FESTIVALINFO & PICTURES

VRIJDAG 17 AUGUSTUS 2012

Swing Wespelaar verliep dit jaar in snikhete, zeg maar tropische omstandigheden. De echte bluesliefhebbers lieten zich daardoor niet afschrikken en waren massaal aanwezig. Later op de avond kon je zelfs koppenlopen.
De uitzonderlijk en bijwijlen ongemakkelijke hitte kon ook de artiesten niet deren want elke act kon zonder uitzondering overtuigen.

Klokslag 19u30 werd het festival op gang getrokken met Barefoot And The Shoes.
Deze jeugdige band speelde een thuismatch en voldeed heel gemakkelijk aan die verplichting.
Barefoot And The Shoes is samengesteld uit Brent Cliquet (zang, gitaar), Sander Cliquet (gitaar), Jens Paeyeneers (bas) en Dirk Vandenbulcke (drums).
Vorig jaar brachten ze hun eerste cd uit die ‘Exit Out Of Dreamland’ heet en waarop iconen Steven De Bruyn en Kloot Per W hun medewerking verleenden.
Barefoot And The Shoes openden hun set met John The Revelator om dan meteen op hun cd terug te vallen. Een opmerkelijke song gaat over ‘Prosper’, een wesp die in de wiskundeles werd doodgeslagen, die ze dan Prospèr hebben genoemd en er een ‘R.I.P. Prosper’ post-it naast hebben geplakt.
Het publiek voglde en scandeerde ‘bis’, wat resulteerde in ‘Love Me Two Times’ van The Doors.

Dat de eerste echte aardverschuiving door The Nimmo Brothers werd veroorzaakt door mag niemand verwonderen. Soms lopen de lijnen van The Nimmo Brothers en hun muzikale gelijkgestemden van King King soms warrig door elkaar. De ritmesectie, die zanger gitarist Alan Nimmo vrijdagavond begeleidde, namelijk bassist Lindsey Coulson en drummer Wayne Proctor, vervullen die taak ook heel vaak bij King King. Het grote verschil zal hem in de aanwezigheid van Stevie Nimmo liggen en ook in het feit dat het repertoire volledig op The Nimmo Brothers is afgestemd en nergens aan King King wordt geraakt.
Alan Nimmo had zijn Schotse kilt uit de kleerkast gehaald en vloog er meteen in. Het publiek werd er dolenthousiast van en reageerde uitgelaten op songs uit de nieuwste cd ‘Brother To Brother’ zoals ‘Still Here Strumming’ en ‘Living Again’.
Het hoogtepunt van hun set kwam er aan wanneer het publek gul zijn vocale medewerking verleende bij ‘I’m Doing Pretty Good For The Shape I’m In’.

Na het stomende optreden van The Nimmo Brothers moesten we toch wel eventjes pauzeren bij een lekkere pint, want The Fabulous Thunderbirds kwamen er nog aan.
Voor het optreden van de T-Birds hadden we een babbel met bassist Randy Bermudes om te weten hoe de setlist er ongeveer zou uitzien. We wezen hem op het feit dat The Fabulous Thunderbirds vorig jaar op Springblues in Ecaussinnes behalve ‘My Babe’ geen enkele van hun grote hits hadden gespeeld.
‘Nu zitten ze er allemaal wel in’ lachte Bermudes, ‘Maar Kim Wilson durft op het laatste moment de playlist nogal eens grondig doorheen te halen.
Net zoals The Nimmo Brothers staken The Fabulous Thunderbirds een vuurwerk af met klappers als ‘My Babe’, ‘Wrap It Up’, ‘Wait On Time’ en natuurlijk ‘Tuff Enuff’.
Kim Wilson bewees tussenin dat hij nog steeds in de hoogste afdeling van de mondharmonica-spelers thuis hoort. Nieuw en verfrissend was ook de inbreng van de bij mijn weten allereerste T-Bird toetsenman, die luistert naar de naam Kevin Anker. De rest van de bende is nu toch alweer een tijdje bij mekaar, namelijk Mike Keller (gitaar), Johny Moeller (gitaar) en Jay Moeller (drums).
En zo werd een punt gezet achter een schitterende vrijdagavond.

