CHICAGO BLUES FESTIVAL 9-10&11 JUNI 2017
Tekst & Fotoalbum: Willem Croese
Chicago, de stad van de elektrische blues, organiseerde voor de 34ste keer het ‘Chicago Blues Festival’ dit jaar van negen tot en met elf juni. In tegenstelling tot de voorgaande jaren werd het festijn gehouden in het ‘Millennium Park’, pal naast het ‘Grant Park’ waar voorheen bluesliefhebbers muzikaal aan hun trekken kwamen. Vooraf, maar ook achteraf was er kritiek op de keuze waar deze keer het bluesfestival der bluesfestivals was, want het zou te klein zijn. De reden van de lokale overheid was niet meer dan een flinke bezuiniging, naar verluidt scheelt dit de stad Chicago honderdduizend dollar per dag. Vergeet niet voor het publiek is de toegang gratis, honderdduizenden mensen komen wereldwijd hier op af om hun idolen te zien en te horen.
De aftrap naar het festival toe werd maandag 5 juni gegeven op de Daley Plaza, een groot plein in het centrum van de stad dat bekend is van de film ‘The Blues Brothers’ waarin de broers Jake en Elwood Blues met hun auto over het plein rijden om vervolgens met volle vaart de glaspui van het gerechtsgebouw in splinters achter te laten. ‘The Matthew Skoller Band’ en zangeres ‘Deitra Farr’ lieten zich van hun beste kant horen, hun optreden gaf zelfs een warm gevoel van dat het festival in aantocht was. In de clubs zoals ‘Kingston Mines’, ‘Buddy’s Legends’ en ‘Rosa’s Lounge’ was het de dagen hierna druk. Alles stond in het teken om de bluesfans te behagen met livemuziek, eten en drinken. Wie dit vooraf al mee had gekregen kon niet anders zijn dan in de volledige stemming voor vrijdag 9 juni, de start van het Chicago Blues Festival.
De bezoekers zochten hun weg op het compactere terrein van het Millennium Park. Opvallend was dit jaar dat men vrij overal het park in en uit kon gaan, terwijl vorig jaar bewakers tassen controleerden voordat je met een gerust hart kon rondlopen. Zo waren er ook geen verkooppunten meer voor consumptiebonnen die men moest inleveren bij exploitanten van drank en eten, deze keer was het bij de ondernemers direct kassa met contant geld. De ‘Front Porch Stage’ en de ‘Mississippi Juke Joint’ waren zelfs voorzien van grote tenten, het voordeel hiervan is dat het publiek en de muzikanten meer beschut zitten, zowel tijdens hitte als regenbuien. De niet overdekte podia ‘Budweiser Crossroads Stage’ en het ‘Pritzker Pavilion’ hadden beiden ruimschoots zitplaatsen en plek genoeg om in het gras te liggen of te zitten. Het geluid was goed, alhoewel hier en daar door de inrichting van het compacte festivalterrein geluiden elkaar konden overstemmen.
Vrijdag 9 juni
Zangeres ‘Demetria Taylor’ mocht als eerste beginnen op de Budweiser Crossroads Stage. De dochter van gitarist Eddie Taylor en zangeres Lee Vera Taylor werd begeleid door een band met onder andere gitarist Mike Wheeler en diens toetsenist Brian James. De puike muzikale begeleiding en uiteraard haar eigen krachtige stem brachten stampende blues met een flinke dosis soul. Taylor sloot af met een schitterende versie van ‘Proud Mary’, waarvan je minimaal kippenvel op de armen kreeg.
Het jaarlijks terugkerend feestje zijn de kinderen van ‘Blues In The Schools’ die deze keer startten op de Mississippi Juke Joint Stage onder begeleiding van jazz- en blueszangeres Katherine Davis. Mooi om te zien is hoe bloednerveuze schoolkinderen traditionals en bluessongs ten gehore brachten. Was het niet vocaal, dan was het wel muzikaal met mondharmonica. Ouders en andere familieleden stonden klaar met hun camera’s en smartphones om de verrichtingen van het kroost vast te leggen. Bijzonder aan Blues In The Schools is dat kinderen naschools leren waar artistiek hun wortels liggen, kortom een project dat niet kan ontbreken op het Chicago Blues Festival.
