Lokerse Feesten, maandag 04 augustus 2025
Rock Werchter vierde in juli zijn veertigste editie. Lokeren doet er nog tien jaar bovenop. De jubileumeditie vindt plaats van 01 tot en met 10 augustus. Er zijn speciale feestelijkheden gepland. De Expo “50 jaar Lokerse Feesten” in het Stadsmuseum Lokeren, met foto’s, verhalen en anekdotes over de geschiedenis van het festival. Er was een Belpop Bonanza-voorstelling in het Cultuurcentrum, gevolgd door een LF50 party. Maandag 04 augustus 2025 zou de annalen ingaan als een van de meest memorabele avonden in zijn lang geschiedenis….
Tekst & Fotoalbum: Philip Verhaege (i.s.m. Keys & Chords)
The Undertones, een van de beste live bands in het punkrock cirquit stellen nooit teleur. De band uit het noord-Ierse Derry werd in 1975 opgericht. Tot hun split in 1983 om in 1999 een doorstart te maken. Alleen bedankte Feargal Sharkey omdat hij zijn zangcarrière had beëindigd. We hadden dus niet zo’n al te hoge verwachtingen zonder Sharkey, die met ‘A Good Heart’ ook hier een grote een hit had in 1985. Paul McLoone werd ingehaald als zanger. Maar de originele bandleden van het eerste uur zijn er ook nog steeds. Drummer Billy Doherty, de broers gitaristen John en Damian O’Neill en bassist Mickey Bradley vormen de ritmesectie. En ze doken meteen in het klassieke werk met ‘Jimmy Jimmy’. Onze redenatie voor Sharkey was meteen in een flits voorbij. En ook John O’Neills gitaarriffs vervormde vrijwel meteen een glorieuze adrenalinestoot, net zoals bij ‘Male Model’, nummers waarin die beukende drums ons omsluieren. ‘The Love Parade’ uit het album ‘Sin Of Pride’ uit 1983 klonk fris, én we razenden door met het bruisende ‘Thrill Me’, met die weelderige vocale harmonieën en de sing-along song ‘Boys Will Be Boys’.
Van de punksong ‘You’ve Got My Number’ (Why Don’t You Use It!) uit 1979 ging feilloos naar ‘Hard Luck’. Een gezellige moshpit ontstond midden in de menigte, want stilstaan op die meeslepende nummers van The Undertones is haast onmogelijk. De hit ‘It’s Going To Happen’ had een new wave vibe, en ook de debuutsingle ‘Teenage Kicks’ uit 1978 verscheen midden in de setlist. Met dit nummer verzekerde de band zich destijds voorgoed van een plek in de analen van de punkvocabulaire. Ze onderscheidden zich toen van vele van hun tijdgenoten. The Undertones creëerden wat zoveel muzikanten ontglipte, en dat is de perfecte popsongs, met meestal drie akkoorden en knappe vocale harmonieën te standaardiseren. Het lijkt een eenvoudig recept, maar zo verdomd moeilijk. En toen moest ‘Here Comes The Summer’ nog door de woofer knallen. The Undertones staan nog steeds garant voor die hectisch power punksongs. ‘My Perfect Cousin’ en die opruiende riffs van ‘I Know a Girl’ deed ons even naar adem happen. Met het afsluitende en briljante ‘Get Over You’, met zijn beukende drums, zweemzoete vocalen en perfect gevormde hormonale teksten daalde het energieniveau van de band geen moment. Een verbluffende set!
We blijven over het kanaal voor The Damned. De band die in 1976 werd opgericht in Londen. Maar het is vooral een band van primeurs! Het was de eerste Britse punkband met een single; ‘New Rose’, een band die op tournee trok naar de VS, maar ook een band die uit elkaar ging en weer bij elkaar kwam. Anno 2025, het collectief met zanger Dave Vanian, basmaestro Paul Gray, Monty Oxymoron op toetsen, gitaargoeroe Captain Sensible, met zijn kenmerkende rode baret én drummer Rat Bleedin’ Scabies. Menig wervelende gitaarakkoorden van The Captain gingen naar die beukende drums terwijl nummers als ‘Love Song’ uit de versterkers knalden. Maar al even hectisch klonk ‘Machine Gun Etiquette’, de titelsong van die knappe langspeler. Het melodieuze en zeer pakkende ‘Wait For The Blackout’ met knarsende gitaarriffs én het opgeschroefde en punkgevoelige ‘Lively Arts’ waren volgende culminatiepunten. Met de soundscape van ‘The History Of The World’ (Part 1) doken we terug in de wereld van psychedelische rock.
