2017 REVIEW : SEVEN NIGHTS OF BLUES FESTIVAL – LINDA VALORI

Tekst en Fotoalbum : Philip Verhaege

Seven Nights Of Blues Festival – Linda Valori
St-André-Lez-Lille, Fr.
Zaterdag 21 januari 2017

Op zaterdag 21 januari 2017 begeven we ons in de richting van de Franse grens. Van een nood een deugd maken pas hier niet echt in het kader, we maken dus een deugd van een heu….deugd. Ja, hallo zeg…wie heeft hier nu een boodschap aan. Maar een review moet nu eenmaal een inleiding hebben. Na een middagje shoppen en rondkuieren in de gezellige Vieux Carré van de stad Lille begeven we ons naar het bijgelegen Saint-André-Lez-Lille, dat op een boogscheut ligt van wat ooit een Vlaamse stad was, Rijsel. Wij zijn er vooral voor de ‘11ème édition du Festival de Blues de Saint-André’. Zeven blues concerten die op evenveel avonden worden georganiseerd tussen 20 januari en 10 februari 2017. En dit alles heeft plaats in salle André Wauquier de Saint-André-lez-Lille.

Op de affiche prijkt Linda Valori & The Organ Trio. Onze long-time buddy en gitaarvirtuoos Maurizio Pugno komt uit Gubbio, Umbrië, het groene hart van Italië. Op zijn 17^de kwam hij in contact met de blues muziek via een bevriende platenhandelaar. Zangeres Linda Valori werd dan weer geboren op 3 september 1978 in San Benedetto del Tronto. Linda mag dan ook wel afkomstig zijn uit Italië, deze diva ademt de blues en heeft een perfect Engelstalige tongval. In 2005 werd haar debuutalbum ‘La Forma Delle Nuvole’ voorgesteld. Drie jaar later was ze dan succesvol met de single  ‘Pasolini Scrive‘. In 2010 volgde dan een tweede  release met ‘Tutti Quelli’ en het recentste ‘Days Like This’ uit 2013 dat zelfs geregistreerd in de befaamde Joy Ride Studios in Chicago. Linda heeft een krachtige stem dat net dat astrante randje heeft.

Vanavond laat Linda Valori zich begeleiden door het trio Maurizio Pugno (gitaar) orgelvirtuoos Alberto Marsico en drummer Gio Rossi. Na een hartelijk ontmoeting backstage nemen we vlug onze plek in voor het podium. De openingsact is zoals vaak een instrumentaal nummer. Maurizio Pugno strooit meteen begerig met zijn gitaarriffs, net zoals Marsico’ Hammondtunes en Rossi’s strakke drumwerk muzikale gensters slaan. Linda Valori komt ons vrijwel meteen behagen met

‘I Idolize You’. Gelukkig vond de geluidstechnicus zijn ideale repliek voor het uptempo ‘The Way You Love Me Sometimes’, alweer een nummer van Ike Turner en ook voortspruitend uit haar recentste album ‘Days Like This’. In de ballade ‘Because Of You’ (Lou) en het soulgevoelige ‘It Took A Long Time’ komen Marsico en Pugno’s artisticiteit om beurten in de spotlights. Plots werd het tijd voor een van onze favoriete Pugno songs met ‘The Lion’s Den’ uit zijn knappe album ‘Kill The Coffee’. Linda verlaat even het podium en laat maestro Pugno zo de nodige vrijheid om enig mooi soleerwerk te verrichten. De diva komt nog een laatste keer terug voor het verrassend emotionele ‘Night In White Satin’ van The Moody Blues uit alweer 1967.

Na een staande ovatie volgde dan een zeer kort break dito signeersessie. Maar wij genoten van een blond artisanale bier ‘Queue de Charrue’ zeg maar een ‘Ploegsteert’ van 6,6%.

Het tweede luik werd ontgrendeld door een knap instrumentaal hoogtepunt ‘The Preacher’, uit Maurizio Pugno’s album ‘Thats’ What I Found Out’ feat. Sugar Ray Norcia. Tot Linda Valori het groovy en stemming wisselende ‘One Hundred Years’ in de strijd gooit. Ze converseert meestal in het Frans maar verontschuldigt zich voor haar gebrekkige talenkennis. “La prochaine chanson, est une nouvelle chanson, pour le prochain projet”. Het nieuw en funky geconsolideerde nummer ‘Come Back At’ Night’ zal dus een volgende single worden. Na dit veelbelovende chapiter volgt een Chicago triptiek. ‘I Smel Trouble’ is met zijn low-down Chicago blues arrangementen een voorbode voor Deitra Farr’s ‘My Turn My Time’, waar Linda de zaal induikt en vrijwel iedereen meesjouwt in haar begeestering en ‘I Just Wanna Make Love To You’, origineel van Willie Dixon maar wereldberoemd in de versies van Muddy Waters en uiteraard van Etta James. Als afsluiter kaart Linda de economische crisis aan in Robert Cray’s ‘Time To Make Two’.

Linda kondigt een ‘specials guest’ aan in de naam van Tad Robinson. Maar helaas is hij niet te vinden in de venue. De band opent dan maar met het hemels mooi geperformde ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen. “Si vous voulez, vous pouvez danser” kraait Linda van dolle pret en zet een allerlaatste noot in met het speelse en bluesy ‘Woke Up This Morning’.En het is alvast geweldig om te weten dat ook in Italië heel wat blues talent rond loopt. De blues is nog bijlange niet dood !

Tekst en Fotoalbum : Philip Verhaege