Lokerse Feesten, vrijdag 08 augustus 2025
De Lokerse Feesten zijn alweer aanbelandt aan dag acht. De vermoeidheid slaat stilaan toe bij de vele vrijwillige medewerkers, toch blijven ze ons met de glimlach bedienen. En ook de vele muziekliefhebbers, vooral zij die een 10-daags combitickets hebben, betreden het festivalterrein met lome benen. En dat was alweer meer dan aardig volgelopen voor openingsact Metal Molly. Op donderdagavond was er de absolute idolatrie van Sylvie Kreusch, de adrenaline stoot van The Subs, die exclusieve dansbare klanken van het Franse duo Air en dEUS play ‘Worst Case Scenario’, dat onvergetelijk meesterwerk die Lokeren betoverden.
Tekst & Fotoalbum: Philip Verhaege (i.s.m. Keys & Chords)
De rockband Metal Molly mocht de vrijdageditie op gang trekken. Ze komen uit Tremelo, met scheldnaam als ‘messenvechters’, vanwege een historische gebeurtenis in de steek, daar waar ook Pater Damiaan het levenslicht zag. Niet toevallige is een tremolo ook een manier van toonvorming die vooral op snaarinstrumenten wordt toegepast. Metal Molly is een cultband, een formatie met een aantrekkelijke interactie tussen de bandleden. In Lokeren klinkt de band fris en fruitig. En ze hebben wat te vieren met die 30ste verjaardag van de debuutplaat ‘Surgery for Zebra’. Zanger/bassist Pascal Deweze, Allan Muller (zang/gitaar) en drummer Gino Geudens staan dus al heel wat jaartjes op de planken. Nu prille vijftigers, toen prille twintigers! Logisch, toch?
Met die alternatieve Indierock nemen ze ons gewoonweg al even snel bij het strot. Metal Molly kreeg amper 35-minuten voor die eerste Lokerse. De underground-hit ‘Orange’ slaakte een kreet op het einde van de setlist, net zoals They Might Be Giants ‘Birdhouse In Your Soul’. Het desolate ‘Monday is Queer’ als ideale binnenkomer, het grillige ‘Sunwear’, de hitsingle ‘Happiness’ (We’re All-in Shit Together) én ‘Sunwear’, met die dreunde intro uit de release ‘The Golden Country’ uit 2000, net zoals de sing-along popsingle ‘Suncomfort International’ met zijn melancholische backbeat. Heerlijk, toch? En ook het epische ‘Small Supernova’ heeft de tand des tijds meer dan doorstaan. Metal Molly heeft dan ook een persisterende inductie op die latere Belgische muziekscene. Ooit support-act voor David Bowie en Therapy?, memorabele concerten op Rock Werchter én Lowlands, En toen pakten ze ook mateloos Pinkpop in, nu 20-jaar na datum deden ze hetzelfde met Lokeren. Halleluja!
DIIV, uitgesproken en voorheen bekend als Dive, is een Amerikaanse rockband uit Brooklyn, New York City , opgericht in 2011. Zachary Cole Smith (zang, gitaar) wordt bijgestaan door Andrew Bailey op gitaar, Colin Caulfield (bas, keyboards, gitaar, zang) en drummer Ben Newman. De langspeler ‘Frog in Boiling Water’ is zonder twijfel de meest indrukwekkende langspeler van vier albums én is een van de beste rockplaten uit 2024. Post-shoegaze gitaarjams die in een droompop-Nirvana grunge zijn gedropt. De epische opener ‘In Amber’ zette meteen de toon voor de avond. En de twingitaren van Smith en Bailey dreven aan een hoge intensiteit tijdens ‘Like Before You Were Born’, voordat ze uitbarstten in scherpe riffs in de single ‘Brown Paper Bag’.
Haast iedere song werd ingeleid door een videofragment. Het creëren van een sterke visuele impact is onderdeel van hun missie doorheen de hele showcase. In ‘Reflected’ kentert de tekst met een puntig ‘Free Palestine’, het is haast de ideologie van de band. Net zoals ‘kill the president’ én het desolate ‘America is the great Satan’… Het typeert bands zoals DIVV, net zoals het new wave getinte ‘Under The Sun’, het diffuse ‘Soul-net’ én die hypnotiserende titeltrack ‘Frog in Boiling Water’. Als een psychedelische roadtrip, dat shoegaze-pad, net zoals het bijzonder epische ‘Between Tides’ en ‘Blankenship’. DIIV balanceert tussen muzikale delicatesse en strakke intensiteit.
