|Doghouse Sam & His Magnetones|Big Pete Blues Band|Walter Broes & The Mercenaries|Curtis Salgado|Lance Canales & The Flood|Ian Siegal Band|The Steepwater Band|Lucky Peterson|
Het (Ge)Varenwinkel Blues & Roots Festival vierde zijn ‘porseleinen’ verjaardag. En dat wil uiteraard zeggen ze twintig kaarsjes mochten uitblazen. Het festival vindt uitzonderlijk drie dagen plaats. Vorig jaar werd dit sympathieke festival genomineerd voor de European Blues Award, in de categorie ‘Beste Festival’. Dit jaar werd ook een brede waaier aan diverse blues en rootsstijlen geprogrammeerd. De ware blues puristen kwamen dus ruim aan hun trekken. Dat de organisatoren een groot hart hebben wisten we ook al veel langer dan vandaag. Iedere jaar geven ze een financiële support aan een organisatie. Dit jaar viel de keuze op CAS, ofwel het Centrum voor Aangepast Sporten. Meer informatie over deze vzw vind je op http://www.casvzw.be.
Doghouse Sam & His Magnetones mochten op zaterdagmiddag als eerste hun instrumenten inpluggen in de Rootstent. In alle bescheidenheid konden we ons geen betere band voorstellen om deze zaterdag editie op gang te trappen. Met zijn ‘slapping bass’ neemt Jack “Fire” o’Roonie het voortouw. De strakke drumslagen van Franky Gomez zijn het geprolongeerde voor Doghouse Sam’s a.k.a. Wouter Gielis melodische gitaarriffs en gruizige stem. Met een intens en doorleeft gevoel wervelen ze door hun setlist. Ze gaan zelfs even ‘back to basic’ met nummers als ‘I’m Ready, Willin’ & Abe’ (To Rock & Roll All Night’) en het gedreven ‘My White Hourse’ van Bo Diddley. En dit werd al even knap ingeweven met nummers als het fanatieke slidegitaar geïnstrueerde ‘Ain’t Got Time’ en ‘Back In The Rain’. Op 09 November 2017 zal Doghouse Sam & His Magnetones de nieuwe release ‘Going Places’ boven de doopvond houden in het MOD in Hasselt. Be there…!
Pieter ‘Big Pete’ van der Plujm straalde onlangs nog op Blues Peer met The Red Devils. Een Lester Butler zal hij wel nooit worden, maar dat is dan ook de bedoeling niet. Sinds zijn debuutrelease ’Bathroom Acoutics’ met de band The Strikes, enkele knappe cd’s met de Chicago blues geïnspireerde The Blackbones en het project M.O.C.T. (Men Of Considerable Taste) ging het wel heel snel voor Big Pete. In maart 2010 werd hij dan uitgenodigd door The Mannisch Boys voor het album ‘Shake For Me’. Sindsdien gaat het gestaag met zijn muzikale carrière. Zijn debuutplaat ‘Choise Cuts’ uit 2011 was zelfs een mijlpaal in de Nederlandse blues historie. Vorig jaar was er dan het smaakmakende ‘Live At Bluesnow!’. De rode loper doorheen zijn concert in (Ge)Varenwinkel. Met gitarist Kooiman, drummer Wuff Maes en de Duitse boogiewoogie pianist Christian Rannenberg had Pete zowaar een Internationale ritmesectie. En dat zullen we geweten hebben. De overweldigende pianoboogie ‘You’z The One’ en het harp geënthousiasmeerde ‘I’m A Business Man’ werden in hoog tempo ingevolgd door nummers als ‘You’re The One, I’ve Got My Eyes On You’ en het originele ‘Good Rockin’ Daddy’.
Walter Broes & The Mercenaries mochten hun ding doen in de Rootstent. Het is uiteraard niet de bedoeling dat je lui in je zeteltje ergens midden op de zonovergoten weide Walter Broes en zijn ‘partners in crime’ Clark Kenis (upricht bas) en drummer Lieven Declerck gaat aanschouwen. Na de split van zijn Sneatsiffers heeft Walter eigenlijk nooit stilgezeten. Zijn aanstekelijke rockabilly blijft strak gegoten en dat etaleren The Mercenaries in nummers als ‘Dizzy’ en ‘Movin’ Up’, de titeltrack van het nieuwe album. Het sprankelende en country blues geïnspireerde ‘Security’ en het Texas blues bevruchte ‘Downtime’ staan steeds hoog op ons verlanglijstje. Het nostalgische ‘I Got My Own Kick Going’ origineel van Ronnie Self uit 1954 is dan weer foerage voor de echte kenners. The Godfather is back!
De 63-jarige Curtis Salgado werd in zijn rijkelijke carrière geëerd met drie Blues Music Awards. Zijn album ‘Soul Shot’ werd bekroond tot beste Soul Blues Album door de BMA in 2013. Hij was een tijdlang de stem van Roomfull Of Blues en tekende present op enkele albums van Otis Grand. Curtis was ook een van de inspiratiebronnen achter John Belushi en Dan Ackroyd’s ‘Blues Brothers’ movie. Vocaal hoort hij thuis in het rijtje met klinkende namen zoals Lee McBee en Darell Nulisch. Dit trio behoort dan ook tot de beste blanke blues en soulzangers. Maar Salagdo is meer dan een zanger alleen. Hij is een entertainer, een toonaangevende mondharmonicaspeler en een bandleider. Uit zijn recentste album ‘The Beautiful Lowdown’ op het label Alligator Records vloeiden hier vanavond dan ook heel wat nummers. Curtis nam ons vrijwel meteen bij het strot met ‘Waitin’ On You’ en ‘Cool Disposition’. Na deze imponerende composities kwam hij ons trakteren op het subtiele ‘Little Bluebird’ en ‘Slow Down’. Na al dat mooi origineels, eerde hij zijn mentor Little Walter met songs als ‘You’re So Fine’ en coverde hij op subtiele wijze ‘I Smell Trouble’ van Bobby ‘Blue’ Bland. Uit zijn album ‘Strong Suspicion’ uit 2015 haalde hij dan weer ‘Born All Over’. Uiteraard moest en zou er een bisnummer volgen. Verrassend koos Salgado voor ‘You’ve Been Foolin’ Round Downtown’ van Sonny Boy Williamson. Onze stelling werd vrijwel meteen bevestig. Curtis Salgado is nog steeds een van de beste blanke soulstemmen.
