2016 REVIEW : BLAUBLUES FESTIVAL

|Philippe Menard OneManBand|Giles Robson Band|Connie Lush Band|Slam Allen Band|Willie J. Campbell|New Blues Generation with Mr. Sipp ft.Terrie Odabi|

Het West Vlaamse dorpje Haringe ligt op een boogscheut van de Franse grens. Hier stroomt de rivier de Ijzer België binnen, die er zelfs ook een eindje de landsgrens vormt. Haringe was vroeger ook bekend voor zijn smokkelroutes, die ook wel de ‘blauwers’ werden genoemd. In de piepkleine dorpskern prijkt nog steeds het standbeeld van Karel de Blauwer, een sagenfiguur die staat voor alle smokkelaars. Onderweg houden we ook even halt aan de Britse militaire begraafplaats Haringhe Military Cemetery, waar niet minder dan 800 slachtoffers begraven liggen uit WO I.

Onder de Sint-Martinus kerktoren bevindt zich zaal De Leivaard en aan de kassa bengelt het bordje ‘sold out’. Giles Robson mag op dit zeventiende Blaublues Festival als eerste zijn harmonica inpluggen. Als harmonica virtuozen als Sugar Blue en Paul Jones je omschrijven als een van de grootste hedendaagse blues mondharmonicaspelers dan weet je het wel. Giles Robson behoort tot het kruim van de huidige Engelse blues generatie. Met zijn debuutalbum ‘Crooked Heart of Mine’ leverde hij meteen een heus visitekaartje af. Vorig jaar werd met veel bombarie het album ‘From The Basement’, met zijn band The Dirty Aces, voorgesteld. Het album werd vrijwel meteen bedolven onder heel wat positieve superlatieven. Nu is er dus het nieuwe album ‘For Those Who Needs The Blues’. En daar  vloeiden vanavond uiteraard heel wat songs uit. Samen met Andy Knight (gitaar), Jeff Walker (bas) en drummer Darren Crome opende Giles meteen met een geweldige Chicago blues harpshuffle. En dan is het tijd om enkele nummers uit zijn recentste cd voor te stellen. ‘Bound For The Border’ en ‘Sarah Lee’ zetten meteen aan tot de eerste danspasjes van de avond. Net zoals de ballade ‘Where You Been?’. Het bier vloeide toen al overvloedig en dat was ook te merken aan de extatische alteraties. Giles stelt met volle trots ook even zijn instrument voor. Met een uitgesponnen perspirerende en stomende locomotion tune zet hij zaal De Leivaard haast in lichterlaaie. ‘All a board’ voor de considerabele tribute aan Little Walter met ‘A Walter Shade Of Blue’ en het afsluitende ‘Shady Heart’. Even vreesde ik zelfs dat we het beste van de avond al hadden gehad.

In de ‘Tent’ mocht de Franse one-man-blues-band Philippe Ménard voor heel wat sfeer zorgen. Philippe’s daadkracht en passionele bluestunes worden gevormd door zijn bluesharp, footstomp, gitaar en zijn wel gesmaakte stemtimbre. Ook hij blijft trouw aan zijn mentors en Hound Dog Taylor, J.B. Leoir en Rosetta Tharpe zijn hier nooit ver weg.

Connie Lush mocht zich samen met drummer Roy Martin, Terry Harris (bas) en gitarist Steve Wright opmaken voor haar set. Connie was hier reeds te gast in 2006 en na deze wervelende passage is ze een graag geziene gaste in Haringe. Decennia lang staat Connie Lush omschreven als een van de grootste Bluesdiva’s uit het Verenigd Koninkrijk. Ze werd liefst vijf keer bekroond met de Award voor ‘Best Female Vocalist UK’ en komt zo in de galerij naast grootheden als Alexis Corner en Eric Clapton. In haar inmiddels rijk gevulde prijzenkast prijken ondermeer ook twee Award voor ‘European Blues Vocalist of The Year’. Connie komt uit Liverpool en zingt sinds haar vijfde levensjaar in het kerk en schoolkoor. Maar zingen was eigenlijk nooit een carrièreoptie tot ze haar man en bassist Terry Harris ontmoette. Nu heeft Connie met het album ‘Renaissance’ opnieuw een parel van een plaat te promoten. Al zijn we toch even verbaasd dat ze zich hoofdzakelijk accommodeert met heel wat covers. Connie heeft meteen de zaal naar haar hand gezet en de sfeer zit alweer vanaf het nummer ‘Love Me Like A Man’. Ons kon vooral ‘Twenty Four Hour Blues’, origineel van Bobby Bland bekoren. Wright puurt een prikkelende solo uit zijn snaren en koketteert zijn frontdiva naar hogere regionen. In het aanwakkerende ‘Lonely Boy’ zingt Connie apparent over een schoolvriendje die ze uit het oog is verloren. Maar geen nood want Etta James ‘Blues Is My Business’ vergastte ons alweer, net zoals Hambone Willie Newbern’s ‘Rollin’ and Thumblin’.

