Tekst : Philip Verhaege | Foto’s : Philip Verhaege
De zon had op zondagmiddag plaats geruimd voor een bewolkt en grijs hemelbed. Een fikse regenbui werd ons deel en zorgde voor heel wat afkoeling. Maar gelukkig zorgden heel wat bands voor een verhitte temperatuur.. Wegens een te ruim en overvol ontbijtbuffet waren we net te laat voor Tiny Legs Tim. Al kennen we de Belgische blueshoop in bange dagen Tim De Graeve nu toch al een tijdje persoonlijk, en weten we welke kwalitatieve show hij in elkaar heeft geknutseld voor Blues Peer. Zijn diepe Mississippi Deltablues sneed alweer door merg en been. Haal daar ook nog eens de opwindende harpsound van Steven De Troch, de diepe basgrooves van René Stock en Fred Van Den Berghe’s drumpartij bij, en de oorsprong van de blues ligt haast in Limburg.
ROOTBAG
Rootbag dan , het Nederlandse project van zanger/gitarist Richard Van Bergen.
Richard straalt een zekere zelfzekerheid uit op het podium. Iets wat hij uiteraard geleerd heeft bij zijn band de Shiner Twins. Al kreeg Richard een harde klap te verwerken toen zijn toenmalige bassist Dick Wagensveld in elkaar stuikte op het podium. Het trio Rootbag werd opgericht in 2010 en samen met bassist Roelof Klijn en drummer Jody van Oojien serveren ze haast hypnotiserende geëlektrificeerde zompige Delta blues. Richard heeft dan ook het passende ruwe stemtimbre voor deze muzikale inslag. Uit het album ‘Rootbag’ uit 2014 vonden vooral ’ Nothing In This World’ en ‘Stand In Line’ hun weg in de vroege middag. Net zoals het expressieve en haast bezwerende ’When He Comes’. De sfeer zat meteen raak, en die zou eigenlijk Blues Peer nooit verlaten.
PRESTON SHANNON
Preston ‘The King Of Beale Street’ Shannon, had eindelijk nog eens een nieuw album te promoten met ‘Dust My Broom‘. Voor zijn Benelux concerten vind de bijna 68- jarige Shannon nu al een enkele jaren backing bij de Nederlandse band van Fat Harry and The Fuzzy Licks. Fat Harry Dorth mocht met een instrumentale introductie Preston Shannon aankondigen. Dat B.B. King één van zijn grote mentors is blijkt uit Preston’s subtiele gitaartechniek. Het assortiment songs kwam hoofdzakelijk uit de albums ‘Midnight in Memphis’ daterend uit 1996, en ‘Goin’ Back To Memphis’.
Preston’s sound heeft een brede invalshoek die een sfeervolle combinatie van soul, blues en funky getinte klanken herbergt. Shannon opende knap met een uitgesponnen versie van ‘Let The Good Time Roll’. Maar ook ‘Rolling & Tumbling’ was een sensueel soulstyling nummer dat de essentie van Shannon perfect weerspiegelt. Steevast op de playlist is de emotionele en luid meegekeelde coverversie van Prince‘s ‘Purple Rain’. Het nummer ‘The Streets Will Love You To Death’ werd met zijn indringende vocals en overweldigende gitaarsolo’s een zeer melodieuze expressie.
De blazerssectie werd vanavond een minder prominente rol toebedeeld maar stond haaks op Preston’s gitaarsolo‘s. De groovy tune in de overtuigende finale ‘Goin’ Back To Memphis’ was een voor de hand liggend hoogtepunt. De bindtekst ‘Take my music with you at home tonight’ en is intussen een legendarische zinspeling bij Shannon en hij signeerde dan ook met veel plezier zijn nieuwste album. Preston Shannon heeft nog steeds een vast clubcontract in B.B. King’s Blues Club op Beale Street in Memphis, maar vanavond was hij een openbaring voor velen onder ons. Preston Shannon stond wat ons betreft dan ook veel te vroeg geprogrammeerd.
THE SCABS
Na onze honger te hebben gestild, en ja… ook onze dorst te hebben gelaafd, wachtte ons het Belgische tweeluik met The Scabs en K’s Choice. Net rond deze twee groepen was heel wat commotie ontstaan op diverse media. Maar zowel Guy Swinnen als Sara Bettens hebben deze criticasters met de rug tegen de muur gezet.
The Scabs vonden hun oorsprong in het begin van de jaren ‘80 toen vier punks deelnamen aan Humo‘s Rock Rally in Herselt. Anno 2015 zijn enkel gitarist Willy Willy en zanger/gitarist Guy Swinnen nog aan boord.
Het voorlaatste studioalbum ‘Sunset over Wasteland’ dateerde eigenlijk al van 1995. Maar met het nieuwe album ‘Ways of a wild Heart’ is de reünie face dus verleden tijd.