The Haunted Youth, de band rond Joachim Liebens, ooit winnaars van StuBru’s Nieuwe Lichting, ooit op nummer één in De Afrekening en genomineerd voor drie MIA awards. Na passages op Rock Werchter en Pukkelpop, alweer -en terecht- op de mainstage van de Lokerse Feesten. Met die meeslepende Indie- en psych. songs, die debuutsingle ‘Teen Rebel’, die meteen knalde. Maar ze gooiden eerst het vertrouwde ‘Broken’ en het haast tekstloze ‘Castlevania’ in het ageer. Ze congrueren hun stempel, een sound die zo apparent herkenbaar is. Fijne gitaarriffs, ophitsende keys én oergezellige drumslagen, Liebens die zijn hart en ziel uitstort.
In de kiem van de set spijkerde ook ‘I Feel Like Shit And I Wanna Die’. Het handgeklap ingeleide ‘Emo Song’, een nieuw nummer dat zich makkelijk catalogeert tussen al die dreampop anthems, het klinkt als een vertrouwd sonisch verhaal voor The Youth. Net zoals ook ‘Into You’ die coole klankkleur definieert, een nummer over een tiener die het moeilijk heeft op school en voor het eerst verliefd wordt. En hij temt zijn demonen in ‘In My Head’ en ‘Falling Into Pieces’, een song met een boodschap. ‘Don’t kill yourself, Love yourself…’ En ook op die hit ‘Coming Home’ zit nog geen spatje sleet. ‘Thank you guys’ is haast het enige wat Liebens converseert naar zijn fanbase toe, en meer hoeft dat ook niet te zijn, hij laat zijn muziek voor zich spreken. Kleurrijke songs met donkere denkbeelden. The Haunted Youth heeft in Lokeren Belpopgeschiedenis geschreven.
De alternatieve Indierockband The Smashing Pumpkins behoord met invloedrijke langspelers als ‘Siamese Dream’ en ‘Mellon Collie and the Infinite Sadness’ tot de beste rockbands van de jaren negentig. Zanger/gitarist Billy Corgan, drummer Jimmy Chamberlain, gitaristen Kiki Wong en James Iha, bassist Jack Bates en achtergrondzangeres Katie Cole vormen de ritmesectie. Het is alweer 32-jaar geleden dat hun tweede album ‘Siamese Dream’ uitkwam, met hits als ‘Today’. Nu hebben ze met ‘Aghori Mhori Mei’ een dertiende studioalbum onder de arm.
Ze openen met ‘Where Boys Fear To Tread’ én ‘Pentagrams’. Al snel volgde het intense ‘Today’, de headbanger ‘Bullet With Butterfly Wings’ én de big hit ‘1979’. De sfeer op het terrein steeg meteen een paar graden. Nieuw werk volgde met ‘Edin’ én Berlins ‘Take My Bread Away’ als meest overbodige songs van de Lokerse Feesten. En plots ging het crescendo met ‘999’ en knalde ‘Disarm’, ‘Tonight, Tonight’ én de onvervalste grunge rocker ‘Cherub Rock’. Het aan metal grenzende ‘Jellybelly’ divergeerde dan weer makkelijk met het alternatieve ‘Porcelina Of The Vast Oceans’. In ‘Ava Adore’ werden ook hier die conventionele twingitaren gecombineerd met knappe loops en enige elektronica, net zoals in het meerstemmige ‘Zero’. Afsluiter van dienst ‘The Everlasting Gaze’ uit het album ‘Machina/The Machines of Gods’ uit 2000. “You know I’m not dead, You know I’m you know I’m not dead…” Lang leve The Smashing Pumkins….!
De elektroband Goose was niet aan zijn proefstuk toe op de Lokerse Feesten. Ze wonnen Humo’s Rock Rally in 2002 en mochten ook enkele MIA’s voor beste dance/elektronica en ‘Beste Live Act’ in de prijzenkast bijzetten. Drumbeats, synthesizers, harde bassen en een opwindende lichtshow, het trademark van deze energieke Kortrijkse helden. Met Goose herleeft het verleden met de toekomst. Ze herdefiniëren hun nummers en riffs tot een nieuwe dimensie. ‘British Mode’, ‘Can’t Stop Me Now’, ‘Bring It On’ en ‘Words’, het zijn maar enkele nummers die ons overrulen met enige accurate verstomming. Het is zowaar een danceact met een ritmesectie. Frontman en zanger Mickael Karkoussse, drummer Bert Libeert, bassist en synthesizergrootmeester Tom Coghe én Dave Martijn (gitaar, synthesizer) zijn een stelletje extraordinaire klasbakken in hun vak. Een overenthousiast publiek genoot én maakten er samen een vet feestje van.
Met dank aan Lokerse Feesten
liveactsbelgium.com 