Op het podium van de Front Porch Stage, in een tent op het dak van het Pritzker Pavilion, liet ‘Rip Lee Pryor’ zoon van harmonicaspeler Snooky Pryor van zich horen. Rip Lee Pryor speelde in zijn schooljaren in een soulband, maar door de muzikale invloed van zijn vader wijzigde dat meer en meer naar de blues. Dat Pryor talent heeft liet hij al eerder horen door in de jaren negentig samen met zijn vader te spelen en in 1998 kwam hij met zijn cd ‘Pitch A Boogie Woogie’ waarvoor hij ‘alle’ instrumenten bespeelde. Nadat hij als timmerman met pensioen ging, ‘timmerde’ hij als muzikant echt aan de weg om nu met gitaar, harmonica en zang zijn werk op een indringende wijze te laten horen aan het publiek, zo ook tijdens dit festival waarvoor hij voor de eerste keer optrad.
Later in de middag waren ‘John Primer And The Real Deal’ de eersten die in het Pritzker Pavilion hun kunsten lieten horen. De oud bandleider van Muddy Waters en Magic Slim weet al jaren met zijn eigen band van wanten, hij staat altijd garant voor de klassieke Chicago Blues met zijn heerlijk gitaarspel en zang. Van die man kun je geen genoeg krijgen als bluesliefhebber.
Andere bluesacts op deze warme vrijdag waren: ‘Mary Lane And The No Static Band’, de 82-jarige zangeres weet nog immer de harten te stelen van het publiek met haar uitstekende stem welke doorspekt is met soul. In de week voor het festival liet ze zich al op dezelfde wijze horen in Buddy’s Legends (inclusief een paar nummers met de maestro Buddy Guy) en in Rosa’s Lounge. Haar slogan is dan ook: ‘If you don’t dig the blues, you got a hole in your soul’. ‘Nick Moss Band’, de gezette bandleider is er ook al eentje die weet wat hij wil met de blues en is duidelijk beïnvloed door soul, funk, R&B en rock-’n- roll. Diepe indruk liet mondharmonica speler Dennis Gruenling achter, niet alleen door zijn uitstraling maar ook door zijn spel met een door hem zelf ontwikkelde stijl die je niet veel hoort.
‘The Mike Wheeler Band’, altijd goed voor een uitstekende set in een club, maar zeker ook tijdens dit festival. Niet voor niets was het zeer druk bij Wheelers optreden, hij kan het en hij doet het. ‘Eden Brent’, een voortreffelijke pianiste uit Mississippi die ook nog eens is voorzien van een goede stem raakte toch niet helemaal de juiste snaar bij het publiek, want het was veel van hetzelfde. Mensen keken verslagen naar de muzikante en het was zelfs rumoerig in de tent van de Mississippi Juke Joint. ‘Cedric Burnside Project’, van Cedric Burnside word je stil en enorm blij. De 38-jarige drummer, gitarist en zanger straalde een enthousiasme uit met ‘slechts’ zichzelf achter de drumkit en microfoon plus begeleiding van een eveneens enthousiaste gitarist. De rauwe blues werd afgewisseld met een ballad, al met al klasse;.
‘Jarekus Singleton’, je moet als bluesliefhebber zonder enige twijfel wennen aan deze man. De wijze waarop Singleton zijn funky blues speelt is keihard, de rockinvloeden spelen de boventoon waardoor het lijkt alsof deze man zijn muziek weinig van doen heeft met blues. Jammer. ‘The Jimmy Burns Band’, Jimmy Burns oogt als een gentleman die keurig in een kostuum gekleed op een kruk zit met zijn gitaar op schoot én spelen en zingen maar. Hij doet vooral blues met uitstapjes naar rock en niet te vergeten, vooral zijn versie van ‘Stand By Me’ is er eentje van topkwaliteit.
