Dubbelconcert: Hundred Seventy Split – Canned Heat,
Lessines Centre Culturel René Magritte, woensdag 22 juni 2011
Het was woensdagavond bomvolle bak in het Centre Culturel René Magritte van Lessines, misschien wel iets te bomvol want het publiek stond nogal opeengepakt en vlak voor mij ging er zelfs iemand door de hitte van zijn stokje.
De eerste act van de avond was een power rock trio dat zich Hundred Seventy Split noemt.
Hundred Seventy Split is in feite een side project van bassist Leo Lyons en zanger gitarist Joe Gooch. Beide muzikanten zijn ook nog steeds onder dak bij Ten Years After en worden hier aangevuld door drummer Damon Sawyer. (Oli Brown, Dani Wilde)
De altijd vriendelijke Leo Lyons zegt hierover : ‘We willen Ten Years After en Hundred Seventy Split heel strikt uit elkaar houden. Wie Ten Years After stuff wil horen moet maar naar een Ten Years After concert komen. Bij een concert van Hundred Seventy Split zul je ons er niet op betrappen dat we materiaal van Ten Years After op de playlist zetten.
Dit betekent niet dat we Ten Years After zouden afbouwen, integendeel zelfs. Het einde van Ten Years After is bijlange nog niet in zicht, maar Hundred Seventy Split is een prettig nevenproject’
Hundred Seventy Split en Ten Years After spreken ongeveer hetzelfde publiek aan, zij het dat Hundred Seventy Split wat meer powerrock is en wat minder blues. Een krachtig nummer als ‘The Smoke’ geldt een beetje als staalkaart voor het trio en met het fraaie ‘All My Yesterdays’ gaan ze zelfs even de richting uit van de lucratieve popmuziek.
Het hoogtepunt was ‘Let The River Flow’, dat uitmondde in een drumsolo van Damon Sawyer.
Bij wijze van grap kondigde Leo Lyons ‘Going Home’ als volgende nummer aan, maar dat bleek een traag nummer te zijn dat niets te maken had met ‘I’m Going Home’, de Woodstock-kraker van Ten Years After.
Op een bepaald ogenblik dacht Joe Gooch dat de set afgelopen was, maar bassist Leo Lyons maakt hem er attent op dat ze nog vijf minuten te gaan hadden. Het best geslaagde optreden van Hundred Seventy Split werd afgerond met ‘La Grange’ van ZZ Top.
Met Leo Lyons van Hundred Seventy Split en Harvey Mandel, Larry Taylor en Fito De La Parra van Canned Heat stonden er woensdagavond zo maar eventjes vier muzikanten op het podium die er in 1969 in Woodstock bij waren. Dit terzijde…
Canned Heat en de klankenman zijn blijkbaar in een niet al te beste verhouding aan hun opdracht begonnen. We vreesden er zelfs even voor dat de soundcheck langer zou duren dan het concert zelf. Het geluid bleek maar niet in de goede plooi te vallen en er steeg hier en daar ontevreden geroezemoes uit de zaal op, met als gevolg dat Larry Taylor naar de microfoon kwam, zijn vinger opstak en het publiek ‘You shut up !’ toeriep.
Na verschillende wissels in de bezetting is Canned Heat nu toch al een hele tijd als een kwartet aan het rondtoeren met Dave Spalding (zang, harmonica, gitaar) en de oud gedienden Harvey Mandel (gitaar), Larry Taylor (bas en gitaar) en Fito de la Parra (drums en zang).
Om 22u20 kon het concert van Canned Heat eindelijk van start gaan met de klassieker ‘On The Road Again’, gevolgd door ‘Time Was’, een hulde aan Alan Wilson. Enkele opmerkelijke songs waren ‘I’m Her Man’ uit hun lp ‘Hallelujah’ en ‘Amphetamine Annie’. Die laatste song gaat over een oud lief van Larry Taylor, maarmee hij door het park wandelde en die verslaafd was aan speed. Larry Taylor switchte voor die song over naar lead gitaar. Het was hem aan te zien dat hij nog steeds niet tevreden was over de klankkwaliteit.
Het duurde tot het Woodstock anthem ‘Going Up The Country’ tot de vlam echt in de pan sloeg. Maar dan waren we meteen ook voor goed vertrokken. Er volgden wit-hete versies van de bluesstampers ‘Red Hot Mama’ en ‘Future Blues’.
Ook ‘One Kind Of Favour’ kreeg een gloedvolle bewerking mee, meer bepaald door de raspende gitaar van Harvey Mandel. ‘One Kind Of Favour’ is een bewerking van Blind Lemon Jefferson’s ‘See That My Grave Is Kept Clean’.
‘A Touch Of Green’ is een nieuwe song, geschreven door Harvey Mandel en die werd woensdagavond ook nog even uitgeprobeerd.
De reguliere set werd afgerond met het door rake drumslagen van Fito de la Parra ingezette ‘Let’s Work Together. De plooien tussen het publiek en Canned Heat waren platgestreken en wel in die mate dat er om een bisnummer werd geroepen, waarop het viertal een medley van ‘Shake’ en ‘Boogie’ de zaal in katapulteerde.
Alles bij elkaar nog een steengoed einde van een concert dat aanvankelijk even dreigde in de soep te draaien.
Ivan Van Belleghem – foto’s (c) Philip Verhaege
fotoalbum (Philip Verhaege)
liveactsbelgium.com 