Tekst en Fotoalbum Davy Watson – Beth Hart : Jo De Boeck
Beth Hart
28 november 2016
AB – Brussel
Reeds meer dan 2 decennia levert Beth Hart met regelmaat van de klok een sterke nieuwe plaat af en slaat ze de Lage Landen zelden over op haar Europese tours. En toch heeft het even geduurd vooraleer Europa volledig storm liep voor deze Amerikaanse rasartieste. Vandaag de dag is dat echter totaal veranderd en daar zal ook de samenwerking met grootheden à la Joe Bonamassa, Jeff Beck en Slash zeker voor iets tussen zitten.
Vanavond kwam Beth Hart haar fonkelnieuwe werkstuk ‘Fire On The Floor’ voorstellen en al die positieve kritieken zijn méér dan terecht. Het leverde haar trouwens al de ‘European Blues Award’ 2016 op in de categorie ‘Best Album’. Net zoals in al haar vorig werk werd het weer een fraaie collectie songs waarin Beth Hart op ongenaakbare wijze al het mooie uit de blues, jazz, soul en rock laat versmelten tot één geheel.
Eerst kreeg Davy Watson de eer en het genoegen om de AB op te warmen en er zijn debuut EP ‘Heart & Soul’ te promoten. Het woord ‘debuut’ dreigt je echter op het verkeerde been te zetten … Eind jaren ’70 tourde Davy al – als bassist welliswaar- met grote namen als Phill Lynnot (Thin Lizzy) en Bob Geldof. Later werkte hij ook samen met o.a. Madonna en gitarist Vivian Campell. Niet de minste dus. Zichzelf begeleidend op akoestische gitaar wist hij -een reeds behoorlijk goed gevulde AB- gestaag mee te nemen in zijn boeiende set. Songs als ‘Only Love’, ‘When you Need Somebody’ en ‘House of Love’ zijn stuk voor stuk goede composities en deze tour met Beth Hart zal hem zeker op de radar brengen van de grotere festivals in Europa.
Maar het spreekt vanzelf dat deze avond vooral in de agenda van de Beth Hart fans was gereserveerd voor een trip richting Brussel. Om 20.30u zat de AB, op enkele luttele plaatsjes na, dan ook vol en verwelkomde Beth Hart en band met een warm applaus. We kregen er meteen een stevige versie van ‘Fat Man’, uit het nieuwe album, voor in de plaats,. Gevolgd door ‘I Love You More Than You’ll Ever Know’ (Blood, Sweat & Tears) en een schitterende versie van Al Green’s ‘Rhymes’. Qua binnenkomer kon dit écht wel tellen en zelden zo onder de indruk geweest van een zanger of zangeres…
.
Ook Beth’s schitterende samenwerking met Joe Bonamassa werd niet vergeten en met het jazzy ‘If I Tell You I Love You’ (Melody Gardot) en een prachtig opgebouwd ‘I’ll Take Care Of You’ (Bobby ‘Blue’ Bland) werd dat nog eens op sublieme wijze onder de aandacht gebracht. Ook gitarist Jon Nichols liet zich in dit laatste nummer niet onbetuigd en zijn bluesy gitaarwerk deed mijn gedachten zelfs even afdwalen naar wijlen Gary Moore… Nichols bleek vanaf dat moment pas helemaal op dreef te zijn want ook ‘Easy’, met fraai pianospel van Beth Hart, eiste hij een hoofdrol op met zijn gitaarwerk.
De kwaliteit van de ritmesectie kwam dan weer naar boven drijven in songs als ‘Love Is A Lie’, ‘Love Gangster’ – beiden uit het nieuwe album – en Tom Wait’s ‘Chocolate Jesus’ waarbij Beth Hart zichtbaar genoot van hun solide partijen.
In een fraai akoestisch setje, met o.a. ‘The Ugliest House on the Block’ en ‘Fine & Mellow’, bewees Beth Hart ook een aardig stukje gitaar en bas te kunnen spelen. Maar persoonlijk prefereer ik toch de momenten wanneer Beth plaats neemt aan de piano… En aan het einde van de reguliere set werd ik op mijn wenken bediend met ‘Mama This One’s For You’, een pakkend eerbetoon aan haar moeder, dat niemand onberoerd liet. Maar het ultiem hoogtepunt moet toch wel de beklijvende versie van ‘St. Teresa’, uit het ‘Better Than Home’ album, geweest zijn. Niet alleen een prachtige compositie, maar voor mij het nummer bij uitstek waarin Beth Hart’s veelzijdige stem optimaal tot haar recht komt. En wat gezegd van een pakkend ‘Tell Her You Belong To Me’, waarin de scheiding van ouders aan bod komt, ging door merg en been. Het respect voor wat Beth Hart heeft bereikt is bij mij dan ook onmetelijk diep… Beth Hart’s turbulente verleden, gekenmerkt door een drugs- en alcoholverslaving en het leren omgaan met een bipolaire stoornis waren ongetwijfeld zware tijden. Gelukkig wist ze die moeilijke periodes door te spartelen en een plaats te geven in haar muziek en teksten. En dat maakt van haar één van de meest unieke en pure artiesten in de hedendaagse muziekwereld.
Dat unaniem diep respect voelde je dan ook in het warme applaus dat losbarstte in de AB.
Voor mij was dit concert toen al méér dan geslaagd, maar na het rondje ‘encores’ nestelde Beth Hart zich nog wat steviger in de categorie van onvergetelijke concerten. Na een stomende versie van ‘Nutbush City Limits’, origineel van Ike & Tina Turner, kregen we ook de titeltrack van de nieuwe plaat ‘Fire On The Floor’ nog te horen om dan te eindigen met het intense ‘No Place Like Home’. Ik denk niet dat er betere song was om dit concert mee te eindigen…
Line-up :
Beth Hart: lead vocals, piano, acoustic guitar
Jon Nichols: guitars, backing vocals
Bob Marinelli: bass
Bill Ransom: drums
Tekst en Fotoalbum Davy Watson – Beth Hart : Jo De Boeck
liveactsbelgium.com 