Een uitgesponnen ‘Eloise’, een cover van Paul en Barry Ryan was ook hier een triomfantelijk traktatie met zijn melodramatische zangpartij. Een song die The Damned in 1986 heel wat commerciële media aandacht schonk door het orkestrale dat schuilt in het nummer. Paul Gray’s bulderende baslijnen gaven een verfrissende twist aan die geremasterde versie van ‘Fan Club’, een ode aan oprichter en punkrockgitarist Brian James die onlangs overleed op 03 maart 2025. Diepe punktunes ontwaarde dan weer in nummers als ‘Neat Neat Neat’ én die eerste single ‘New Rose’. Het zeer toegankelijke ‘Smash It Up’ was de ideale uitsmijter van een heerlijk concert. The Damned, zoals steeds en altijd explosief, zoals wel vaker onvoorspelbaar.
‘The Godfather of Punk’ James Newell ‘Iggy Pop’ Osterberg Jr. staat 20-jaar na datum opnieuw op dat al even iconische podium van Lokeren. Toen werd het concert geregistreerd voor een live album; ‘Iggy Pop & The Stoges: Live op de Lokerse Feesten 2005’. Hij is inmiddels 78-jaar jong (21 april 1947), maar de stem en zijn energieke moves zijn nog steeds intact. Feilloos walst hij door zijn setlist. Hij verwonderd en verbluft een volgepakt festivalterrein in zijn ontblote torso. Na een duistere en lange ‘Rune’ (Noveller Intro) komen al snel het introverte ‘T.V. Eye’, met zijn bijhorende blaffende honden én het obscure ‘Raw Power’ ons bij het nekvel pakken.
Drummer Urian Hackney drijft onvermoeibaar het momentum op, terwijl de baslijnen van Brad Truax strakke ritmiek toevoegen. Nick Zinner sneert met geëlektriseerde gitaarsalvo’s, net zoals Ale Campos essentiële gelaagdheid aan het gitaargeluid toevoegt met haar diepe baslijnen én Seamus Beaghen zich behendig waagt op toetsen. De hoornsectie met Leron Thomas en Corey D King is een leuke toevoeging.
Iggy wuift zijn fanbase toe, die gaan uit de bol, het wordt even crazy met songs als ‘I Got a Right’ en ‘Gimme Danger’, Iggy bespeelt zijn publiek met zijn apollinische en spasmodische energie. En toen kwam al snel het commerciële succes als soloartiest in de jaren ’70 met nummers als ‘Lust For Life’ en het ideale meezingmoment ‘The Passenger’, met zijn ‘la la la’-refrein door de woofer geknald, songs waarmee Pop muziekgeschiedenis schreef. Het is gebaseerd op de samenwerkingen in het Bowie-tijdperk midden jaren zeventig, een tijd van creatieve efflorescentie voor Iggy Pop.
De sfeer is ook in Lokeren uitzinnig, Iggy houdt ervan en voedt zijn muzikaliteit. Het heavy geperformde ‘Death Trip’, met zijn opwindende gitaarriffs gaf aanleiding tot enig crowdsurfing, net zoals hij bij het diffuse ‘I Wanna Be Your Dog’, nummers uit het Stooges tijdperk op wandel gaat. Songs die zich ook makkelijk onttronen in een punkrockexplosie. Iggy Pop blijft een rebel, spuugt wat in het rond en zet ‘Search and Destroy’ in, om al snel het altijd funky en in-the-pocket ‘Down ‘On The Street’, dat vol syncopische grunts en pop zat, als volgend surrealistisch hoogtepunt in de set te verweven. ‘1970’ was een punkmeesterwerk, om met ‘Some Weird Sin’, een geweldige song uit zijn Bowie periode te serveren. ‘Frenzy’, een recent nummer met dat Stooges-achtige excelleerde naadloos naar het bombastische ‘Nightclubbing’ en de rocker ‘Modern Day Rip Off’.