pictures dag 1

———————————————————————————————–

ZATERDAG 18 AUGUSTUS 2012

Zaterdag om 14u30 mocht de Britse Jay Tamkin Band de slaap uit onze ogen wrijven.
De thermometer wees nog een paar graadjes hoger aan dan vrijdag en er werden waterzakjes uitgedeeld. Geen overbodige luxe, zo bleek, en ook wij limiteerden het bierverbruik enigszins door over te schakelen op water.
Jay Temkin, die een T-shirt met daarop een foto van de piepjonge Michael Jackson droeg, nam een eerder gezapige start maar kwam hij dan toch in zijn ritme om spectaculair af te sluiten. Bij ‘Can’t Not Thinkin’ About You’ speelde ieder bandlid, namelijk keyboardspeler Rik Christiansen en drummer Nick Ramos, zijn solo en telkens nam Jay Tamkin die solo over zodat er op het klavier een ‘quatre mains’ werd gespeeld en op de drums zelfs een solo voor drie.

Ook Mojostar mocht zich in Wespelaar als thuisploeg voordoen. Mojostar heeft een titelloze cd uit, die eveneens als een fraaie dubbel lp te verkrijgen is. Simon Witvrouw (zang), Thys Louis (gitaar), P.J. Seaux (bas) en Koen Mertens (drums) putten voor hun set begrijpelijkerwijs songs uit die cd/lp met sterke nummers als ‘Can’t Let Go’, ‘In The Mood For Love’ en ‘Don’t Tell’.
Mojostar mag terecht met fierheid terug kijken op een glansprestatie tijdens het heetste moment van de dag.

.

.

.

Dani Wilde maakte reeds twee keer de dienst uit bij het triumveraat ‘Girls With Guitars’. Een keer samen met Deborah Coleman en Candye Kane en één keer met Cassie Taylor en Samantha Fish. Ze is een kleine opdonder, die zaterdag helemaal in het rood was gestoken, zij het een beetje kort van stof. Dani Wide kan wel vlijmscherp naar voor treden en heeft een stem als een klok. Haar broer Will speelt mondharmonica, dan is er de verrukkelijke Victoria Smith op bas en de drummer is Richard Newman, die ooit nog in loondienst is geweest bij Rory Gallagher. Het kennerspubliek genoot van heel wat fraais zoals ‘Angel Came Down’, en ‘Walk Out The Front Door’ en dit vroeg om een encore.
Die kwam er op de tonen van Will die de riff van Sugar Blue op harmonica naspeelde bij hun interpretatie van het Roling Stones nummer ‘Miss You’

Als intermezzo tussen de verschillende acts door kregen we ‘Blues Provided By Mix & Dorp’. Met andere woorden Jan Mittendorp die de traditie van de Delta bluesmannen vermengde met een beatbox. Best leuk!

Chris Watson komt uit Denton, Texas en kreeg voor de gelegenheid backing van Liz Spranjer met de baslijnen en Steve Wouters achter het drumtoestel. Aanvankelijk gaf Chris Watson een wat schuchtere indruk, maar eens op toerental was er geen houden meer aan.
De man heeft net een voortreffelijke cd klaar met als titel ‘Pleasure And Pain’.
Chris Watson koos uit die plaat voor sterke eigen songs als ‘Untrue’, ‘Mama Told Me’, het Sean Costello nummer ‘Hard Luck Woman’ en ‘Check It Out’ van Bobby Womack, twee helden van Chris Watson. Hij hield ook nog een prachtige cover van Tyrone Davis’ ‘Can I Change My Mind’ achter de hand.
Ik weet niet of het drietal veel tijd heeft gehad om aan elkaar te wennen, maar op het podium klikte het wonderwel en Chris Watson, overigens een voortreffelijke zanger, had het publiek duidelijk op zijn hand. Na zijn bis bleven de fans om meer vragen maar tijdsgebrek besliste daar anders over. Volgens mij een overtuigende prestatie van de Texaan.

