Gil Scott-Heron (Chicago, 1 april 1949 – New York City, 27 mei 2011[2]) was een Amerikaanse dichter, muzikant en schrijver. Hij zong en speelde elektrische piano en gitaar. Hij was de zoon van de Jamaïcaanse profvoetballer Gilbert Heron (1922-2008) die begin jaren 50 in Groot-Brittannië speelde.
Scott-Herons muziek werd beïnvloed door jazz, funk en soul en beïnvloedde op zijn beurt weer verschillende generaties hiphopartiesten. Zijn teksten zijn sterk politiek en getuigen van sympathieën met de Black Power-beweging. Hij was vooral bekend van zijn werken uit de jaren 70 en vroege jaren 80, met name The Revolution Will Not Be Televised van zijn debuutalbum uit 1970. In deze versie wordt hij begeleid door conga’s en bongo’s; instrumenten die een grote rol spelen in zijn muziek. Een jaar later kwam het nummer uit op de B-kant van zijn debuutsingle in opnieuw opgenomen versie met drumstel, basgitaar en fluit. Dit nummer werd opgenomen in een lijstje van Top 20 Political Songs van The New Statesman.[3]
Begin 1981 toerde Scott-Heron met Stevie Wonder; hij verving Bob Marley die door ziekte moest afhaken.
In 1982 filmde de Britse zender Channel 4 een concert waarin Scott-Heron de kijker ook meenam naar “het echte Washington”, hoofdstad van “een Amerika dat de oplossingen liever in het verleden zoekt en Ronald Ray-Gun alleen maar tot president heeft gekozen omdat John Wayne niet meer in leven is”.
Midden jaren 80 speelde Scott-Heron (inmiddels zonder platencontract) op anti-apartheidsconcerten maar ook Glastonbury en Parkpop.
In de jaren 90 werd Scott-Heron door de hiphop- en acid jazz-generatie als pionier onthaald. Dit was echter niet wederzijds; de rappers verweet hij gebrek aan muzikale ervaring en de acid jazz-bands vond hij te oppervlakkig.
In 2001 werd Scott-Heron gearresteerd wegens drugsbezit; hij ging voor twee jaar de cel maar kreeg tussendoor toestemming om zich te laten filmen voor de documentaire Blackalicious. Midden jaren 00 ging het opnieuw mis, en ditmaal wegens geweldpleging. Ook werd aangenomen dat Heron seropositief zou zijn.
In 2010 bracht de inmiddels 60-jarige Scott-Heron zijn eerste plaat uit in zestien jaar; I’m New Here.[4]
Op 27 mei 2011, overleed Scott-Heron in het St. Luke’s Hospital, New York City. Hij was ziek geworden op de terugreis van zijn Europese reis. Public Enemy’s Chuck D reageerde :”RIP GSH.. en we doen wat we doen en hoe door jou.” op zijn Twitter Account. Jamie Byng, zijn Engelse uitgever, noemde hem “Een van de meest inspirerende mensen die ik ooit heb ontmoet.”. R&B zanger Usher zei: “Ik heb zojuist het verlies van een heel belangrijke dichter geleerd…RIP Gil Scott-Heron.”. Richard Russel, degene die Scott-Heron’s laatste studio-album produceerde noemde hem een “vaderfiguur van allerlei voor mij”. “Hij heeft alle hip-hop beïnvloed”: noemde Eminem. Hij liet Brenda Sykes, zijn echtgenote en Gia, zijn dochter achter. Wikipedia
liveactsbelgium.com 