2016 REVIEW | BLUES PEER, zondag 17 juli 2016

Tekst en Fotoalbum : Frank Jacobs

fja3437-l Blues Peer werd dit jaar gezegend met uitzonderlijk goed weer, met een massaal opgekomen publiek, en met een schitterende affiche. Waarbij de programmatie extra pluimen verdient, want het festival keert terug naar bluesgeorienteerde muziek in een brede zin van het woord. Terug een themafestival dus, tot groot plezier van de bluesliefhebber, die de laatste jaren zijn geliefde happening wat zag verwateren tot een breder commercieel geïnspireerd allround muziekgebeuren. Blues dus, maar wel in de brede zin van het woord. Want blues is zoveel méér dan 3 akkoorden en 4 maten. 2016 bracht een affiche om de vingers van af te likken. Een verslag in woord en beeld van zaterdag (door Philip Verhaege) kon je hier al nalezen.

MEENA CRYLE & THE CHRIS FILLMORE BAND

fja3193-l

Hun naam doet het niet vermoeden, maar deze band is werkelijk afkomsig uit Oostenrijk. Al een paar decennia plegen ze hun werk te doen op een meer dan voortreffelijke manier. Chris Fillmore beheerst zijn gitaar op de meest voortreffelijke en zuivere manier, waarbij een verwijzing naar Stevie Ray Vaughan meermaals in de lucht hangt. Meena Cryle is niet alleen een mooie verschijning, ze heeft een echte bluesstem, en ze beheerst haar ‘instrument’ op een volleerde manier. Het plaatje van ‘keigoeie bluesband’ klopt helemaal. Er is heel wat eigen materiaal voorradig (met cd’s ‘Try Me’, ‘Feel Me’ en ‘Tell Me’), maar hun setlist is ook doorspect met covers, die bij velen een zalige glimlach op het gezicht toveren. I’m On Fire van Bruce Springsteen bijvoorbeeld is heel mooi, en ook Stevie Ray Vaughan staat heel herkenbaar op het podium. Wat bovendien ook bijdraagt tot een totaalbeleving is de visuele styling van de band. Casual dressing is ooit ‘in’ geweest, maar gelukkig beseffen de betere bands dat een geslaagde podiumact zowel visuele als auditieve elementen omvat. Missie geslaagd, dag 2 van Blues Peer wordt een boeiende marathon. Direct opgemerkt door een goedgevulde festivaltent. Ondanks de broeierige temperatuur.

Meena Cryle [vocals, guitar]
Chris Fillmore [vocals, guitar ]
Roland Guggenbichler [hammond, keys ]
Joris Hendrik Naß [bass ]
Bernhard Egger [drums]

MOJO MAN

fja3294-l

Gisteren had het Belgische ‘Ottomachine’ de eer om de lont aan een verhit vuur te steken, vandaag is dit de opdracht van het Nederlandse collectief ‘Mojo Man’. Een heel uitgebreide 9-koppige bezetting met heel gerespecteerde (studio)muzikanten die het klappen van de zweep kennen. Als full band debuteerden ze eigenlijk maar pas een dik jaar geleden, maar ze klinken vandaag geroutineerd en absoluut ‘af’. Wat is deze band een muzikale uitdaging ! Blues en funk meet jazz en rock, wat een boeiende composities, deze muziek. Bandleiders Reinier Servaes (tenor sax) en Marcel Duprix stelden een band samen die zalen in lichterlaaie zet. Van ‘low down easy listening jazzy blues’ tot ‘fire from hell explosive rock’, allemaal in 1 band, met snijdende gitaarsolo’s en o zo prachtige kopers, allemaal hoofdrollen naast ijzersterke zangpartijen. Voer voor muzikanten, voer voor party people, voer voor blues lovers, voer voor urenlange discussies ook wellicht. De tent is op dit uur al gevuld, de weide ook trouwens, ondanks enkele dreigende onweerswolken.De pret is er niet minder om. Alsook de bewondering voor deze ijzersterke band. Twijfelaars (als die daar al zijn) : luister eens naar ‘Searching Man’. Blues Peer is king again.

