* Festival Review Gent Jazz, Donderdag 16 Juli 2015

Gent Jazz 2015 zal voor eeuwig de geschiedenis ingaan als het festival waar Lady Gaga & Tony Bennett ruim anderhalf uur hun fans verwenden. De editie waar Van Morisson en Neneh Cherry hun opwachting maakten, maar waar ook Gary Clark Jr. schitterde. Het werd ook de uitgave waar er voor de eerste drie dagen genummerde zitplaatsen werden aangeboden. Maar net zoals voorgaande jaren bood het festival een staalkaart van relevante muziek van jazz en aanverwante genres. Wij reisden op donderdag 16 juli, kort na middag , af naar de Godshuizenlaan. Daar bevind zich binnen de Gentse stadsring de historische 13e-eeuwse Bijloke site. Al jaren de ideale uitvalsbasis voor het Jazz festival. Die bewuste donderdag was met voorsprong misschien wel de meest eclectische festivaldag van dit meerdaagse muzikaal gebeuren.

Gehuld in een knalrode jurk, en blootsvoets, mocht de bloedmooie Rhiannon Giddens om 16u30 klokslag de spreekwoordelijke lont aan het vuur steken op de ‘Main Stage’. Rhiannon komt uit Greensboro, North Carolina en is de frontvrouw van de Afro- Amerikaanse stringband Carolina Chocolate Drops. Nu heeft Giddens heel toevallig ook met ‘Tomorrow Is My Turn’ een soloalbum te promoten. Het schijfje is uitgebracht op het label Nonesuch Records en is geproduced door T Bone Burnett. In Gent werd Rhiannon begeleid door enkele bandmates uit de Drops zoals multi-instrumentalisten Hubby Jenkins en Rowan Corbett, en cellist Malcom Parson.
Maar ook bassist Jason Syper en drummer Jamie Dick lieten zich niet onbetuigd. Rhiannon begon onverbiddelijk aan haar set met ‘Lost On The River’ uit de Bob Dylan Basements tapes’. Haast uitdagend was vooral de versie van ‘She’s Got You’.
Met haast poëtische conversatie-fraseringen blijven ook de countryversies van Dolly Parton’s ’Do Not Let It Trouble Your Mind’ en ‘She’s Got You’, origineel van Patsy Clyne, voor eeuwig in ons geheugen gegrift. Het gospelgetinte en Deltablues begeesterde ‘Waterboy’ rolde zo de rode loper uit voor een banjo-instrumental uit het tijdperk van rond 1850, waar het strakke ‘bones-geklap’ de ritmiek bepaalde.
In ‘Black Is The Color’ mag Malcom Parson zijn melodica volblazen, al mag zijn ‘Ruby, Are You Mad at Your Man?’ een levensles zijn voor velen onder ons. ‘Come La Come’ mag dan weer rekenen op heel wat interactie met het talrijk opgekomen publiek, net zoals de danspasjes bij een Schotse Gaelic song. Ook de afsluiter was er eentje van formaat. Daarvoor leende Giddens ‘Lonesome Roads/Up Abouve My Head’ bij Sister Rosetta Tharpe, al had iemand voortijdig de verlichting uitgeschakeld. Met het concert van Rhiannon Giddens werden we op deze zonovergoten en tropische middag ondergedompeld in de diepe cultuur van haar rijke oeuvre. Schitterend !

De temperaturen liepen die middag makkelijk op tot ruim 30 graden. Tijdig een verfrissing nuttigen was hier dus wel aangewezen. Het bier van een van de hoofdsponsors, Duvel dus, vloeide toen al rijkelijk. Net zoals alle andere geestrijke dranken. Als dat maar goed afloopt ?! Wij houden het – geloof het of niet en voorlopig althans- bij een verfrissend bruisend watertje. Tussendoor lopen we ook even door naar de ‘foodcorner’ waar al dat heerlijks je knorrende maag uitdaagde. Na de smaakpapillen te hebben getest was het alweer tijd voor de volgende act.

De Britse diva Laura Mvula maakte haar opwachting op de ‘Main Stage’.
Twee jaar geleden was ze reeds succesvol met haar eerste langspeler ‘Sing To The Moon’ en de daaruit voortspruitende single’ Green Garden’ die haast meteen hoog scoorde in de Britse hitlijsten. In datzelfde jaar won Mvula een Mobo-award in de categorie ‘Best Female Act and Best R&B or Soul Artist’. Met deze adelbrieven trok ze vorig jaar de Abbey Studio’s in om er met het Nederlands Metropole Orkest een volledige remake van het album ‘Sing To The Moon’ te registreren. Mvula overweldigd ons hier met vertrouwde thema’s, maar gelukkig steekt de klassiek geschoolde Mvula voldoende mysterie en variatie in haar set. Na een lange ‘Orchestral Intro’ komt Laura blootsvoets en gehuld in een wel heel kort Afrikaans gewaad ons betoveren. Na het moderne en soulachtige ‘Like the Morning Dew’ geeft Mvula levensles met ‘Let Me Fall‘. De Afrikaanse ritmes worden aangewend en de hartenbrekersong ‘Flying Without You’ en het melodieuze ‘Singing To The Moon’ zorgen voor enkele theatrale boodschappen. Maar de vrijheidsstrijder komt in Mvula’s gedachtengang alweer bovendrijven met ‘Is There Anybody Out There’. En dat doet ze nog eens fijntjes over vanachter haar keyboard met ‘Father Father’. De single ‘Green Garden’ mocht uiteraard ook op de setlist niet ontbreken, net zoals ‘Human Nature’ van Michael Jackson uit 1982. De song groeide uit tot een hoogtepunt waar zelfs Jackson’s versie bij verbleekte. Met ‘See Lime Woman’ van Nina Simone reikte de atmosfeer haast tot boven de biosfeer. Bij Laura Mvula komt dan ook niets clichématig over, en perfectionistisch als ze is, zijn nummers als ’That’s Alright’ en ‘Make Me Love’ knappe interpretaties om mee te eindigen. En dit na amper een uur, jammer maar helaas !