De ‘Tent’ is inmiddels te klein voor Ménard’s tweede performen. We luisteren dan maar noodgedwongen van op een afstand en genieten van een welgekomen barbecue worst en wat plaatselijk gerstenat. We begeven ons terug naar het hoofdpodium waar Slam Allen zijn opwachting maakt. Hij absorbeerde de blues door zijn ouders die met de grote stroom migranten in Alabama waren neergestreken. Zijn vader Harrison en ooms Austin en Lee Allen vormden destijds  de Allen Brothers Band . De blues zat dus al vrij vroeg in het bloed. Slam speelde ook enkele jaren in de James Cotton Band, de begeleidingsband van Muddy Waters. Allen’s frisse blues klanken en zijn opmerkijle soulvolle stem waren vanavond alweer sterk doordrongen met enkele opwindende composities. De release ‘Feels These Blues’ is zijn nieuwste schijfje, maar ook Allen beperk zich hoofdzakelijk tot heel wat covermateriaal. Met ‘Going To New York’ bezingt hij zijn descendentie en bij ‘Hey Joe’ van Hendrix gaat Slam zelfs op wandel door het publiek. Deze klassieker is amper het derde nummer op zijn setlist en toen waren we al 35-minuten onderweg.

Castro ‘Mr Sipp’ Coleman zagen we reeds enkele keren aan het werk. Twee jaar geleden maakte hij vrijwel meteen een onuitwisbare indruk in Chicago. ‘The Mississippi Blues Child’ werd geboren in 1976 in Magnolia, Mississippi en groeide op in een zeer spirituele familie. Vader en moeder leiden een gospelgroep ’The Starlights’, waarmee ze haast onafgebroken door het zuiden van Amerika toerden. Vader Coleman had liever gezien dat zijn kinderen zich concentreerden op hun studies in plaats van te musiceren. Maar zo had de kleine Castro het niet begrepen. Hij koos resoluut, en gelukkig voor ons, voor een professionele muzikale carrière.

Voor dit Europese luik vind Mr. Sipp zijn soulmate in Terrie Odabi. Terrie groeide op in Oakland, Californië en op haar zestiende trok ze reeds vocaal de aandacht in heel wat Bay Area clubs en theaters. Met haar rijkelijke en sensuele zangpartijen kleurt ze nu Mr. Sipp’s aanwakkerende gitaarriffs. Haar vocale bereik is dus niet van deze wereld en samen performen ze naadloos verder op de souncheck. De organisatoren hadden het niet zo direct begrepen en doofden wel heel de zaalbelichting. Terrie opende op waanzinnige wijze met ‘Gentrification Blues’ uit haar recentste album ‘My Blue Soul’. Na enkele covers zoals ‘I’m A Woman’ en ‘Wang Dang Doodle’, origineel door Willie Dixon bij elkaar gepend voor Howlin’ Wolf, maar de signature song van Koko Taylor, koos Terris na amper 30-minuten het hazenpad. Gelukkig kon Mr. Sipp ons beklijven met enkele heel opgewekte en geëlektrificeerde blues nummers. En waren de nummers ‘Yes Man’ en vooral ‘It’s My Guitar’ misschien wel de culminatiepunten van het festival.

We onthouden vooral een knappe set van Chicago geënthousiasmeerde songs van Giles Robson, een amusante Connie Lush, een soulstonde van Slam Allen, een stemoverweldigende Terrie Odabi en de personificatie van Mr. Sipp. Het Blaublues Festival was alweer een geslaagde editie. Op naar 2017…

Blaublues Festival
Haringe
12 November 2016

Tekst & Foto’s: Philip Verhaege