Tekst en fotoalbum : Jo De Boeck
fotoalbum Frank Jacobs
Iedere muziekliefhebber kan, over de muziekgrenzen heen, wel een resem uitstekende gitaristen opnoemen waarvan de technische kunde buiten kijf staat. Maar dan heb je die categorie van gitaristen, die zo inventief zijn, dat ze bepalend worden in de verdere ontwikkeling van apparatuur, sound, speltechniek en zelfs… de volgende generatie(s) gitaristen. Dat rijtje namen is natuurlijk al een stuk beperkter, maar de naam Jeff Beck hoort er – zonder discussie – in thuis. Om het met Steve Lukather’s woorden te zeggen: When God plays guitar he uses Jeff Beck’s hands… Deze quote, uit de mond van een vermaard collega-gitarist, zegt alles omtrent het oneindig respect en bewondering die Jeff Beck heeft vergaard in de gitaarwereld.
Een beknopte biografie neerpennen ga ik ditmaal niet doen, zijn werk met The Yardbirds, The Jeff Beck Group en Beck-Bogert & Appice exploreren is de opdracht.
Wel interessant om het concert in te leiden, is benadrukken hoe belangrijk ‘innovatie’ en ‘evolutie’ altijd zijn geweest voor Jeff Beck. Ook de nieuwe plaat ‘Loud Hailer’ is weer een smeltkroes geworden van diverse invloeden, zonder de melodie van de song uit het oog te verliezen. Meer verrassend is het feit dat Jeff Beck opnieuw de dialoog opzoekt met het gesproken woord. Om het met Jeff Beck’s woorden te zeggen : “Ik wilde een statement maken over de lelijke dingen – hebzucht, leugens en onrecht – die ik volop in de wereld rondom mij zie. Ik wou met deze plaat het gevoel creëren dat ik op een betoging ben en een megafoon gebruik om mijn mening te verkondigen.” Waar we dus toch een vrij uitgebreide voorstelling van het nieuwe werk hadden verwacht, opteerde Jeff Beck vanavond echter voor een setlist waar de focus lag op zijn ouder werk en covers. Maar ik denk eerlijk gezegd niet dat daar achteraf iemand een seconde spijt zal van gehad hebben…
Omstreeks 20.30u betrad Jeff Beck, vergezeld door drummer Jonathan Joseph (o.a. Mike Stern, Al Jarreau, Pat Metheny) en bassist Rhonda Smith (Prince, Candy Dulfer), het podium en bracht ons meteen in vervoering met ‘Freeway Jam’ en ‘Lonnie on the Move’ (Lonnie Mack). Alhoewel we in België globaal gezien niet moeten morren over het aanbod qua concertzalen, het Koninklijk Circus blijft toch één van mijn favorieten. Ook vanavond was de klankbalans er nagenoeg ‘perfect’ en dat liet je toe om te genieten van de kleinste subtiele details, terwijl ook de stevigere passages krachtig en mooi gedefinieerd klonken.
In de songs ‘Morning Dew’ (Bonnie Dobson) en Jimi Hendrix’ ‘Little Wing’, uitstekende versie trouwens, was het dan de beurt aan zanger Jimmy Hall om zijn intrede te doen. Hij was al te horen op het Jeff Beck-album ‘Flash’ (1985) en werd daarvoor zelfs genomineerd voor een Grammy Award. ‘Impressionant’ is het juiste superlatief om te omschrijven wat hij, 30 jaar later, nog uit die stembanden weet te puren. Na ‘Even Odds’ en ‘Shapes of Things’ (The Yardbirds) was het Jimmy Hall, die in een ronduit schitterende versie van Sam Cooke’s ‘A Change Is Gonna Come’, alle aandacht naar zich toe wist te trekken. Een vocale krachttoer van jewelste als je het mij vraagt.
Vervolgens was het de grootmeester zelf die, met o.a. ‘Stratus’ (Billy Cobham) en ‘Over Under Sideways Down’ (The Yardbirds) en ‘Blue Wind/You Never Know’, nog eens etaleerde wat voor een veelzijdig en uitmuntend gitarist hij wel is. Of het nu rock, blues, soul of funk is, Jeff Beck draait er zijn hand niet voor om en heeft aan 2 vierkante meter podium genoeg om je door alle facetten van het gitaarspel te loodsen. Werkelijk elke noot, slide, bend of akkoord bulkt van de emotie en is essentieel in het vertellen van zijn verhaal. Het kan een verklaring zijn waarom de 72-jarige virtuoos nooit een spraakwaterval is geweest op zijn concerten, het klinkt gewoonweg beter en rijker met die Fender Stratocaster…
We kunnen ook niet heen om de uitstekende ritmesectie die van Jeff Beck trouwens volop de ruimte krijgt om hun volledige muzikale vocabulaire aan te spreken. En dat het duo Smith/Joseph van alle markten thuis zijn, bewezen ze ruimschoots in o.a. ‘Red House’ (Jimi Hendrix), ‘People Get Ready (The Impressions) en ‘Big Block’. Het einde van de reguliere set was hiermee quasi bereikt, maar niet zonder Jimmy Hall ook nog eens te laten schitteren in o.a. ‘Superstition’ (Stevie Wonder). Hoogstwaarschijnlijk de béste versie die ik ooit hoorde en wat een onwaarschijnlijk sterke groove!
Al was mijn avond dan al geslaagd, na een – méér dan terechte – staande ovatie ging het Koninklijk Circus nogmaals volledig uit zijn dak toen ‘Goin’ Down’ (Don Nix) werd ingezet. Na ‘Little Brown Bird’ (Muddy Waters) mocht Beck’s wondermooie bewerking van ‘A Day In The Life’ (The Beatles) als afsluiter fungeren van een onvergetelijk concert. Het was der mate mooi dat ik Jeff Beck, met alle plezier, vergeef dat ‘Cause We’ve Ended As Lovers’ helaas geen plaatsje kreeg in de setlist. Hou dat pareltje dan maar voor de volgende doortocht in België, ik reserveer bij deze alvast mijn plaatsje.
Liveacts Belgium wenst Greenhouse Talents en het Koninklijk Circus te bedanken voor de samenwerking en organisatie…en een schitterend concert natuurlijk.
Line-up :
Jeff Beck – guitars
Jimmy Hall – vocals
Rhonda Smith – bass
Jonathan Joseph – drums
Setlist :
Freeway Jam
Lonnie on the Move (Lonnie Mack)
Morning Dew (Bonnie Dobson)
Little Wing (Jimi Hendrix)
Even Odds
Shapes of Things (The Yardbirds)
A Change is Gonna Come (Sam Cooke)
Stratus (Billy Cobham)
Over Under Sideways Down (The Yardbirds)
Blue Wind/You Never Know
Red House (Jimi Hendrix)
People Get Ready (The Impressions)
Big Block
Rollin’ And Tumblin’ (Hambone Willie Newbern)
Superstition (Stevie Wonder)
Goin’ Down (Don Nix)
Little Brown Bird (Muddy Waters)
A Day In The Life (The Beatles)
Tekst en fotoalbum : Jo De Boeck
fotoalbum Frank Jacobs
liveactsbelgium.com 