FESTIVAL REVIEW: BLUES PEER, ZATERDAG 27 MEI 2023

Peer als muzikale trekpleister, Blues Peer als bedevaartsoord.

Blues Peer is sinds zijn ontstaan in 1985 een meer dan gewaardeerd festival. Een festival dat ook een blijver werd in ons toen al vrij rijkelijk gestoffeerd festivallandje. Nadat het festival noodgedwongen de boeken moest neerleggen, kreeg het vorig jaar een doorstart. Een meute honigere muzikale jonge wolven zette toen hun brede schouders onder het project. Ze verhuisden het festival naar de overkant van de straat, en met een succesvolle ‘crowdfunding’, heel wat durf én een team dat barst van muzikale kennis en zelfvertrouwen werd 2022 een succesverhaal. Kinderziektes en groeipijnen werden aangepakt. Er werd geluisterd naar de bezoeker, er werd geluisterd naar de suggesties van de muziekfanaat. En er werd geïnterpreteerd op al die geringe rekwesten. Het Food Truck Festival langs het festivalterrein was nu ook toegankelijk via een aparte ingang. Opnieuw werden met de ‘Uptown!’ en de gezellig ‘Club Mississippi’ twee podia neer gepland. Blues Peer maakte in 2022 een meer dan geslaagde doorstart, 2023 werd de bevestiging!

Tekst en fotoalbum: Philip Verhaege

Lapwing Trail mocht als eerste zijn instrumenten inpluggen in de ‘Mississippi Club’. Deze band is beïnvloed door de bluessound die zich kenmerkte in jaren ’60 en ’70. Het begon, zoals wel vaker, met een steltje gelijkgestemde muzikale zielen. Jamsessie die uitliepen tot in de late uurtjes, een sfeer die werd gecreëerd. Gitarist/vocalist Wim, drummer Joachim, Pieter op toetsen, Ruben met zijn gitaar en bassist Wesley kwijten zich meteen voortreffelijk van hun taak. Vaak een ondankbare taak om een festival op gang te trekken. Maar…ja, er is nog steeds een maar… met verve trokken ze onze aandacht. Southern rockers als ‘Freerider’, het funky ‘Working Class’ en ‘Wondering Eyes’, met zijn fijne keys-arrangementen en het hypnotiserende én swampy ‘Look Up’, het was een prefiguratie van een divergente set.

Voor Isaac Roux moesten we naar het andere podium, de ‘Uptown Stage’ dus. Hij, winnaar van De Nieuwe Lichting 2023 en Publiekswinaar bij Humo’s Rock Rally. Isaac Roux is het muzikale project van Louis De Roo. Hij studeerde songwriting aan het LIPA (Liverpool Institute for Performing Arts) en dook onlangs de studio in met producer Pieter-Jan Decraene voor zijn debuutsingle ‘White Rose’, voor luisteraars van radio Willly, StuBru en Radio 1 allang geen onbekend nummer meer. Akoestische Indie folk met grofmazig gespeelde pop en rock, alternatiever kan haast niet. Ook deze jonge band bokste een knappe set in elkaar. Pretentieloos met songs als ‘White Rose’, ‘Lonely Wolf’ en de pianoballade ‘Reflections Of Us’. Isaac Roux leek nog een nobele onbekende dit jaar, nu dus terecht op Blues Peer!

Ghalia Volt, One Woman Band….we hebben het wel voor deze knappe meid! Ze startte haar muzikale carrière in en rond de straten van haar eigenste Brussel. Haar repertoire bestaat hoofdzakelijk uit blues, R&B en opwindende rock’-n-roll. Ghalia reisde de wereld rond en na een bezoek aan Chicago, Memphis en Nashville vond ze eindelijk haar groove in New Orleans. De stad waar ze haar punkrock-attitude combineerde met de plaatselijke sound. Ze ontmoette in New Orleans de jongens van de legendarische Mama’s Boys én al heel snel ontstond er een ware muzikale chemie tussen Ghalia en Johnny Mastro. Dat leidde in 2017 tot het samenwerkingsproject ‘Let The Demons Out’, meteen ook Volt’s debuutplaat. Ze trok naar de heuvels rond Coldwater, Mississippi. Twee albumsessies in de Zebra Ranch Studio met grootheden als Cody Dickinson, Cedric Burnside, Lightnin ‘Malcolm en Watermelon Slim waren het gevolg van haar trektocht. Wat vooral opvalt is dat Ghalia die Franstalige tongval in haar Engelse uitspraak is ontgroeid.