Marcel Duprix [vocals, guitar]
Theo van Niel jr. [guitar ]
John Aponno [bass ]
Robert Bogaart [trumpet, flügelhorn ]
Marco Muusz [trumpet ]
Reinier Zervaas [tenor saxophone ]
Robert van der Laarse [tenor/alt saxophone ]
Henk Brüggemann [baritone sax ]
Rick van der Vlist [drums ]

JP SOARS AND THE RED HOTS

fja3342-l

Het is niet elke dag dat men in de blueswereld voor een verrassing komt te staan. Dit jaar programmeert Blues Peer toch verwonderlijk mooie dingen. Na de set van deze JP Soars bleef menig bezoeker een beetje wezenloos achter, gevangen in verregaande staat van extase. Topgitaristen zijn er in elke maat en gewicht, en deze man moet daar wel een schoolvoorbeeld van zijn. Het is moeilijk om één stempel te plakken op de stijl die deze band speelt. Van de meest hitsige surf over de diepst-blauwe blues tot dampende swing of meeslepende rock-ballad. Gestoeld op het beste gitaarwerk in het kwadraat, deze band is een mijlpaal voor gitaristen. JP Soars is van alle markten thuis op zijn instrument. Niet alleen is hij een technisch virtuoos, hij tovert ook de mooiste verhaallijnen met zijn soleerwerk. Muziekstijlen zijn hem niet vreemd, dat bewijst zijn heel gevarieerde setlist. Bovendien wordt hij bijgestaan door een begeleidingsband die men ook enkel met superlatieven kan beladen. Inventief, gedreven, intens, sympa, kiekenvlees, staande ovaties, steeds opnieuw. Het weze gezegd.

JP Soars [vocals, guitar]
Steve Laudicina [guitar ]
Matt Walker [bass]
Chris Peet [drums]

WALTER TROUT

‘Terug van weggeweest’ zou men hier en daar durven zeggen. Walter Trout heeft inderdaad een heel parcours afgelegd, om dan jarenlang te verdwijnen, en nu opnieuw zijn opwachting te maken na zoveel tijd. Dat is inderdaad waar. Het is echter te gemakkelijk gedacht dat we hier een flauw afkooksel van een jonge virtuoos zouden aantreffen, zoals we hem vroeger kenden. Het is duidelijk : Walter Trout heeft de dood in de ogen gekeken (levertransplantatie), resultaat van losbandigheid, of een té goed leven zou men nu zeggen. Maar deze verrijzenis, vandaag exclusief in België op Blues Peer, toont een heel aimabele en goedgeluimde man, vol speellust, en met respect voor het leven. De manier waarop hij het publiek aanspreekt getuigt van respect, liefde en dankbaarheid voor het leven. De muziek van Walter Trout staat op zichzelf. Dit is blues, soms hard, soms intiem. Altijd herkenbaar door zijn onnavolgbaar gitaarwerk en zijn innemend stemgeluid. Ontroering in tragere nummers, ontelbare noten in uptempo werk. Altijd zichzelf (en soms een kleine verwijzing naar Roy Buchanan zou ik durven zeggen). Zijn vaste begeleidingsband gaat mee op in de muziek, en op die manier is deze som van muzikanten veel meer dan de aparte delen. Drumsolo, gitaarwerk van zijn zoon op het podium, een crazy zangpartij van een roadie (?), keys, bass, iedereen en alles komt aan bod, vakkundig maar gevoelig aan elkaar geweven door de man himself. Respect, met de hoed af !

Walter Trout [ vocals, guitar] Ι
Sammy Avila [hammond ] Ι
Johnny Griparic [bass] Ι
Michael Leasure [drums] Ι

TAJ MAHAL

Taj Mahal is eigenlijk wereldmuziek, stevig gekruid met een potje blues. The Rising Sons (halfweg de jaren 60, met o.a. ook Ry Cooder) hebben de basis van zijn muziek gelegd, en tot nu is hij onafgebroken muziek blijven schrijven. In samenwerking met en voor de beste muzikanten doorheen de jaren. Net omdat hij zoveel muzikale (wereld)stijlen in zijn muziek verwerkt, is hij altijd een heel gerespecteerde partner geweest. Vandaag horen we een staalkaart van zijn kunnen. Op zijn manier. Omringd door zijn vaste bandleden (drums en bas), op een stoel gezeten, met in handbereik een hele resem akoestische gitaren. Alweer een band in goede doen vandaag. Goedgeluimd en in prima vorm. Perfecte begeleiding bij het zomerse weer, geen complexe partituren, rechtdoor muziek, eigenlijk heel minimalistisch, en daardoor ook heel begrijpbaar. Een wandelende encyclopedie maar wellicht het meest bekend met zijn monsterhit ‘She Caught The katy’ die hij schreef voor de film ‘The Blues Brothers’. Na elke song werden wij telkens vriendelijk in het Frans bedankt, maar deze eer valt de man zelf te beurt. Het publiek was aandachtig enthousiast, en blij om deze legende te hebben meegemaakt. Merçi Taj Mahal !