‘Henry Gray And Bob Corritore’, van dit duo met band kun je alleen al een ‘wow-gevoel’ krijgen. Henry Gray (92) heeft zijn sporen als pianist en zanger al lang verdiend als bluesman, hij maakte in de jaren veertig en vijftig de hoogtijdagen mee toen de elektrische blues in Chicago voeten aan de grond kreeg, maar ook door zijn intensieve samenwerking met een grootheid als Howlin’ Wolf. En dan samen met mondharmonicaspeler Bob Corritore, de man die ook weet wat hij doet en wie wil niet met deze topmuzikant spelen. Een schitterende combinatie van twee op en top bluesmannen.
‘Rhymefest’, tja en dan een rapper op het hoofdpodium, dat is even wennen. Hij zal vast een publiekstrekker zijn voor jongeren, maar het heeft allemaal weinig tot niets met blues te maken. En toch was het knap gedaan wat hij bracht met een uitstekende band, koor en zanger. Om toch kennelijk de link te zoeken met de blues werd mondharmonicaspeler Billy Branch op het podium gehaald om een nummer mee te spelen. Als afsluiter van deze dag werd Billy Branch geëerd door de gemeente Chicago met een heuse onderscheiding waarmee hij heel blij was. Billy Branch speelde vervolgens met zijn band ‘The Sons Of Blues’ waaraan deelnemen Lurrie Bell (die ook al in de prijzen viel), Freddie Dixon, J.W. Williams, Carlos Johnson, Carl Weathersby, Bill McFarland And Chicago Fire Horns en Mae Koen & The Lights. Al deze zonen van de blues zetten een show neer die klonk als een Zwitsers uurwerk, fantastisch. ‘Guy King’, de jazzy gitarist kreeg naam door samen te werken met Chicagoan bluesman Willie Kent. In 2008 kwam zijn eerste solo cd uit en de laatste ‘Truth’ dit jaar. Guy King is een vakman, je moet van zijn stijl houden.
Zaterdag 10 juni
De tweede dag, de hitte en vermoeidheid sloegen toe, bovendien was het veel drukker dan de eerste dag en toen bleek dat een compacter festivalterrein toch wel heel erg vol raakte. Deze dag werd er eentje om keuzes te maken wat je wel en niet wilde zien en horen. ‘Khalif Wailin’ Water’, voor wie deze man nog niet eerder heeft gezien denkt vast bij de kennismaking gezien zijn uiterlijk dat je met een rastamuzikant te maken hebt, maar dat idee verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer hij zijn eerste noten speelt op gitaar. Je weet meteen dit is een bluesman en zo ging dat ook op de Front Porch Stage. Zijn driemans band (drums, bas en gitaar) werd met saxofonisten bij enkele nummers aangevuld. Het is echt vette Chicago Blues dat Khalif Wailin’ Water brengt en dan te weten dat de man van oorsprong uit Chicago komt en naar zeggen in Europa woont. Al met al zeer goed, een aanrader. De ochtend kon niet beter beginnen.
‘Christone Kingfish Ingram’, een achttienjarige gitarist die klassieke blues met stevige rock brengt speelt het publiek plat. Een ware verademing voor het bluesminnende volk en dat op een bloedhete dag. Van deze jongeman gaan wij hopelijk meer horen in de toekomst. ‘Lynne Jordan And The Shivers’, zangeres Lynne Jordan is er eentje die weet dat zij er is. Wat een uitstraling en dat kan ook niet anders, want zij heeft een ruime ervaring in theaters als comédienne, musicalster en als verhalenverteller. Publiek vermaken zit diep in haar ziel en dan ook nog eens met blues. Ook al weer iemand die je niet snel moet vergeten.
‘Big Bill Morganfield’, jawel één van de zoons van niemand minder dan Muddy Waters. Niet altijd geeft een beroemde vader garantie dat je zelf ook zo goed bent, maar van Big Bill Morganfield kan gezegd worden dat hij de smaak te pakken heeft luister naar zijn laatste cd ‘Bloodstains On The Wall’. Ook op de Budweiser Crossroad Stage liet hij zich horen en hoe? Steengoed, dus voor herhaling vatbaar. Zijn spel, zang is oké en meneer heeft een prima band om zich heen staan.
