De Zingemse Korenbloem zat donderdagavond nog maar eens propvol. Het kan ook moeilijk anders want de inrichters van bluesconcerten aldaar komen altijd weer met een top affiche voor de pinnen. Nu was het de beurt aan de blueslegende uit San Francisco, Joe Louis Walker.Het voorprogramma werd ingevuld door een groep uit het Waasland, namelijk The Aardvark.
Deze jongens spelen rechttoe rechtaan blues zonder al te veel toegiften en je ziet zo dat ze er veel plezier aan beleven. The Aardvark bestaat uit Marc Van Laere (zang), Gilbert De Wilde (bas), Giovanni Van de Velde (gitaar), Hubert Daems (gitaar), Nico Roose (sax) en Marc Segal (drums).
Ze begonnen uitstekend met Hideaway van Freddie King. De setlist van The Aardvark werd voornamelijk ingevuld met covers zoals Crossroads (Robert Johnson), All Your Love (Otis Rush), Memphis, Tennessee (Chuck Berry), La Grange (ZZ Top), Call Me The Breeze (JJ Cale) en Papa Was A Rolling Stone (The Temptations). Vooral de beide gitaristen en de sax blinken uit in het geheel. Zij dragen de groep en het zijn uitstekende muzikanten, maar om qua populariteit buiten de grenzen van het Waasland door te breken is er nog iets meer nodig.
De zanger lost zo nu en dan eens een schot voor de boeg, maar wanneer het plezier primeert mag dit geen beletsel zijn.
We hebben Joe Louis Walker reeds meerdere keren aan het werk gezien, maar nog nooit zoals donderdagavond in de Korenbloem. Normaal levert Joe Louis Walker altijd een spannende, intense en oerdegelijke set af, maar nu had hij voor zichzelf een snipperdag ingelast. Niet dat het geen goed concert was, verre van. Maar Joe Louis Walker zag het eerder zitten om grappen en grollen uit te halen.
Hij opende nog geheel binnen de verwachtingen met ‘Messin’ Around With A Fool Like You’ en ‘Why You Keep Pretending’. Joe Louis Walker werd geflankeerd door twee schitterende gitaristen, Amar Sundy en Murali Coryell (jawel, de zoon van Larry Coryell).
Deze laatste was een baby van zes maanden toen hij Jimi Hendrix ontmoette en hij heeft dit in een song gegoten die ‘I Was In The Moon With Jimi’ als titel meekreeg. Murali Coryell liet het publiek duidelijk verstaan dat hij wel degelijk de zoon van zijn vader is en wel wat meer kan dan enkel zijn gitaar vast te houden.
Verder hadden we nog in die schitterende begeleidingsband ook nog Lenny Bradford op bas en Dorian Randolph aan de drums.
Joe Louis Walker vertelde ons dat in Parijs een kostbare gitaar van hem was gestolen en hij beschreef dit in de song ‘I Don’t Sing For Free’.
Joe Louis Walker bracht ons een flink uitgerokken versie van ‘Sugar Mama’ en stapte daarbij doodgemoedereerd de zaal in om, op zijn harmonica blazend, aldus een gezondheidswandelingetje te maken. Verder noteren we ook nog een uitstekende versie van Junior Wells’ ‘Little By Little’.
Het publiek at uit zijn hand en dit verplichtte Loe Louis Walker er toe om zijn doos met bisnummers aan te spreken. Hij maakte er een medley van bluesklassiekers van zoals ‘Mannish Boy’, ‘Hoochie Koochie Man’, ‘Evil’, ‘Tail Dragger’ en ‘I Asked for Water And She Gave Me Gasoline’. Joe Louis Walker kwam daarmee pas helemaal op dreef en zoals ik al eerder aangaf, nog nooit heb ik hem zo aan het werk gezien. Hij schudde een flesje Jupiler op, stak dit in zijn broekrits en liet het bier in het rond spuiten ‘to show that I’m a real man’. Vervolgens ging hij de staander van zijn microfoon te lijf om plat op zijn buik nog eens te showen dat hij een ‘real man’ is en om eerlijk te zijn…ik lag in een deuk van het lachen.
Joe Louis Walker blijft absoluut een van mijn favoriete bluesmannen alhoewel ik niet goed weet waar ik dit concert ergens moet klasseren. We hebben ons wel kostelijk geamuseerd en ik denk Joe Louis Walker ook.
Na het concert tikte hij me op de schouder en vroeg : ‘Can you give me a white wine?
Ivan
liveactsbelgium.com 
mooi verslag!