We hebben Ian Siegal al meerdere malen aan het werk gezien en nooit heeft hij ons ontgoocheld. Niet toen hij enkele jaren geleden in Antwerpen zijn set afwerkte met een been in het gips en ook nu niet. Zoals gewoonlijk schoot Ian Siegal met droog kruit en schurkte hij zo nu en dan tegen de rock’n’roll aan met als hoogtepunt een Chuck Berry medley, waarbij hij ‘Nadine’ en ‘Reelin’ And Rockin’ door elkaar haalde. Ian Siegal heeft nooit een geheim gemaakt van zijn liefde voor de Amerikaanse rock’n’roll.
Als bisnummer kregen de liefhebbers een uitstekende versie van Bob Dylan’s ‘Forever Young’ aangeboden.

.

.

En wat dan gezegd van de zaterdagse finale in Wespelaar? Wel, dit was er een om nooit meer te vergeten. We hebben de gelegenheid niet om elke week een gospelconcert bij te wonen en zodoende voelde het optreden van de Blind Boys Of Alabama aan als een verfrissend bad. Van de manier waarop de Heer het ganse optreden door werd geprezen lustte ik wel pap. Jimmy Carter, Eric ‘Ricky’ McKinnie, Joey Williams, Billy Bowers, Ben Moore en Tracy Pierce zorgden voor een onvergetelijke show. Ze staken van wal met’People Get Ready’ van Curtis Mayfield, gevolgd door het swingende ‘Spirit In The Sky’ van Norman Greenbaum. De zangstemmen verstrengelden zich daarbij heel mooi in elkaar. En zo gingen we dan van ‘I Know A Place’ via het ongemeen prachtige ‘Take The High Road’ naar het ontketenende ‘Free At Last’. Om van te smullen!
De Blind Boys Of Alabama kregen een zinderende ovatie mee en dat wilde natuurlijk zeggen dat ze moesten terugkomen. Als bisnummers zongen de boys ‘Crying Time’ en ‘Higher Ground’. Ik wil hierbij nog vermelden dat hun jongste cd ‘Take The High Road’ ook al een absolute aanrader is. Na afloop van het concert werd er een druk bijgewoonde signeersessie georganiseerd.

.
Wij hebben terug in Wespelaar twee bloedhete maar schitterende dagen meegemaakt.
Een dikke proficiat voor de inrichters is hier op zijn plaats.

tekst Ivan Van Belleghem – foto’s Philip Verhaege

pictures dag 2

———————————————————————————————–

ZONDAG 19 AUGUSTUS 2012

.

Ook de derde dag van de jubileum-edite van Swing Wespelaar was een zonovergoten schouwspel. Drukkende warmte maakte dat het publiek aanvankelijk schoorvoetend en slechts bij mondjesmaat het terrein vond, maar eenmaal een zitplaatsje gevonden kon elkeen zich toch weer comfortabel nestelen in de blues.

.

.

.

In de traditie van de grote bluesiconen uit de vorige eeuw presenteerde Tiny Legs Tim zich solo als openingsact. Een broeierig hete festivaldag op de middag openen is niet echt een dankbare taak, maar op dit festival geprogrammeerd staan is een eer op zich. Tiny Legs Tim deed dit met verve. Hij beheerst zijn gitaarspel heel goed, en de mix van zijn nummers met covers uit een ver verleden is heel goed gebalanceerd. Wie van deze stijl houdt, krijgt waar voor zijn geld. Een ontwapenende charme, vlot contact met het ontwakende publiek, een sterke set. Een perfecte cocktail om de dag op gang te trekken. Mét de goedkeuring van Leadbelly !

