Voilà. Zondag 4 december, en Sinterklaas heeft zijn cadeautje reeds gebracht. Ik moet heel braaf geweest zijn dit jaar, want dit concert van King King in café Montmartre in Brussel was werkelijk one-of-a-kind. GEEN doordeweekse tegenvallers (zoals daar zijn : te weinig volk, lazy band, slecht geluid en noem maar op). Integendeel, concerten zoals deze, daar hebben we in onze streek meer nood aan. Ons eerste bezoek aan Café Montmartre viel heel erg mee. Een grootstedelijk ‘studentencafé’, Stubru-muziek op de achtergrond, skoon volk achter de toog, een goedgevulde gelagzaal met een comfortabele inrichting voor music lovers, en achteraan een zaaltje dat je best kan omschrijven als een ideale kleine club voor intieme optredens, inclusief prima geluidsinstallatie. Klein minpuntje is de podiumbelichting, weliswaar in voldoende mate aanwezig, maar mijn persoonlijke voorkeur gaat toch eerder uit naar traditionele ‘par 64’ lampverlichting in plaats van de tegenwoordig overal opduikende LEDverlichting. Live valt één en ander best mee, maar voor fotografie is dit soort spots geen ideale verlichting (koud en ongelofelijk hard).
Heel fijn van de organisator, de pers kreeg vooraan een gereserveerd tafeltje, zowaar ideaal om ter plaatse notities te nemen of photogear te bewaren. Thanx !
Alan Nimmo en band King King op het podium dan, en reeds voor de eerste noot zat de sfeer goed. Een publiek van echte fans, een warme sfeer. De band was dadelijk ad rem. Het was reeds vooraf geweten, vanavond horen we zo goed als zeker de volledige nieuwe cd ‘Take My Hand‘. Die mag er trouwens meer dan wezen : stuk voor stuk songs met karakter en inhoud, afwisselend, soms meeslepend, dan weer ophitsend, een mengeling van bluesrock, bijwijlen erg funky, dan weer bluesy, of explosief, en steeds verrassend onverwacht. Een heel strakke begeleidingsband, met inventief drumwerk, to the point gedreven door de bas, en hammond/piano zoals we dat tegenwoordig te weinig horen. Allemaal betekenisvol, geen losse franjes, elke noot draagt bij tot het geheel.
Alan Nimmo is de ster vandaag. Een heel aimabele persoonlijkheid, charismatig, en bovenal een heel begenadigd gitarist en soulful zanger. Een nummer als ‘Feels Like Rain’ is een monument van een slow, en de vertaling van Alan Nimmo en King King is een versie die de haren deed rijzen. Een song met een hart, en geschreven op het lijf van Alan Nimmo. Hij weet hoe (gitaar)muziek moet klinken, hoe je een crescendo opbouwt, hoe je minutenlang blijft boeien. Staande ovatie, punt. Veel eigen nummers, die klinken alsof je ze reeds jaren kent. Een eerste keer ademen kon pas tijdens een korte pauze.
Een tweede set dan, even snedig en doorleefd als de eerste. Opnieuw een staaltje van muzikaal talent. De band mocht zijn kunnen tonen, en drum- en klaviersolo’s bleven boeien tot de laatste noot. Steeds bleven de songs overeind, top vakmanschap is dit. Zelfs toen de electrische gitaar compleet akoestisch soleerde, net iets luider dan de stap van een muis, was elk detail van de muziek transparant aanwezig. Het publiek zit roerloos gevangen in het muzikaal verhaal, euforie barst los als de muziek explodeert. Waw ! ‘Old love’ is zo meeslepend en universeel dat iedereen zijn eigen ik vergeet. Alweer staande ovatie, honger naar meer.
Bisgeroep, een toegift, een veel te vlug voorbij concert. Dit mag geen einde zijn. Wij willen meer, en krijgen onze zin. Zichtbaar verrast treedt de band weer aan, totdat we uiteindelijk beseffen dat een superfrisse Stevie Wonder-cover uiteindelijk de laatste hap van het lekkerste gebak inluidt.
King King is een band die leeft. Energieke kunst die drijft op het talent van Alan Nimmo. Dit is een blijver met heel veel toekomst. Zet je schrap en boek je ticket voor een volgend concert. Of koop die plaat, zij is het waard. Cheers, dit was een mooi cadeau !
tekst en fotoalbum : Frank Jacobs
 |
 |
 |
 |
liveactsbelgium.com 