Ghalia opent met een Elmore James slidegitaar bluesje en diens ‘Got To Move’ en het haast onvermijdelijke ‘Shake Your Money Maker’. Ghalia resumeerde dus vrijwel meteen in het rijkelijke blueserfgoed. Let’s have a blast, zei Volt vrolijk én ze accordeerde heel wat nummers uit haar ‘One Woman Band’ langspeler zoals het Hillbilly country blues nummer ‘Espìritu Papàgo’, die opwindende titeltrack én ‘Drag Me Down’, dat hier een psychologische attitude meekreeg. En we duiken zelfs opnieuw naar de diepe Delta met de old-school song ‘You Gotta Move’, gecrediteerd Mississippi Fred McDowell. Van een full band naar een ‘One Woman Band’… een kleine stap voor een frisse meid! Kleine meisjes worden groot!

Erja Lyytinen uit het gezellige Finse stadje Kuopio, was winnaar van de European Blues Award, en heeft tijdens de Covid-19 pandemie gebruikt gemaakt om met heel wat songs de studio in te duiken. De release ‘Lockdown Live 2020’ werd uitgebracht als een CD/DVD package en was de opvolger van het studioalbum ‘Another World’ uit 2019. Naast al dat moois had ze ook een eerste biografisch boek in de winkel; ‘Blues Queen’ (Blueskuningatar). Erja werd door de lezers van Guitar World formeel erkend met een plek als ‘30 Best Blues Guitarists In The World Today- poll’. Vorig jaar had ze de langspeler ‘Waiting For The Day’ in de rekken. We kregen in Peer een bloemlezing van dit album in. ‘Diamonds On The Route’ en ‘Bad Seeds’ accordeerde met een Hendrixiaans ‘Crosstown Traffic’, ‘Black Ocean’, de single ‘Waiting For The daylight’ en een funky versie van ‘Lover’s Novels’. Erja Lyytinen dook hier in haar rijkelijke catalogi samen met drummer Liro Laitinen, bassist Tatu Back en toetsenist Olli Hude Huttunen. Knappe set!

Mondharmonicafenomeen Errol Linton is geboren en getogen in de Londense wijk Brixton. Met zijn Jamaicaanse roots omarmt hij al graag eens die reggae en Ska-tunes. Maar als tiener verloor hij zijn ‘soul’ aan de blues. Hij begon als artiest op alle straathoeken en undergrounds van Londen, tot hij werd opgemerkt door John Walters, de gelauwerde producer van John Peel. Linton won drie keer de ‘British Best Harmonica Player Of The Year Blues Awards’ en scoorde vrijwel meteen met zijn debuutalbum ‘Vibin’ It’ in 1997 op het label Ruby Records. ‘Roots Stew’ uit 2001 en ‘No Entry’ uit 2020 waren meer dan considerabele opvolgers. Hij speelt net zo graag blues als reggae, zingt ballads of leunt aan in diepe shuffles. Zijn warme vocale en expressieve harp geven hem die rudimentaire tool om zijn unieke bluesvibe te verkennen.

Zijn ritmesectie zit strak, en bijt zich vast in de grooves met een opwindend samenspel. Linton geeft zo tijd en ruimte aan zijn bandleden, zijn soulmates, om te soleren. Overtuigend zet Errol nummers als ‘City Blues’ en ‘Hoodoo Man’ neer. Duiken we de West Coast in met ‘Shake’m All Down’, kruisen we de reggae crossroads met ‘Honey Dapper’ en vieren we Mardi Gras met ‘Cry To Me’. Ruim dertig jaar verpakt Errol Linton zijn roots en passie in een originele mix van divergente blues en reggae-getinte songs. Hij heeft al lang zijn eigen plekje in het roots- en blueswereldje veroverd.

Tijd voor een volgende Belgische act in de vorm van Sons. Garagerock avant la lettre. Ze komen uit Stu Bru ‘Nieuwe Lichting’ en speelde in 2018 op Rock Werchter. Een jaar later was er de geboorte van de plaat ‘Family Dinner’ en prijkten ze op de affiche van Pukkelpop. De vaders van Robin Borghgraef (zang en gitaar), Jens De Ruyte (basgitaar en zang), Arno De Ruyte (gitaar) en drummer Thomas Pultyn waren Melselse vrienden, vandaar de simplistische bandnaam Sons. We genoten met volle teugen van songs als ‘Succed’ en ‘Sweet Boy’, maar ook het snarengeweld van ‘Naughty’ én ‘Ricochet’ waren knallers. Sons, een driftige en retestrakke showcase!

