FESTIVALINFO – PICTURES

De tiende editie van Hookrock in een zonovergoten Diepenbeek is een grandioos succes geworden. Niet alleen was er het mooie weer, maar Yvan Jacobs en zijn ploeg hadden voor een prima affiche gezorgd. Het optreden van Johnny Winter op vrijdagavond riep naar verluid gemengde gevoelens op, maar op zaterdag kon het niet mis gaan.

Bourbon Street mocht het startschot geven en dat deden ze op een sprankelende manier.
Little ‘m’ (zang), Daddy Bean (harmonica), Jojo (gitaar) en Mouse (drums) staken van wal met ‘Honey Baby’ en gingen op hun elan verder met ‘Judgement Day Blues’. Ook heel opmerkelijk was hun versie van ‘Roosevelt & Ira Lee’, mijn favoriete Tony Joe White song.
In ieder geval een puike prestatie van Bourbon Street.

Julan Sas ramde er lustig op los en hij kreeg daarvoor een uitstekende respons vanuit het publiek. Julian Sas is een bluesrocker van het zuiverste water en, al is hij niet direct mijn idool, moet ik hem toch wel veel métier nageven. Hij ging met de grover borstel doorheen nummers als ‘Life On The Line’ en ‘Bound To Roll’. Dit resulteerde in de bisnummers ‘Highway 61 Revisited’ en ‘Hey Joe’.

Moonshine Reunion verraste ons in de meest aangename zin met hun mix van country & western en rockabilly en hun interpretaties van ‘Cry, Cry, Cry (Johnny Cash), I’m On Fire (Jerry Lee Lewis, niet te verwarren met ‘Great Balls Of Fire’) en ‘The Race Is On’ van de onlangs overleden George Jones. Clark Kenis (zang, bas), Wim De Brabander (lead gitaar), Joris Govers (drums) en de uitmuntende pedal steel gitarist Jorge Fortunato waren een welkome afwisseling en kregen van het enthousiaste publiek en ook van mij een uitmuntende quotering.

Sean Carney was jarenlang het boegbeeld van de bluesscène van Columbus, Ohio en in 2008 was zijn optreden een van de hoogtepunten op Springblues in Ecaussinnes.
Momenteel trekt hij op met Joey Gilmore, een zwarte bluesreus met een schuurpapieren stem uit Fort Lauderdale, Florida. Deze combinatie bleek dan ook nog eens te kloppen en we kregen, naast de goed geïnspireerde gitaarsolo’s van Sean Carney uitstekende vertolkingen van ‘Four Seasons In The Blues’ en ‘Dust My Broom’. ‘Sweet Home Chicago’ werd door Sean Carney en Joey Gilmore op een speelse manier verplaatst naar Memphis, Tennessee.

John Lee Hooker Jr. was backstage aan het pronken met zijn botten in krokodillenleer en wilde ze zelfs verkopen voor € 1000,-. Voor zijn hoed vroeg hij € 500,- en voor zijn broeksriem kon er ook een prijsje worden afgesproken. Hilariteit alom in de tent!
Het strekt John Lee Hooker Jr. in ieder geval tot eer dat hij zijn beroemde vader niet klakkeloos imiteert. Wanneer hij dan toch songs van John Lee Hooker Sr. brengt zoals ‘Dimples’ en ‘I’m In The Mood’ doet hij dit op een geheel eigen manier. Zijn begeleidingsgroep wordt enigszins gedomineerd door de keyboards, maar voor de rest was dit grote klasse. John Lee Hooker Jr. zorgde voor uitstekende vertolkingen van ‘They Call It Stormy Monday’ en vooral het ijzersterke ‘She’s Tired Of Beïng Your Housewife’.

Hook Rock 06 -07-2013 370 De Britse Chantel McGregor is een frisse, jeugdige en uiterst sympathieke verschijning, die het op het podium helemaal waar maakte. Voor de aanvang van haar optreden hadden we een kort gesprek met Chantel. Ik vroeg haar of ze haar muziek kon definiëren. Ze antwoordde ‘blues en bluesrock’. Ze verheugde er zich over dat de blues danig in de lift zit in Groot-Brittannië. ‘Het lijkt er wel op of de jaren zestig terug zijn’ lachte Chantel McGregor.
Op haar playlist stond ‘Free Falling’ en ik dacht aan de Tom Petty hit. ‘Iedereen stelt mij die vraag kirde ze, ‘maar ‘Free Falling’ is helemaal mijn song’.
Buiten ‘Free Falling’ bracht ze nog enkele uitstekende eigen nummers zoals de opener ‘Fabulous’, de titeltrack van haar cd ‘Like No Other’, Disco Lover Suicide’, ‘Caught Out’ en enkele goed gekozen covers zoals ‘New Day Yesterday’ (Jethro Tull), Voodoo Chile en ‘Red House’ (Jimi Hendrix) en Lenny (Stevie Ray Vaughan).
Chantel McGregor is een naam die we in ons notaboekje moeten bijschrijven.

Anson Funderburgh is reeds van in de jaren tachtig één van mijn idolen en het was lang geleden dat ik hem nog eens aan het werk had gezien. Dit was voor mij alleen al de verplaatsing naar Diepenbeek waard. Hij opende met het onweerstaanbare‘Something You Got’. Drummer Big Joe Maher bleek ook nog eens een uitstekende zanger te zijn (‘Not bad for an old man’ zegde hij zelf) en de twee toetsenmannen Kevin McKendree en Christian Dozzler gingen met elkaar geregeld muzikaal in de clinch.
Bij ‘Don’t Lie To Me’ en ‘Sick And Tired’ hanteerde Christian Dozzler de accordeon.
Het speelplezier rolde zo van het podium af en ook Anson Funderburgh had er zichtbaar plezier in.Dit was echt genieten en een song als ‘Your Turn To Cry’ bezorgde me kippenvel. Net als Anson Funderburgh komt Memo Gonzalez uit Dallas, Texas en ze zijn geen vreemden voor elkaar. Bij The Bluescasters zitten ook nog die geweldige saxspeler Thomas Feldman en de sympathieke bassist Erkan Özdemir. Zijn zoon, de piepjonge Levent Özdemir heeft achter de drums plaatsgenomen.

Memo Gonzalez vergaste ons op een enkele ‘oldtime favourites’ zoals het meeslepende ‘Make Up Your Mind’. Het verwonderde ons in het geheel niet dat hij Anson Funderburgh terug op het podium riep om nog enkele nummers mee te doen. Zoals ik eerder al zei, die twee kennen elkaar. Memo Gonzalez & The Bluescasters waren een waardige afsluiter van een schitterende festivaldag.
Een dikke proficiat aan de inrichters en het ligt nu al vast dat er zeker een elfde editie van Hookrock komt.