FESTIVALINFO – PICTURES

Terwijl de zomer zich in mineur door 2012 sleurt, bewijzen de grote Belgische festivals zich in grandeur steeds opnieuw. In ons piepkleine landje, waar de nationale media zich wat graag focust op kleingeestig politiek getouwtrek, bouwt de professionele culturele (muziek)sector een internationale reputatie op om duimen en vingers van af te likken. North Sea Jazz, Middelheim en Montreux vertoeven natuurlijk in de hoogste regionen van de Europese jazz-scene, maar moeten ondertussen willens nillens het gezelschap dulden het relatief jonge Gentjazz Festival.

Pur-sang gerichte thema-festivals moeten dezer dagen op zoek naar diversiteit om zich kwaliteitsvol te kunnen blijven handhaven. Dat hebben de grote Belgische organisatoren meer dan goed begrepen. En dat is ook de grote kracht van Gentjazz. Rode draad tijdens de festivaldagen blijft natuurlijk jazz, maar aangrenzende stijlen krijgen (heel verdiend trouwens) een juiste plaats in het geheel. Terwijl wij ons met grote tevredenheid onderdompelen in een heel aangename omkadering (festivalsite, catering, media-projectie, geluidskwaliteit – vind ik trouwens van het hoogste niveau), bereiden wij ons voor op een avond ‘zuiderse sfeermuziek’, synoniem voor good-time feeling.

Buscemi mocht de Bijloke-site opwarmen met zijn typische mix van beats, verweven tussen Braziliaanse samba en wereldstijlen (zeg maar Goran Bregovich en aanverwanten). Fijn als sfeerzetter, al moet ik toegeven dat de altijd-aanwezige 128 BPM beats deze DJ-set toch meer catalogeren onder een rechttoe-rechtaan ophitsende party-act, die wellicht veel beter tot zijn recht komt met bakken decibels en een state-of-the-art lichtshow. Ondertussen stroomt het publiek toe en al snel is een dikgevulde festivalsite klaar voor het eerste optreden, nationale trots Gabriel Rios.

Aangekondigd als duo (zang/gitaar en contrabas) was iedereen wel nieuwsgierig of zo’n minimalistische bezetting wel overeind zou blijven. En dat was inderdaad zeker het geval. Gabriel Rios is een rasartiest, die zijn songs ongelooflijk kan kneden tot een boeiend muzikaal geheel. Vakmanschap, talent, intensiteit, presence, de man heeft het allemaal. Terwijl wij ons begraven in een meeslepende waterval van songteksten en boeiende muzikale melodiën, wordt de muziek ongemerkt maar toch plotseling aanwezig aangevuld met cello en accordeon. Fijne popmuziek zou iemand fluisteren, maar toch is dit repertoire enorm rijk aan een diversiteit die je enkel bij de grootsten kan ontwaren. Ons belgenland mag fier zijn, een olympische medaille is meer dan terecht.

Een eerste pauze, met heel fijne en verzorgde catering, gezellige babbels, frisgekoelde drankjes en verrassend genoeg aangenaam zomerweer.

Jamaican Legends met Ernest Ranglin, Tyrone Downie en Sly & Robbie. Als je de credentials leest van dit viertal, neem dan een handdoek bij de hand, want ‘op papier’ loopt het water je zo uit de mond. Dit is geschiedenis ! Dit wordt onvergetelijk ! Bang goes the theory ! Het is niet de eerste keer dat ik een superbezetting op een podium meemaak, het is niet de eerste keer dat dit gebeurt naar aanleiding van een reunie (of in dit geval, n.a.v. de 50ste verjaardag van de Jamaïcaanse onafhankelijkheid), het is niet de eerste keer dat ik het deksel op mijn neus krijg. Schoorvoetend zet de groep zijn eerste nummer in. Traag, repetitief, bijna een mantra. Geluidstechnici krijgen de kans om één en ander bij te stellen, 10 minuten lang. Het lukt niet. De muzikanten zijn zich van geen kwaad bewust, voelen zich ok op het podium. Maar de formule pakt niet. Alle ingredienten zijn aanwezig, en wellicht ook de wil, maar dit is geen geroutineerde vaste groep, en alles blijft eigenlijk een beetje een leuke jam. Af en toe een boeiend moment, dat wel, en in zijn geheel enigszins te pruimen, alleen al dankzij de ID cards, maar daar blijft het bij. Geen bruisende energie, geen stampende reggae, geen virtuose jazz. Enkel de herkenbaarheid van de songs blijft overeind. Redemption song, één van mijn favoriete ‘reggae’-nummers, heb ik in vele uitvoeringen, maar vandaag blijf ik op mijn honger zitten. Het is nu eenmaal zo, leeftijd eist zijn tol. Met respect blijf ik tot de laatste noot, maar superlatieven kan ik hier niet gebruiken. Niet slecht, maar ook niet goed. Eigenlijk ook geen gemiste kans, want de muzikanten hebben zich decennialang uitermate bewezen; dit is niet meer dan een leuk project, met een begin maar ook een eind.

Snuffelen tussen cd’s, meedoen aan een wedstrijd, ‘sightseeing’, het kan allemaal op Gentjazz. Perfect georganiseerd en toch heel spontaan. Een avond hier kan eigenlijk niet stuk. Wij maken ons op voor de finale act. Dat doet ook het hele festivalterrein.

Rodrigo Y Gabriela, hot hot hot. Velen hebben de groep reeds gezien, en velen willen deze band opnieuw zien. En terecht. Het lijkt wel of alle energie op dit moment explodeert. Dit gitaarduo heeft zich binnen de kortste keren op de kaart gezet, bruist van energie, en zal altijd de moeite waard zijn om mee te maken. Hun niche : een symbiose van hardrock en wereldmuziek, of omgekeerd. Een frisse adem in het muzieklandschap. Techniek, bevlieging, ontwapenende schoonheid. Plus een extra : een begeleidingsband van de beste muzikanten van Cuba. Ooit stond ik perplex bij mijn eerste optreden van Afro Celt Sound System, vandaag heb ik dat weer. Dit is vernieuwend, dit smaakt, verrast en streelt. Steeds boeiend, soms door virtuositeit, soms door de kracht van eigen songs, soms door de verrassende bewerkingen van covers. Spontaneïteit is het woord. Ondanks een superstrakke set heeft het geheel ook iets kwetsbaars. Dit is een optreden dat leeft, dat sterft, dat doordringt in de ziel. Wij zijn als publiek geraakt, de tent is één groot podium, en iedereen doet mee. Staande ovatie, voor iedereen. Koop alvast die kaarten voor een volgende concert !

Wij zijn tevreden. Met Gent, Gentjazz, muziek. Laat het de wereld weten, ons land staat op de kaart. De zomer is weer daar. Alvast toch in ons hart. Cheers en tot binnenkort !

Tekst en fotografie : Frank Jacobs