‘Eddie Taylor junior’, is de bandleider die de rustheid zelve uitstraalt. Zijn gitaar is hét instrument waarop Eddie volledig is geconcentreerd en zo ging dat ook deze keer. Taylor deed een tribute naar zijn vader, Eddie Taylor senior, ooit de vertolker van Chicago blues op gitaar. Junior deed niet onder aan wat senior ooit deed en kon, zijn optreden was meer dan de moeite waard.
‘Jimmy Johnson Band’, je zult op je 88ste nog zo kwiek zijn als de jongeman Jimmy Johnson. De door de wol geverfde bluesman speelt nog immer fabuleus op zijn gitaar alsof er nooit een eind aan komt. Zijn stem klinkt als die van een koorknaap die zowel gospel, soul of blues kan inzetten. Het is en blijft een lust voor de ogen en oren van de liefhebbers om deze man aan het werk te zien en dat liet het publiek massaal weten in de tent van de Front Porch.
‘Nellie ‘Tiger’ Travis’, komt van oorsprong uit de Mississippi Delta, zij zong daar in de kerk en later deed Nellie sessiewerk in Memphis. Sinds 1992 woont, leeft en werkt de zangeres in Chicago en wordt zij zelfs de nieuwe koningin van de lokale blues genoemd. Met haar band maakt zij soulvolle blues waarbij de diva tot haar recht komt, zo ook deze keer. Als geen ander kan Nellie het publiek bespelen, ze is entertainer van groot formaat en dat doet ze niet alleen met haar stem maar zeker ook met soms pikante teksten.
‘Theo Huff and the New Agenda Band’, de zanger is er eentje die gegarandeerd een perfecte show neerzet. In feite bouwt Theo Huff door waar Nellie Tiger voor hem eindigde met haar optreden. Ongelooflijk wat een energie heeft die man, het spatte er van af. Hij wordt wel de kroonprins van de soul-revival genoemd. De jonge gast, nog geen dertig, zingt alsof hij nooit iets anders heeft gedaan, het is spatzuiver. Niet zo vreemd want hij heeft gespeeld in theaterstukken waarin hij de rollen van Otis Redding, Sam Cooke en David Ruffin vertolkte, zeg dus gerust een geschoold zanger. Grote klasse en dat belooft nog wat.
‘William Bell’, na de opwarmers Nellie Travis en Theo Huff is William Bell een man met aanzienlijk minder showelementen, maar hij is dan ook een klasse apart. Het was Bell die samen met Booker T. Jones het nummer ‘Born Under A Bad Sign’ schreef welke door mensen als Eric Clapton een klassieker werd gemaakt. Het mag duidelijk zijn dat de 78-jarige Bell zijn sporen echt wel verdiend heeft. Zijn laatste cd ‘This Is Where I Live’ uit 2016 werd zelfs met een Grammy bekroond, de eerste die de soulzanger uit Memphis heeft ontvangen. En als een vakman op het podium staat laat hij zich horen van zijn beste kant, zo ook tijdens dit festival.
Zondag 11 juni
Ook deze dag werd er eentje van keuzes dankzij de hitte (34 graden) en de drukte, het was werkelijk onmogelijk om alles te zien en te horen. Gelukkig had de organisatie ook voor de zondag een divers programma opgesteld.
‘Tail Dragger And The Allstars’, om met Tail Dragger een muzikale dag als deze te beginnen bleek niet onaangenaam. De 77-jarige uit West side Chicago noemt zichzelf een oude man en inderdaad hij betrad het podium met een wandelstok in zijn linkerhand en een pijp in de mond. Dat zijn lichaam wellicht oud aandoet kan niet anders, want Tail Dragger verdiende de kost als vrachtwagenmonteur en -chaffeur. En als bijbaantje was hij imitator van Howlin’ Wolf waarmee podiumervaring opgedaan werd. Zijn invalshoek als oude man gebruikte Tail Dragger vrijwel direct door het publiek in te gaan om daar verder te zingen, te grappen en te grollen. Muzikaal was het de Chicago blues zoals het hoort, kortom prachtig.