Meskerem Mees werd geboren in Ethiopië en kwam via adoptie ons landje binnen. Als een raket schoot ze muziekwereld in, ze won in 2020 Humo’s Rock Rally, en heeft een Montreux Jazz Award in de kast staan. Het schutere meisje is niet meer! Neen, hier staat een volwassen performer op de planken, en dit samen met cellist Frederick Daelman. Alle muziek komt uit de blues, dus zal mij folk sound hier ook wel passend zijn, zegt een toch wel eerder bescheiden Mees. Ze opent met ‘River Song’ en ook het aanstekelijke ‘Best Friend’ kon bekoren. Maar ook ‘Man Of Manners’ en ‘The Writer’ waren volgende pareltje op de setlist. Meskerem Mees, ingetogen in al haar muzikale puurheid.

De familie Kitty, Daisy & Lewis Durham komen uit het noorden van Londen en na de zelf titelende debuutplaat in 2008 was er drie jaar later het succesvolle ‘Smoking In Heaven’. Het trio had met ‘The Third’ in 2015 een nieuwe knaller van een release te promoten. Net zoals met de plaat ‘Superscope. Het vintage geluid doet ons ook hier met enige heimwee ongewild terugdenken aan die fifties analoge sound. Heel hun doen en laten ademt dan ook deze sfeer uit, en zorgt voor een betamende atmosfeer. De Durham familie blijken allen multi-instrumentalisten te zijn en switchen haast bij elke song van instrument. ‘Paan Boogie Man’ is hier als een instrumentaal interludium. De sfeer zit gebeiteld en we genieten van ‘It Ain’t Your Bussines’ en ‘Good Looking Woman. ‘Baby Bye Bye’ nodigde uit tot meezingen, net zoals het vintage swingende (Baby) ‘Hold Me Tight’. En als Daisy vooraan plaats neemt met haar drum voor het expressieve ‘Going Up The Country’ weten wij dat we voor de slotakkoorden staan. Met een mixture van blues, soul, R&B en heel wat vintage skiffles was dit alweer een knappe showcase. Straf…!

Michelle David & The True- Tones hadden de moeilijke taak om een showcase als die van Kitty, Daisy & Lewis te overtreffen. Maar Michelle zou David niet zijn als ze daar niet in zou slagen. Michelle Teri Robin Douthit komt uit New York, waar ze al snel werd geïnfluenceerd door de gospelsound die weergalmde in de plaatselijke kerk. Kleine Michelle werd op 5-jarige leeftijd lid van de formatie The Mission Of Love’. Met de musical ‘Mama, I Want To Sing’ trok ze de wereld rond en belandde in Duitsland, waar ze lid werd van The Golden Gospel Singers’. Eens terug in The States deed ze achtergrondvocalen voor Diana Ross en Michael Bolton. En toch kwam ze terug en vestigde zich met haar gezin in Amsterdam. De langspeler ‘Truth & Soul’ is haar laatste album met de band The True-Tones. Rhythm & Blues, soul en gospeltunes zijn hier de ingrediënten van een doorspekte en afwisselende set. Met haar haast exotische leadvocalen accordeert Davina haar ritmesectie. Het nummer ‘Up Above’ was meteen geaccordeerd met die heerlijke soulgroove, net zoals ‘Yeah, Yeah, Yeah’ een hommage was aan die Northern soul constellaties. Davina kreeg er moeiteloos de sfeer in. Er werd gedanst, er werd geklapt en er werd gezongen. Zoals bij het meest simplistische refrein van ‘Better Days’, en het soul begeesterde ‘Taking It Back’. Michelle David & The True-Tones, food for the soul!

Robert Cray, is een van de grootste legendarische blues en soulartiesten in het hedendaagse circuit. Robert Cray hoeft allang geen introductie meer. Hij heeft meer dan twintig veelgeprezen studioalbums uitgebracht, vijf Grammy Awards gewonnen, is opgenomen in de Blues Hall of Fame én kreeg de Americana Music Awards Lifetime Achievement for Performance uitgereikt. Zijn hit ‘Smoking Gun’ uit de jaren ‘80 zorgde voor een hernieuwde interesse in de bluesscene. Zijn gewiekste, ingetogen gitaarstijl en emotionele zang zorgen ervoor dat hij zich onderscheidt van die over-the-top blues/rock-heldendaden.

