Vlaanderen was alweer muzikaal gemobiliseerd. Ondanks de stevige concurrentie van TW Classic en het ruime festivalaanbod, hing aan de kassa van Rock Zottegem al enkele dagen het bordje ‘sold out’ te bengelen. Het werd een warme en stralende dag aan de Bevegemse Vijvers. De affiche oogde eclectisch met pop, hiphop, rock en zelfs metal. Voor het eerst in de geschiedenis werd het festival ook een tweede ‘MAES DJ’ Stage toebedeeld, vanwaar enkele befaamde diskjockeys heel wat jeugdige festivalbezoekers in trance en vervoering brachten.
Stipt om 15u35 mochten de jongen wolven van I Am Wolves de aftrap geven van de 20e editie. Deze ambitieuze rockband kreeg hiervoor precies 20 minuten de tijd. En ontgoochelen deden ze allerminst. Met viool gestemde postrock was meteen de toon gezet naar een fijne muzikale middag.
De Rotterdamse Gerwin ‘Gers’ Pardoel is vooral bekend van zijn hit ‘Broodje Bakpao’. Al liet hij dit voor de gelegenheid in zijn broekzak. Als ervaren rapper vind Gers onmiddellijk omgang met het jonge publiek. Met songs als ’Ik Neem Je Mee’ en ’Bagagedrager’ krijgt hij zelfs de tent letterlijk en figuurlijk op de knieën. Met ‘Leven In een Spookstad’ betuigd hij zijn medeleven met de inwoners van Doel. Gers Pardoel is gewoon een gevoelige jongen, en dat siert hem.
Absynthe Minded hoeft bij het jonge volkje allang geen betoog meer. En daar zal Studio Brussel wel niet vreemd aan zijn. Bert Ostyn (vocals, gitaar), Renaud Ghilbert (viool), Jan Duthoy (Keys), Sergej Van Bouwel (bas) en Jacob Nachtergaele op drums zorgen met hun begeesterde indie-rock voor een vroeg hoogtepunt. De uptempo versie van de song ‘Space’ bracht een uitgelaten menigte meermaals in verroering. Het speelplezier op het podium wekte aanstekelijk en singles als ‘Envoi’ en ‘Papillon’ passeerden moeiteloos de revue.
Met Suicidal Tendencies gaat het richting metal en hardcore. De band uit Venice, Californië werd opgericht in 1981 en zijn zowaar de grondleggers van de trashmetal. Na zeven albums op rij hebben de heren keuze zat voor een uitgebreide setlist. De hyperkinetische zanger Mike Muir heeft meer fysiek dan ons lief is. Samen met gitaristen Mike Clarck en Dean Pleasants, Eric Moore (drums) en Steve Brunner op bas verhitten hij meermaals de gemoederen. Het stagediven kon beginnen. En als ook de band zijn fans op het podium samenbracht, barste er een heavy jolig feestje los.
Black Box Revelation prijken sinds hun debuutschijfje ‘Set Your Heat On Fire’ uit 2007 op meerder festivals. Het Dilbeekse duo Jan Paternoster (gitaar, vocals) en slagwerker Dries Van Dijck voorstellen hoeft dus allang niet meer. Er werd de heren meteen een ijzersterke live reputatie aangemeten en dat was hier in Zottegem dan ook niet anders. De chemie tussen beiden is van die aard dat iedere song uitgroeit tot iets wonderbaarlijk. Met een flitsende lichtshow lieten ze vooral oud materiaal aanrukken. Met adrenaline stoten zoals ‘Do I Know You’ en ‘Here Comes The Kick’ verveelde het optreden geen ogenblik. Helaas kregen wij geen nieuw materiaal te horen. Nochtans zit het duo momenteel in de studio om een album te produceren.
Next time, Jan en Dries…!
Met een verzadigd gevoel trokken wij richting dranktent. Al was dat van korte duur. Hooverphonic werd met luide trom aangekondigd. De muzikale doortocht van bassist Alex Carlier, zangers Noémie Wolfs en Raymond Geerts (gitaar) hield ook halt in Zottegem. Het trio liet zich ruggensteunen door een symfonisch orkest dito blazerssectie. De cadans van de nummers veranderde voordurend. Opener ‘One Two Three’ zette meteen de bakens uit voor een concert van wereldformaat. Hits als ‘Heart Broken’ en ‘The Last Thing’ klinken nog intenser als op plaat. Zelfs de opwindende sound van ‘Happyness’ klinkt hedendaags. Een referentie die hier toch wel naar voor werd geschoven. Alex zorgt voor een aardige noot grappige bindteksten, zelfs tot op het randje af. Maar hij roept onverbiddelijk de toehoorders van Rock Zottegem uit tot het enthousiaste publiek van Vlaanderen, en nodigt hierbij uit om te zingen. Het vierluik ‘The World Is Mine’, Jackie Cane’, ‘Mad About You’ en het uitgesponnen ‘Sometimes’ volgen elkaar naadloos op. Uiteraard moest en zou er een bisronde komen. Met een nooit gezien overgave en begeestering waren ‘Eden’ en ‘Renaissance Affaire’ terechte afsluiters.
Dat de inrichters van Rock Zottegem als afsluiter voor de 20ste feesteditie van hun festival voor ZZ Top hadden gekozen bleek een terechte keuze te zijn.
Wie dacht dat de meerderheid van het talrijke publiek na het schitterende optreden van Hooverphonic richting uitgang zou sprinten had het verkeerd voor. Het trio uit Houston, Texas werd door Zottegem in de armen gesloten. Billy Gibbons (zang, gitaar), Dusty Hill (bas en zang) en Frank Beard (drums) hebben nog niets van hun charisma verloren. Er komt wel een zekere routine om de hoek kijken, maar de heren hebben zoveel métier dat zulks geen bezwaar kan zijn. De jongens van ZZ Top verorberen als het ware hun boterhammetjes op een podium.
Zaterdagavond in Zottegem was het gewoon genieten en het publiek ging alweer flink uit de bol. Het trio opende met ‘Got Me Under Pressure’ om te vervolgen met ‘Wayting For The Bus’, dat dan op zijn beurt schitterend en naadloos overgaat in het geweldige ‘Jesus Just Left Chicago’. Het hoogtepunt kwam er wel wat vroeg, maar daarna was er geen houden meer aan. Met ‘Gimme All Your Lovin’’ ging de juke box onherroepelijk open om pas om één uur terug dicht te klappen.
ZZ Top heeft een hele serie grote hits gescoord en die gingen haast alle door de molen. ‘Just Got Paid’, My Head’s In Mississippi’, ‘Pincushion’, ‘Sharp Dressed Man’, ‘Legs’, en ‘La Grange’ deden de tent ontploffen of het scheelde niet veel.
ZZ Top is een monument dat, ‘La Futura’ incluis, ontelbare schitterende platen op zijn actief heeft en daarvan lieten ze ons zaterdagavond in Zottegem met volle teugen genieten.
Rock Zottegem scoort muzikaal en organisatorisch het maximum van de punten. Kurt De Loor en zijn voltallig team leveren meer dan puik werk. Op naar een 21e editie..!
tekst & foto’s: Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 