Iggy laat zich laconiek op een versterkercase het podium oprijden voor het afsluitende ‘I’m Boring’…”I’m the chairman of the board. I’m a Lincoln monologue. I’m livin’ like a God. I’m bored…..!” Helaas bleven ‘Real Wild Child’ (Wild One) en ‘Funtime’ in de platenkast vanavond. Iggy Pop wordt niet voor niets de Godfather of Punk genoemd. Vanaf het eerste nummer in ontbloot bovenlichaam, vanaf de eerste noot een headliner om nooit te vergeten. Alright, motherfuckers… Iggy Pop, het heilige graal op de Lokerse Feesten…!
Deze iconische festival dag werd afgesloten door de legendarische Sex Pistols Ft. Frank Carter. De Engelse punkrockband bracht in 1977 hun enige studio-album ‘Never Mind the Bollocks, Here’s the Sex Pistols’ uit. De single ‘God Save The Queen’ werd meteen ook hun grootste hit. Nadat de band in 1978 uit elkaar gaat, volgt er in de loop der jaren enkele reünies
Zanger John Lydon verliet in 1978 de band met slaande deuren. Na ‘The Pistol’, de Britse biografische musicaldrama én mini serie over de Britse punkband, daagde de voormalige zanger de andere drie bandleden voor de rechter vanwege de dramatisering van Steve Jones’ boek Lonely Boy, een zet die de laatste spijkers in de doodskist tot enige reünie neersloeg.
Sinds vorig jaar werd vocalist Frank Carter aan boord gehaald. De sound van The Sex Pistols is nog steeds dat klassieke en decibelrijke futurisme. ‘Holidays In The Sun’ trapt de set af, na een symfonische ‘God Save The Queen’ intro. Dit alles bouwt gestaag de affect op met een haast structurele stortvloed van Steve Jones’ heavy gitaarriffs, Paul Cook innemende drumpartijen en die moddervette baslijnen van Glen Matlock, de eerste bassist van de Sex Pistols, die ooit werd vervangen door Sid Vicious. Drie originele bandleden die ons terugnemen naar de chaotische gloriedagen van de punk met hun legendarische album ‘Never Mind the Bollock’. Johnny Rotten zei ooit over de band dat ze nu een karaokeband zijn. Maar Frank Carter blaast al die klassieke nummers nieuw leven in, alsof hij de punkrockgeesten in zich opneemt. Net zoals hij dat ook doet met zijn band Frank Carter & The Rattlesnakes of destijds bij de formatie Pure Love.
Al snel volgen songs als ‘New York’ én ‘Seventeen’. How do you fucking feeling tonight, these one is for you fuckers… net zoals ook ‘Pretty Vacant’ genoot van pure punk en rock-‘n-roll energie. Carter duikt het publiek in, gaat stagediven en crowdsurfen én een heuse moshpit zorgde voor heel wat blutsen en builen. Van het luid meegekeilde ‘Bodies’ ging het naadloos naar ‘Silly Thing’, “What you see, you can’t get. Nothing’s free, nothing’s set…”. Carter weet als geen ander hoe een publiek te bespelen met zijn tomeloze energie. ‘God Save the Queen’ bevond zich halfweg de setlist én van punknummers als ‘No Feelings’ en ‘Problems’ ging het naar ‘No Fun’, een herinterpretatie van die The Stooges-klassieker. ‘My Way’ was dan weer een eerbetoon aan Sid Vicious, om ons de nacht in te sturen met ‘Anarchy In The U.K.’, een stormachtige extase van energie. The Sex Pistols, na jaren nog steeds enige rebellie tegen elke vorm van serieusheid.
Met dank aan Lokerse Feesten
Tekst & Fotoalbum: Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 