CONCERT REVIEW: LLOYD COLE, ZONDAG 05 NOVEMBER 2023

Lloyd Cole, zondag 05 november 2023 – Het Depot, Leuven

De carrière van Lloyd Cole strekt zich uit begin jaren ‘80, toen hij frontman was bij The Commotions. Lloyd Cole en Blair Cowan verlaten in 1983 de universiteit om professioneel muzikant te worden en initiëren de band The Commotions. Een jaar later tekende de band een lucratief platencontract bij het label Polydor Records en bereikte met de single ‘Perfect Skin’ nummer 26 in de Britse singles Chart. Het album ‘Rattlesnakes’ stond 12 maanden onafgebroken in de Britse Top 100. In 1987 brengen Lloyd Cole and The Commotions met ‘Mainstream’ een laatste album uit. In 1988 besloot Cole om solo verder te gaan na artistieke onenigheden met de band. Twee jaar later vond Cole dat het tijd werd voor een eerste soloalbum met ‘The X Album’…

Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege

Lloyd Cole heeft in Het Depot zijn twaalfde solo-studioalbum ‘No Pain’ meegebracht. De haren zijn met de jaren wat grijzer geworden, maar zijn zwoele blik en charisma, die in de jaren ’80 heel wat meisjesharten bietste, is nog steeds. Zodra Lloyd begint met zingen is er geen twijfel over zijn feilloos stembereik. Dertig nummers, netjes verdeeld in twee verschillende sets. Naast een eerste semi-akoestische set speelt hij een tweede geëlektrificeerde showcase. Commotions oprichters Blair Cowan en Neil Clark én de IJslandse drummerster Signy Jakobsdottir zijn de ideale soulmates voor Loyd Cole.

Lloyd Cole opende zijn performance met een akoestische solo-vertolking van het mooi opgebouwde ‘Don’t Look Back’. Druppelsgewijs vervoegt de band zich rond Lloyd Cole. De Schotse gitarist Neil Clark sloot als eerst aan voor ‘Mr Malcontent’. Waarna landgenoot, collega-en ex-Commotion Blair Cowan zijn keyboards kwam beroeren bij ‘Trigger Happy’. Signy Jakobsdottir is excellent op drums en percussie, soms smaakvol en minimalistisch, maar vooral tijdens de elektrische set vurig op de drumkit. Cole mixt ook hier in Het Depot heel wat nieuw en oud songwerk door elkaar. Er zitten veel hoogtepunten in een goed doordachte set, een setlist die regelmatig teruggrijpt naar de hoogtepunten uit de hoogtijdagen van Commotions, en daar was het publiek uiteraard voor gekomen.

Hits uit zijn Commotions-tijdperk, al occupeerde de set vrijwel alle branie van zijn backcatalogus. ‘Why I Love Country Music’ komt uit de tweede langspeler ‘Easy Pieces’ uit 1985, om naadloos het ambient gevoelige ‘Headlights’ te concorderen. Van de ballades ‘No More Love Songs’, de eerste single van de release ‘On Pain’ én ‘My Other Life’ (met een sneer naar de Brexit) ging naar een eerste Commotions hit met ‘2CV’ en het dubbelzinnige en bluesy ‘Undressed’, een post-female song uit de periode dat Cole in New York woonde én uit ‘The X Album’. Met het mid-tempo ‘Tried To Rock’ ging het tempo de hoogte in, om dan finaal met ‘Rattlesnakes’ en het emotioneel en bitterzoet pronkjuweel ‘Are You Ready To Be Heartbroken’ een eerste set af te sluiten.

Na een korte break opende Cole met ‘No Blues Skies’ en ‘Nights Sweats’. De alteratie van de semi-akoestische opstelling naar een elektrische habitus leidde ook naar en verandering in energie. Tijd dus voor nog een Commotions hit met het zwoele ‘Minor Character’. Cole’s bourdon omarmt de song met zijn rijk, warm en fluweelachtig bereik. In sonische diversiteit stond het popnummer ‘Violins’, een track uit zijn elektro album ‘Guesswork’. Net of we hoorden OMD aan het werk. Onze nieuwe songs zijn wat pop-getint en duren wat langer dan jullie gewoon zijn, dolt Cole. Geef ons dan toch maar de underground sound van nummers als ‘Blue Like Mars’, met zijn heerlijke gitaarriffs en ‘Mister Wrong’, met Cole op bas….. “I know that I’ve been wrong. And I have no one to hang it on. So I take you by the hand. And I ask you please to understand. I just want to see you smile…”

Strakke percussie omhelst de dream-popsound van ‘Pay For It’, de sfeer zit uiteraard ook gebeiteld bij ‘Perfect Skin’, uitgebracht in 1984 als single van het debuut-studioalbum ‘Rattlesnakes’, het tristesse ‘The Flipside’ én ‘Myrtle and Rose’. Van de nieuwe synthpop-single ‘The Idiot’, zijn eerbetoon aan de Berlijnse periode van Iggy Pop en David Bowie, ging het naar ‘Brand New Friend’, de single van het tweede album ‘Easy Pieces’ uit 1985 en ‘Forest Fire’. In de bisronde hield Lloyd Cole nog even halt bij ‘The Young Idealist’ en ‘Mainstream’. Lloyd Cole blijft dynamisch in zijn songkeuzes, staat garant voor een creatieve showcase én biedt een ruim perspectief van zijn eigen interpretaties. Lloyd Cole’s charme bleef voelbaar in de luchtige en akoestische soundscapes. Hij blijft het baanbrekende indie-icoon dat hij ooit was..!

Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege

Met dank aan Het Depot, Leuven