.

The Juke Joints vieren éénzelfde Jubileum als Swing Wespelaar. Ervaring troef, en heel goedgemutst op het podium. Een bom die ontploft. Het publiek laat zijn stoelen voor wat ze zijn en vult de eerste rijen voor het podium. De band draait als een geoliede machine, en heeft meer instrumenten aan boord dan muzikanten. Een zingende bassist, een mondharmica annex accordeon, een gitarist die ook drumt, een drummer die ook mandoline speelt (Going to my hometown van Rory Gallagher). Een partybluesband die niet schuw is van melodie, met een gitarist die zelfs bij 30 graden koude rillingen veroorzaakt. Een sympathiek feest is op gang, nu al kan de dag niet meer stuk. Dit kan voor mij een headliner zijn.

.

Erja Lyytinen, dat klinkt als een exotische bloemensoort, en zo ziet ze er ook uit. Maar ze heeft heel wat meer in haar mars. Prachtige songs die niet altijd het strikte bluespad bewandelen zitten in de set. Ik had een puur electrische-gitaarshow verwacht, maar eigenlijk is niets minder waar. Gitaren zijn natuurlijk alom aanwezig, maar deze muziek is heel fijn geschreven. Arrangementen van de bovenste plank, een heel kordate begeleidingdband, een dijk van een hit (Everything’s Fine), het zijn allemaal ingredienten die een grote toekomst beloven. Bovendien is zij een heel sympathieke verschijning en weet zij hoe je een publiek kan veroveren. Terecht kreeg zij een staande ovatie (die haar blijkbaar wat overviel), en het publiek werd algauw beloond met een prachtig akoestisch solonummer, waarin ze bewees dat ze een topmuzikante is. Ook met deze band bewijst Swing Wespelaar zijn kwaliteit op organisatorisch vlak. Andermaal Chapeau.

Marquise Knox werd aangekondigd als Amerikaans toptalent van de nieuwe generatie. Deze 21-jarige gitarist/zanger moet dus wel wat in zijn mars hebben, en wij zijn nieuwsgierig naar het bewijs. Dat werd geleverd vanaf de eerste song. Punt. Om de stijl te definieren moet je hier en daar soms John Lee Hooker aanhalen, en Chicago blues allicht. Maar alles klinkt heel authentiek, zelfs als basic driekoppige band. De man heeft geen plectrum nodig om zijn snaren te betokkelen, en hij kent de blues inside out. Zijn songs klinken direct herkenbaar en getuigen van diep gevoel en respect voor the blues. De hele set blijft boeien, en als ik mijn ogen sluit voel ik me echt op het Chicago BluesFest. Een nieuwe naam in het genre !

.

Big Joe Louis & The Kokomo Kings is voor de meeste vaste festivalgangers geen onbekende. Reeds in vorige edities te gast, mocht hij vandaag een geslaagde bluesmarathon afsluiten. Ondertussen is de nacht ingetreden, en gaf de podiumbelichting net dat ietsje meer dan wat je ziet op een zonovergoten namiddagpodium. Wij genieten van de enige set met contrabas vandaag, en ongetwijfeld het betere werk van wat de Engelse blues-scene ons momenteel te bieden heeft. Podiumpresence, inleving, show, metier. Dit weekend hangen steeds opnieuw superlatieven in de lucht.

.

.

Swing Wespelaar was gezegend dit jaar. Door de weergoden, door lokaal en internationaal talent, door de publieke opkomst, door de sfeer. Iedereen kreeg welverdiende staande ovaties. Je moet het maar kunnen, zo’n festival 25 jaar lang neerpoten, met de hoogste kwaliteit. En gratis bovendien. Op naar volgend jaar !

tekst en foto’s Frank Jacobs

pictures dag 3

FESTIVALINFO & PICTURES