Eens de jukebox in gang is geschoten is er geen houden meer aan. Hit na hit rammen The Scabs ons door het strot, en dit tot groot jolijt van heel wat dolgedraaide fans. ’Hard Times’, ’She’s Jivin’, ’Crystal Eyes’ of ‘Nothing On My Radio’ worden ontzagwekkend afgewisseld met nieuw materiaal zoals ‘Turn It Up’, de stomende titeltrack ’Ways of a wild Heart’ en ‘Shot’. Willy Willy strooide gretig zijn gitaarriffs de wijde omgeving in. Die man heeft verdomd meer charisma in zijn botten dan de volledige ploeg Rode Duivels. En of de band zou worden teruggefloten ! Tot twee keer toe zelfs. Als uitsmijter hadden ze ‘Robbin’ the Liquor Store’ en het rockende ‘Matchbox Car’ voor ons in petto. The Scabs blijven na 30-jaar nog steeds populair, en dat was er ook aan te merken tijdens de signeersessie.
K’S CHOICE
Tijd om Sarah Bettens en broer Gert op het podium te toveren. De Antwerpse formatie K’s Choice produceerde een loeihard geluid dat niet enkel door de die-hard fans werd gesmaakt. Een gretige frontvrouw die rockt als de beesten, zo konden we Sarah vandaag het best omschrijven. Gewapend met haar Flying V-gitaar, een wit mouwloos T-shirt en met een arm vol knappe tatoeages steeg ze alweer boven de middelmaat uit. Het recentste album ‘The Phantom Cowboy’ werd in Amerika opgenomen en de typerende sound bleef ook hier makkelijk overeind. Het woeste gitaarspel van beide kemphanen spatte vaak uit elkaar door gutsende zweetdruppels. De heavy gitaarriffs werden perfect ingevuld met strakke drumpartijen en diepe baslijnen. Uiteraard mocht ook de single ‘Not An Addict’ niet ontbreken. De inmiddels 20-jaar oude song zit nog steeds als gebeiteld en werd luid meezongen van begin tot einde. K’s Choice heeft nog steeds de drive en de passie om de boel warm te houden.
ERIC BURDON & THE ANIMALS
Eric Burdon is zo’n levende legende die je toch eenmaal live in je leven moet gezien hebben. De geschiedenis rond de persoon Eric Burdon is nagenoeg bij iedereen stilaan bekend, we gaan het er hier dan maar op houden met wat de man performde in Peer. Gehuld in een modern pak en zonnebril werd de kick-off zoals vaak ingezet met ’Don’t Bring Me Down’. Meteen is duidelijk dat 74-jarige Burdon nog steeds over een groot stemgeluid beschikt. Ook zijn charismatische uitspattingen hebben nog niets van hun gesticulerende bewegingen verloren. En dat alles was bijzonder goed te merken bij songs als ‘When I Was Young’ en ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’ . Na drie song was het alweer -zoals bij iedere band trouwens- tijd om de persfotograven weg te jagen uit de frontstage en te vervolgen met het opzwepende ‘Water’. Hier is het vooral Red Young op toetsen die de aandacht naar zich toehaalt. Een volgende hoogtepunt was toch wel de Ray Charles cover ‘I Believe To My Soul’, met alweer een heerlijk afwisselende combinatie tussen de gitaararrangementen en het Hammond B3 orgel. Een zeer energetische en kwieke Burdon loopt heen en weer op de stage, en als orgelpunt werd uiteraard ook de wereldhit ‘The House Of The Rising Sun’ op het publiek losgelaten. Eric Burdon & The Animals, wel die zijn nog steeds een indrukwekkende verschijning op een podium.
BETH HART (pics ©Alfons Maes – Keys and chords)
De Californische zangeres Beth Hart mocht de dag en het festival afsluiten. Naast enkele knappe en succesvolle soloalbums heeft ze ook twee albums opgenomen met bluesrock icoon Joe Bonamassa. En dit zijn respectievelijk ‘Do Not Explain’ en ‘Seesaw’. Deze laatste release werd genomineerd voor een Grammy Award. Beth werd dan op haar beurt genomineerd voor een Blues Music Award voor haar prestatie op datzelfde album. Dus nog zo’n rockdame met ballen aan haar lijf hier in Peer. Getatoeëerde armen en een imposante stem deden heel wat -al dan niet dronken- oogjes blinken. Net als de meeste bluesartiesten heeft ook Beth haar deel van verdriet en miserie gekend. Maar ze heeft steeds haar mannetje weten te staan. Na deze turbulente tijden is ze terug met een nieuw album ‘Better Than Home’. In de backing waren Jon Nochols (gitaar), P.J. Barth (gitaar), bassist Bob Marinelle en drummer Julian Rodriguez belangrijke schakels voor de sound. Beth nam plaats achter de piano voor het hemels mooie ‘Don’t Bring Me Down’. De opzwepende countrytunes van ‘Bang Bang Boom Boom’ en bij de beukende ritmiek van ‘Thru The Windows Of My Mind’. Hart bezweert haar publiek met sexy dansjes op ’Baddest Blues’. En dan moest de ballade ’Tell Her You Belong To Me’ nog komen. Spontaan werden koppeltjes gevormd, maar de hilariteit hiervan zullen we jullie besparen.. Aan alle mooie liedjes komt spijtig genoeg ook een eind, en zo namen we afscheid op de tonen van nummers als ’Might As Well Smile ’en de zeer innemende titeltrack ‘Better Than Home’. Beth Hart was een waardige afsluiter van een leuk Blues Peer !
Voor ons persoonlijk mocht er wat meer blues tussen de programmatie prijken, maar blijkbaar hebben rock en blues zich perfect vermengd.
Een geslaagd huwelijk… en op naar 2016 !
Tekst : Philip Verhaege | Foto’s : Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 