Met zijn uitgebalanceerde mixture van blues, soul, gospel en R&B heeft Robert Cray je zo bij het nekvel. De hele band- met bassist Richard Cousins, Dover Weinberg (keyboards) en drummer Les Falconer- straalt hier een ouderwetse charme en gratie uit, en Robert Cray gunt zichzelf de vrijheid om boven die uitstekende basis uit te stijgen. Een funky ‘Anything You Want’, het mooi opgebouwde ‘I Shiver’ én ‘Sitting On Top Of The World’, van die legendarische Mississippi Sheiks en de hit ‘Bad Influence’, we kregen het allemaal opgedist. Bij zijn soulmate Johnny Copeland haalde Cray zelfs ‘You Must Believe In Yourself’ van onder het stof. En ook ‘Right Next Door’ bezorgde ons –alweer- heel wat goose bumps! Robert Cray is een van de groten van onze moderne muziektijd!

Het is precies diezelfde liefde die een groot artiest als de Amerikaanse gitarist en singer-songwriter Walter Trout al meer dan een halve eeuw drijft om zichzelf te blijven heruitvinden in het componeren en performen van zijn blues- en rockmuziek. Hij die haast een halve eeuw wereldwijd podia betreedt met een passie, die perseveratie en muzikale draagkracht. Het was gisteren (lees vrijdag 26 mei ‘23) dag op dag negen jaar gelden dat zijn levensreddende levertransplantatie plaatsvond. Trout gitaarvaardigheden zijn nog steeds onevenaarbaar, en toch hebben ze een zeer hoge aaibaarheid. Heel wat songs uit Trout’s laatste album ‘Ride’, zoals het titelnummer, het opruiende ‘Ghosts’ en ‘I Worry Too Much’ vonden hun weg op een doordachte setlist. Zijn onmisbare eerbetoon aan zijn grootste blues muze, de onvergetelijke B.B. King weerklonk in nummers als ‘Say Goodbye To The Blues’, een absolute compositorische en muzikale parel. Net zoals ook Rory Gallagher werd geëerd met zijn ‘Bullfrog Blues’. My mother got em,My father got em, My sister got em, My brother got em. I woke up this morning, My grandmother had them too, Well, don’t you know about that, I got the bullfrog blues. Bullfrog…!

Op de zeer respectabele leeftijd van 72 jaar, met dertig albums achter zijn naam en verschillende gouden en platina platen, is het voormalige bandlid van Canned Heat en John Mayll’s Bluesbreakers in de in de nasleep van zijn succes solocarrière. Helaas was zijn levensstijl buiten het podium destijds zelfdestructief. Maar deze ervaren artiest kan zich verzoenen met zijn verleden, zijn toekomst accepteren en leven in het heden terwijl hij zich muzikaal blijft ontvouwen. ‘Hellraiser’ Walter Trout vertelt zijn levensverhaal en had dus onlangs zijn dertigste soloplaat ‘Ride’ te promootten. Walter Trout blijft een knaller. Willie Dixon noemde blues de waarheid. Rock daarentegen maakt vaak gebruik van de explosieve energie van de jeugd. Voeg deze twee samen en je hebt Walter Trout !

Triggerfinger mocht het gordijn dichttrekken op zaterdagavond. Drummer Mario Goossens en Ruben Block (vocals, gitaar) schitterden alweer aan het rock firmament. Het duo heeft noodgedwongen een nieuwe bassist in de armen gesloten na het aangekondigde afscheid van Paul Van Bruystegem. En dit na twintig jaar onwaarschijnlijke, boeiende, muzikale en opwindende jaren. Het is tijd voor verandering, nieuwe avonturen en nieuwe uitdagingen. Triggerfinger maakten alweer een statement in Peer. Ze knallen van bij de aftrap met ‘I’m Coming For You’. En ja, dat deden ze…! ‘Let It Ride’ en ‘First Taste’, het zijn haast instant klassieke binnenkomer. De heren hebben er duidelijk zin in, net zoals hun ruime fanbase. En ook ‘Flesh Tight’ en ‘On My Knees’ zijn inmiddels classic songs, net zoals ‘Colossus’ en ‘Is It’… Yes , it is….!