PICTURES

Tijdens een kleine Europese tournee was Dave Weld, als vertegenwoordiger van de Chicago-bluesscene, te gast in Music Club Boogiewoogie. In het spoor van Buddy Guy liet Dave Weld zijn gitaargeweld los op het publiek. Een meester in entertainment, met een vlotte presence is deze man. Zijn gitaarwerk, veelal met meesterlijk gehanteerde bottleneck, is soms wat ruw, maar dit typeert wellicht de chicago-bluesstijl. Binnen de kortste keren stond de zanger/gitarist vol vertrouwen op de dansvloer, achter de toog, tot zelfs midden op de straat te soleren. Een heel lange eerste set met entertainment van de bovenste plank, met een even intensieve tweede set. Steeds boeiend, want vrouwlief Monica is zeer goed bij stem en ze verovert vlug de gevoelige harten onder het publiek. Sterke songs met een emotionaliteit die enkel bluesartiesten kunnen teweegbrengen; the blues is allright. Ook een sterke ritmesectie ondersteunt het geheel, en de muzikanten krijgen ruim de kans om hun kunnen op het publiek los te laten. Heel veel eigen werk en enkele klassiekers passeren de revue, het toch heel uitgesponnen concert was nog te snel voorbij. Chapeau Dave Weld & The Imperial Flames !
Het blijkt steeds weer, ook na mijn recent bezoek aan het Chicago Bluesfestival, dat de echte blues puur Amerikaans is. Een gevoel van onderlinge saamhorigheid is steeds aanwezig, in een sfeer van diepe emotionaliteit. Daar kunnen wij als nuchtere Belgen nog iets van leren !
Voldaan trokken wij huiswaarts (in mijn geval terug achter de toog), bezield met een hongerig gevoel naar een volgende bluesconcert. Gelukkig kon ik vooruit kijken naar mijn jaarlijks festivalreisje, op naar Sweet Home Chicago !