De Taj Mahal, de Indiase tempel wordt gerekend tot één van de nieuwe zeven wereldwonderen. Net als de Grammy-Award-winnende Henry St.Claire ‘Taj Mahal’ Fredericks, die reeds als kleine jongen meerdere instrumenten bespeelt en de basis van de blues meekreeg van een buurman. In een meer dan 40-jarige carrière heeft Taj Mahal inmiddels 25 studioalbums op zijn palmares, waarbij zijn laatste cd ‘Maestro’ dateert van 2008. In een bijna uitverkochte Handelsbeurs in Gent opende het Taj Mahal Trio stipt om 20u30 met ‘Fever’, een swingende instrumental van Little Willie John. Samen met Bill Rich op basgitaar en Kester Smith met de drumvellen vond het Chicago-getinte ‘T.V. Mama’ meteen een geweldige opvolger in ‘So Many Nights, So Many Days’, dat werd ingekleurd met een krachtige solo. Met Franse bindteksten kondigde Taj Mahal in vol ornaat ‘Tell Me, Baby’ aan, een song die zowaar aanzette tot heuse Howlin’ Wolf kreten. Een zeer goedgeluimde Mahal begeesterde een eerste keer met de slow blues ‘Can You Make’, o.a. met loepzuivere looplijntjes. Tijd voor ‘Crazy About You’ dan, en het trage ‘Love Her With A Feeling’, dat gedragen door een Kurzweiller keyboard een vroeg hoogtepunt betekende. Tijdens het stemmen van één van de gitaren kon je haast een muis door de concertzaal horen lopen, wat toch getuigt van een diep respect voor deze blueslegende. Met heel wat open akoestische akkoorden voldeed de country bluessong ‘Corinna’ aan de stoutste verwachtingen. Opnieuw Franse hilariteit toen Taj Mahal “blues, des boite postale bleu” aankondigde. Eigenlijk bedoelde hij gewoon ‘Gonna Move Up The Country (Paint My Mailbox Blues)’. Deze Mississippi Delta track werd sterk ondersteund op een banjo. Net als de lyrics van ‘Slow Drag’, dat ons zo naar de katoenplantages in het diepe zuiden dreef. Dat Taj Mahal ons de vier windstreken van de wereldmuziek zou laten verkennen, stond dan ook buiten kijf. Met ‘Zanzibar’ trokken wij zelfs even richting Afrikaanse Continent, waar de man reeds jaren zijn hart heeft verpand. Onder begeleiding van sterke baslijnen zong Taj Mahal een laatste keer ‘The Blues Is Allright’, dat terstond luidkeels werd beantwoord door dolgedraaide bluesfans. Als encore bracht de legende zijn grootste classic ‘Lovin‘ in My Baby’s Eyes’ uit de release ‘Phantom Blues’ uit 1995. De man wordt volgend jaar 70, maar straalt nog steeds een tomeloze energie uit op het podium. Hij heeft hierbij die onberispelijke en creatieve stem. Zijn muzikale caleidoscoop breidt zich dan ook uit over de Caribische, Afrikaanse, Indische en Hawaiiaanse roots muziek, zonder de eigenheid van de blues te verwaarlozen. Jammer dat een nukkige Taj Mahal na het optreden twee die-hard fans een uur lang in de kou liet wachten op een handtekening, om ze daarna kortweg de laan uit te sturen. Net geen kers op de taart.
 |
 |
 |
 |
liveactsbelgium.com 