Gitaar spelen…was dat niet de ultieme jongensdroom bij velen van ons? Het was zeker en vast het geval bij de jonge muziekfanaat Neil Zaza die, compleet begeesterd door de eerste Van Halen albums, op 10-jarige leeftijd besloot om klassieke gitaarles te gaan volgen. Hij schreef zich in aan The University of Akron waar hij, onder de vleugels van Stephen Aron, al snel zijn talent verder wist te ontplooien. Het duurde dan ook niet lang vooraleer Neil Zaza zelf gitaarles begon te geven en in 1987 richtte hij de melodieuze rockband ‘Zaza’op. Die band deed het enorm goed op het Amerikaanse continent en, met de hit ‘Maybe Tomorrow’ op zak, groeide ‘Zaza’ uit tot één van de groepen die je ‘moest’ gezien hebben in die dagen.
Vanaf 1992 lag de focus bij Neil Zaza op zijn solocarrière en zag zijn eerste album ‘Two Hands, One Heart’ het levenslicht…het was een schot in de roos waarmee Neil Zaza zich meteen in de galerij der grote gitaristen in het genre speelde. Met de hit ‘I’m Alright’, van het album ‘Sing’ (1997), klom Neil nog wat hoger op de ladder en het hoeft dan ook niet verwonderen dat hij op zijn volgende album ‘Staring at the Sun’ kon uitpakken met een indrukwekkend rijtje gasten zoals Steve Smith, Ross Valory en Stuart Hamm. Dit album bevatte eveneens een impressionante versie van Prince’s ‘Purple Rain’ waarvan ik hoop dat die vanavond op de setlist zal prijken. Ook in de afgelopen 15 jaar pende Neil Zaza nog een resem instrumentale albums bij elkaar – ‘When Gravity Fails’, ‘212’, ‘Clyde The Cat’, Alive in Denmark’ en het recente ‘Peach’ om er enkele te noemen – die voor elke gitaarliefhebber méér dan de moeite waard zijn. Trouwens, je mag niet voor niets het podium delen met artiesten zoals Joe Satriani, Steve Vai, Dweezil Zappa, Steve & Mike Porcaro, Yngwie Malmsteen, Vinnie Moore en Andy Summers…
Vanavond kon je deze gitaarvirtuoos dus bewonderen in de Spirit of 66 te Verviers. Andermaal een knappe naam op de -al uitgebreide en duizelingwekkende- lijst van muzikale grootheden die bij Francis Geron op het podium stonden. Dankzij bassist Walter Cerasani kreeg ik het voorrecht om de soundcheck bij te wonen en zijn ‘barista on tour’ koffie te nuttigen tijdens een gezellig onderonsje met band en crew. Een onvergetelijk moment om even ‘one of the guys’ te zijn…
Om 20.30u betraden Neil Zaza, Walter Cerasani en drummer Joe ‘Franchi’ Czekaj het podium om er een boeiende, ruim anderhalf uur durende, set neer te zetten. Qua sound zat alles goed, dus was het optimaal genieten vanaf de eerste songs ‘Bari’, uit Neil’s ijzersterke nieuwe album ‘Peach’, en ‘Wild Horses’ (212). Doodzonde dat niet meer mensen de weg vonden naar Verviers, gelukkig was dat echt het enige minpuntje van de avond. Een uitermate sympathieke en enthousiaste Neil Zaza liet dit ook niet aan zijn hart komen en bezorgde ons al vroeg op de avond een eerste climax met een schitterende uitvoering van ‘Before the Throne’ uit ‘When Gravity Fails’. De fantastische melodielijnen en epische opbouw van deze song grijpen je recht naar de keel en rechtvaardigt mijn stelling dat je Neil Zaza in 1 adem mag vernoemen met iconen als Steve Lukather en Neal Schon. Met het up-tempo ‘Go!’ gooide hij er vervolgens één van live-favorieten van de fans tegenaan en het was ook genieten van het strakke en stuwende slagwerk van Joe Czejkaj.
Wat mij vooral aantrekt in Neil Zaza’s muziek is het feit dat hij steeds vertrekt vanuit een sterke compositie. Geen onnodige complexiteit dus, wel mooi uitgewerkte songs en thema’s waarin hij perfect de aandacht en spanning weet vast te houden met zijn schitterende gitaarspel. Dat ervaar ik als een enorme kwaliteit en hierdoor slaagt Neil Zaza er ook moeiteloos in om anderhalf uur te blijven boeien. De set van vanavond zat perfect in balans en eigen nummers als ‘Cherry Lane’, ‘Melodia’ en een hartverscheurend mooi ‘In My Dreams’ vormden een perfect tegengewicht voor ‘Hall of the Mountain King’ en een magistrale bewerking van de 5de Symphonie van Beethoven. En tussendoor hadden we zelfs al het verrassende ‘Take on Me’ (A-Ha) te horen gekregen waarin het publiek spontaan voor de nodige vocale begeleiding zorgde.
Met ‘Peach’ heeft Neil Zaza al eventjes een nieuw album op de markt en dat kwam, voorbij halfweg, nog ruim aan bod met een mooie uitvoering van ‘Somewhere in Time’, misschien wel de beste track van die nieuwe schijf. Maar het was toch die fenomenale versie van ‘Purple Rain’ (Prince) die nòg meer indruk wist te maken…en waar het publiek duidelijk op gewacht had. En geloof me, het was het wachten méér dan waard! Zeker ook niet te onderschatten zijn al die prachtige basloopjes en melodielijnen die Walter Cerasani uit die basgitaar weet te toveren. Mijn allergrootste respect voor deze topmuzikant die, mede door zijn uitgebreide ervaring en enorm muzikaal gevoel, de composities en het gitaarwerk van Neil Zaza nog méér weet te laten schitteren.
In het slot van de set mochten uiteraard ‘Magnus 212’ en zijn grootste hit ‘I’m Alright’ niet ontbreken. Mijn hart maakte wel nog een extra vreugdesprongetje toen er nog een knappe overgang werd gemaakt naar o.a. ‘Carry On Wayward Son’(Kansas) en ‘Highway Star’(Deep Purple) alvorens het afsluitende ‘Waterfront’ in te zetten.
Ik reed die avond met een grote lach op het gezicht terug huiswaarts: niet alleen ruim de tijd gehad om persoonlijk kennis te maken met Neil Zaza en band, maar ook een uitermate boeiend en mooi concert gezien van een zeer sympathieke gitaarwizzard. Wie nog de kans heeft om Neil Zaza tijdens deze Europese Tour aan het werk te zien…absoluut niet twijfelen en tickets kopen!
Neil Zaza Band is :
Neil Zaza – guitars
Walter Cerasani – bass
Joe ‘Franchi’ Czekaj – drums
Met dank aan Francis Geron & de Spirit of 66 crew !!!
Neil Zaza Band
1 maart 2017
Spirit of 66, Verviers
Tekst en Fotoalbum : Jo De Boeck
liveactsbelgium.com 