Met een uitstervend applaus als leidraad begeven we ons richting ‘Garden Stage’ waar Ignatz & De Stervende Honden net aan hun tweede set beginnen. Ignatz is het pseudoniem voor Bram Devens. Met zijn titelloze debuut op het label Kraak brengt hij onvoldongen en bezwerende folk. Sinds twee jaar vindt Ignatz muzikale vriendschap bij Tommy Denijs op bas en Erik Heestermans op drums. In deze bezetting was het album ‘Teenage Boys’ een eerste wapenfeit. Met experimentele uitgesponnen lo-fi blues verbaast Ignatz ons van bij de eerste noten.

Tussen een heuse regenbui door sloeberen we nog snel even van onze Duvel, want we begeven ons tijdig terug naar de ‘Main Stage’ voor wat voor ons het hoogtepunt van de avond moest worden. De award winnende Gary Clack Jr. is afkomstig uit Austin, Texas, en deze singer-songwriter/gitarist rijpte langzaam onder de vleugels van de legendarische bluesclub Antones en Jimmy Vaughan. Vorig jaar maakte Gary nog moeiteloos brandhout van de Brussels AB en spreidde hij twee jaar terug zelfs zijn gitaarriffs uit over de weide van Rock Werchter. Logisch dus dat Gary Clark Jr. een plaatsje verdient op Gent Jazz. Pas 31jaar, en hij is veruit de meest aangekondigde bluesartiest van zijn generatie. Samen met gitarist Eric Zapata, Johnny Bradley (bas) en drummer Johnny Radelat opende Gary Clark klasrijk met een uitgesponnen versie van ‘Bright Lights‘, om al snel te vervolgen met het dynamische ’Ain’t Messin’ Around’. Toen Clark zijn whah whah pedaal stevig indrukte was het tijd voor het onheilspellende ‘When My Train Pulls In’. Eens zijn trein veilig het station was binnengedonderd zette Gary feilloos zijn falset stemmetje onder ‘Please Come Home’. Do you feel all right, vroeg een minzame en goedlachse Gary Clark meermaals en zette met een onmiskenbare Chuck Berry riff het knallende ‘Travis County’ in. Gitarist Zapata laat zich niet onbetuigd en krijgt alle ruimte om te soleren. ‘Don’t Owe You A Thing’ werd een meezinger van formaat, en het nummer ‘Numb’ deed de site daadwerkelijk op zijn grondvesten daveren. Tijd om nog wat slide-gitaar te demonstreren in ‘Next Door Neighbor Blues’ waar de strakke ritmesectie zowel jong als oud haast in extase bracht. De bluesballade ‘Catfish Blues’ bezorgde ons dan op zijn beurt nog heel wat ‘goosebumps’. Helaas was het dra tijd om met een hommage afscheid te nemen met de B.B. King tune van ‘Three O’Clock Blues’.
Na deze toch wel betoverende set van Gary Clarck Jr. genieten we nog wat na in de persruimte waar ons ook een gratis broodje werd aangeboden. Met dank uiteraard aan de alweer perfecte organisatie van Gent Jazz.

Nog snel even naar de ‘Main Stage’ voor de betoverende klanken van Rodrigo Sanchez en Gabriela Quintero. Enkele jaren geleden was Rodrigo Sanchez reeds te gast op Gent Jazz Festival. Toen was hij vergezeld van een Cubaans orkest. Nu heeft Rodrigo voor ons enkel gitarist Gabriela Quintero meegebracht. Vorig jaar verscheen het recentste album ‘9 Dead Alive’ en deze release omvat negen songs die een geschiedenis omvatten van 875 jaar. Dit Mexicaanse gitaarduo bezweert van bij de eerste noten Gent Jazz met snel en ritmisch gitaarspel. Flamenco- en rumba-invloeden worden mateloos maar wel even gemakkelijk verweven met metal. Een waardige afsluiter van dag vijf ! Al moest de Gentse band Nordmann iets na middernacht nog aan hun set beginnen.

Tekst : Philip Verhaege | Fotoalbum Philip Verhaege |