‘JJ Thames’, een zangeres die al ‘The Mississippi Blues Diva’ wordt genoemd. Nu staan Amerikanen al snel klaar met grote complimenten en titels, maar zodra zangeres JJ Thames haar zangkunsten laat horen moet gezegd worden dat de hierboven genoemde titel niet onterecht is. Wat een kracht haalt zij uit haar soulvolle stem, het is zo volmaakt daar kunnen weinig zangeressen aan tippen. En dan haar band, zo strak en echt van grote klasse. Wie niet genoeg kan krijgen van deze dame moet zeker haar live aan het werk zien en horen.
‘Mud Morganfield Band’, op zaterdag speelde halfbroer Big Bill en nu Mud, beiden zoons van Muddy Waters. Mud lijkt muzikaal zijn vader te benaderen, voor zover dit er toe doet geeft het wel de richting aan, alhoewel Mud ook de West side style op een funky manier uitvoert. Wel is hij afhankelijk van zijn bandleden waaronder gitarist Rick Krieher en harmonicaspeler Studebaker John. Toegegeven met deze hulp werd het een goed optreden. En dan baan je je een weg door de massa mensen. De vette walmen van hamburgertenten hangen boven het publiek, het maakte mensen hongerig, zij stonden in rijen opgesteld om dat kennelijk begeerde voedsel te bemachtigen. Ook drankverkopers deden geen slechte zaken. Wie wijs was hield het bij water om zo niet bevangen te worden door alcohol en hoge temperaturen. Intussen kon men volop genieten van The Blues Disciples; Vance Kelly; Rick Estrin & The Nightcats; Melvia ‘Chick’ Rodgers; Zakiya Hooker; Denise LaSalle en vele anderen.
De avond werd afgesloten in het Pritzker Pavilion met drie spraakmakende bands:
‘Ronnie Baker Brooks’, ook al een zoon van maar deze is van Lonnie Brooks. Ronnie Brooks is een prima gitarist die er niet voor schroomt om keihard te spelen, bovendien waren veel van zijn songs eerder rockgetint dan blues. Een rapper kwam zelfs een nummer de gelederen van Brooks’ band versterken. Er is niks mis met rap, maar het heeft toch niets te maken blues dus laat staan op een bluesfestival als dit. Niettemin Ronnie is een volksmenner die het publiek razend enthousiast kan krijgen voor zijn muziek, dus toch heel knap gedaan.
‘Rhiannon Giddens’, met deze dame hadden de programmeurs van het festival de absolute topper in huis gehaald. Samen met haar band liet Rhiannon Giddens traditionals, country- en deltablues en eigen werk horen. Het kan dus, de versterkers moeten niet zo nodig op tien staan om als publiek onder indruk te raken. Soms was het bijna muisstil in het publiek dat uit tienduizenden bestond. Rhiannon Giddens zong en speelde met grote passie haar werk, het straalde een complete liefde voor de muziek uit. Liefhebbers moeten zeker naar de nieuwe cd ‘Freedom Highway’ luisteren.
“Gary Clark Junior’, de 33-jarige Texaan staat voor blues, rock-‘n-roll, jazz, soul, country en hiphop met zijn gitaarspel dat veel overeenkomsten heeft met Jimi Hendrix. De overgang van Giddens naar Clarck is enorm al was het maar om het volume. Fotografen hadden in die zin geluk dat zij slechts tijdens de eerste drie nummers hun werk mochten doen, daarna moesten zij bij het podium weg zijn. De muziek van Clark denderde succesvol door, althans het grote publiek vond het schitterend. Na afloop van zo’n festival als dit lijkt de hoeveelheid blues een overdosis, maar eerlijk is eerlijk ook het Chicago Blues Festival 2017 was top en het smaakt naar meer.
Tekst & Fotoalbum : Willem Croese
liveactsbelgium.com 