Taj Mahal [vocals , guitar]
Eddie Rich [bass Kester ]
Smith [drums]

BUDDY GUY

Als je alle superlatieven in de bluesterminologie bij elkaar sprokkelt, dan zijn de meeste ervan wellicht van toepassing op de carrière van Buddy Guy. Binnenkort wordt hij 80, met een actieve carrière van 60 jaar. Still alive and kicking. Voor een exclusief optreden vandaag kon Blues Peer hem strikken, wat de bluespurist natuurlijk deed afzakken naar het festival. Ik zag hem reeds meermaals aan het werk in Chicago en toegegeven, de man blijft overeind. De jaren eisen ietwat hun tol, maar wat wil je.. Uitzonderlijk goedgeluimd en vol energie verovert Buddy Guy moeiteloos het hele festivalterrein, dit is een hoogdag voor de blues vandaag. Wat een pak energie heeft de man. Tussen de muziek door zag men waarempel een ‘stand up comedian’ aan het werk terwijl hij ons de link tussen het leven en muziek uitbeeldt. Natuurlijk is de man vergezeld van een ijzersterke begeleidingsband. Opvallend is de rol van pianist Marty Sammon die (uitzonderlijk getalenteerd) enorm mooi pianowerk aflevert, maar die ook de volledige set lijkt te dirigeren, als begeleiding voor de master himself. Terwijl deze al zingend en spelend waarempel het podium verlaat, in de tent verschijnt en tot achteraan buiten op de weide iedereen begeestert met, en dat mogen we wel zeggen, ‘zijn muziek’. Want als iemand blues ademt, dan is het toch wel Buddy Guy. Wat een prachtig weekend mogen we hier beleven !

Buddy Guy [ vocals, guitar]
Ric Hall [guitar]
Marty Sammon [keys]
Orlando Wright [bass]
Tim Austin [drums]

BRIAN SETZER’S ROCKABILLY RIOT

Deze editie van Blues Peer is ondertussen al té geslaagd, om te zeggen dat we lang gewacht hebben op de hoofdact. Hoogtij voor de blues dit weekend, en daar mag rockabilly niet ontbreken. Brian Setzer behoeft geen inleiding, in de wereld van de rockabilly prijkt hij sinds de dagen van de Stray Cats al op nummer één. Onbetwistbaar. Ook vandaag moet iedereen dat beamen. Hoewel de man een beetje een vermoeide indruk gaf, maar da’s dan in de rand van het gebeuren, en het was al een hele dag zinderend warm, is er maar één woord dat hier telt : overweldigend ! Wat een pracht van een gitarist. ‘Sleepwalk’, alleen gespeeld, zonder begeleiding, je moet het zien om het te geloven. Ondertussen passeren zowat alle hits de revue, genoeg om de hele nacht te vullen. Het is feest vandaag, en wie nog niet moe is, zal dat na de danspasjes bij Brian Setzer ongetwijfeld zijn.

Brian Setzer [vocals, guitar]
Kevin Mc Kendree [piano]
Mark Winchester [double bass]
Noah Levy [drums]

Een hoogdag voor de blues in België, en het zeer talrijk opgekomen publiek had er oren naar. Als het festival op deze manier blijft programmeren, dan is de festivalweide binnenkort te klein. Nog maar zelden meegemaakt dat werkelijk álle bands op topniveau presteerden, zowel op zaterdag als zondag. Dat je blues breed kan omschrijven zonder echt uit het genre te treden, dat kon je dit weekend meemaken. Bovenal bleven de gitaren op de voorgrond, en zelfs zonder de grootste wereldnamen rond dit instrument bewijzen de groepen van dit weekend dat er nog steeds inspiratie is bij groot talent. Joe Bonamassa en Brian Setzer zitten natuurlijk wel bij de grootsten op aarde, en laten we ons gelukkig prijzen dat we hen hier kunnen meemaken. Ondertussen bewijzen mensen als bvb JP Soars dat we nog lang niet aan het einde der tijden zijn. Om het maar te zeggen met die woorden : Rock This Town ! Tot volgend jaar, Blues Peer !

Tekst en Fotografie : Frank Jacobs