Lance Canales and The Flood was voor ons de grote onbekende op de affiche. Al blijven we het steeds leuk vinden om nieuwe bands te ontdekken. En wat ons vrijwel meteen opvalt is de spirituele sfeer die hij creëert rond zijn show en zijn folky blues songs. Canales’ donker en ruig stemtimbre is de perfecte leidraad voor zijn doorspekte -vaak akoestische- gitaarsound. Hij komt uit Fresco, CA en is de zoon van een Mexicaanse vader en Native moeder. Met deze background pootte hij hier een bijzondere set neer. Nog voor Lance een eerste noot zingt, knalt er al meteen een snaar van zijn gitaar LeRoy. (het koosnaampje voor zijn snareninstrument). Een vette veeg rock-‘n-roll vond men dan weer terug in nummers als het kazoo gemotiveerde ‘Hich-Whay Man’ en ‘Weary Feet Blues’. Jan van Leeuwen op drums, snare and stomp Box en de immer spectaculaire Willie Pieters met zijn Up Right Bass zijn de ideal soulmates. Het akoestische ‘Plane Wreck At Los Gatos’ en ‘Hoodoo Man’ waren culmineerde hoogtepunten. Lance Canales and The Flood waren de verrassing van het festival!
Ian Siegal Band werpte zich op in zijn kenmerkende stijl. Siegal’s sound klinkt dan ook nooit clichématig. En dat getuigt van een zekere klasse die schuilgaat in deze meervoudig bekroonde Britse singer-songwriter. De band klinkt ongelooflijk strak en bijwijlen aangenaam agressief. Dusty Ciggar strooit gretig met zijn gitaarriffs, terwijl Ian zelfs enige vibraties etaleert in zijn stem. Op de drumstoel zat Raphael Schwiddessen en Danny Van’t Hoff verzorgde de baslijnen. Maar het was al even snel tijd om de slide gitaar even van onder het stof te halen voor het weemoedige ‘Early Grace’. Onverwijld en onbewust denk ik meteen terug aan een jonge Tom Waits. En Siegal zou Siegal niet zijn moest hij de luidruchtige bezoekers achteraan in de tent even een sneer meegeven. ‘Can it be quieter overthere…. So, Shut Up!’… grauwde hij en zette het prachtige ‘She Got The Devil In Her’ in. Een volgende hoogtepunt waren ongetwijfeld ‘Revelator’ (John The Apostle), uit zijn album ‘Meat & Potatoes’, ‘The Skiny’ en het funky geperformde ‘Time’ van zijne majesteit Prince. In het bisnummer ‘Take A Walk In The Wilderness’, een eerbetoon aan zijn overleden mentor Big Georges, speelde een ontroerde Siegal minutenlang met zijn rugzijde naar het publiek. De stoere Ian Siegal was plots weer een mens van vlees en bloed. Hij is nog steeds een van de meest avant-gardistische en getalenteerde blues artiesten in de hedendaagse blues scéne.
Chicago native’s The Steepwater Band is een Amerikaanse rock en bluesband die werd opgericht in 1988 in The Windy City. Het trio van Jeff Massey (vocals, gitaren), Eric Saylors (gitaar) Joe Winters (drums) en bassist Tod Bowers promoten nu met ‘Shake Your Faith’ hun nieuwste en tevens zesde studiorelease. De band stond ook hier drie jaar geleden al eens op de affiche. Met pure Amerikaanse rock en blues kreeg de band meteen heel wat blues martelaars aan het dansen. De knappe slidegitaar uit ‘High and Humble’ kreeg resonantie van Jeff’s opwindende stem en ritmische gitaarlijnen. Maar openen deden ze met het strakke ‘Silver Lining’ en het opwindende ‘Ain’t Got Love’. En ze raasden maar door! In high tempo sloegen ze ons haast met verstomming. De nummers ‘Shake Your Faith’ en Nowhere’ werden afgewisseld met Robert Johnson’s ‘Love In Vain’. En met ‘I Will Never Know’ ging het dak er helemaal af. En dan moest de Southern rocker ‘Mama Got To Ramble’ nog de revue passeren. Ze durfden het zelfs om te bissen met ‘Jumpin’ Jack Flash’. Wat was het leukst vanavond… De dansende en groovende menigte of de retro blues rockers op het podium. Laten we het op de combinatie van de twee houden! Knappe set…
Als zoon van bluesman en clubeigenaar James Peterson groeide Lucky op tussen de muren van de legendarische club Governor’s Inn in Buffalo, N.Y. Daar hij werd blootgesteld aan de mythen van de blues. Lucky was een wonderkind op Hammond B3 en had op 4-jarige leeftijd een heuse R&B hit met de door Willie Dixon geproducet single ‘1-2-3-4’. Blueslegende Willie Dixon ontdekte Lucky Peterson toen hij amper 3-jaar jong was. Drie jaar geleden moest hij wegens gezondheidsredenen forfait geven in (Ge)Varenwinkel. So, no lucky voor de organisatie. Letterlijk en figuurlijk. Toen werd hij noodgedwongen vervangen door Mud Morgenfield.
Nu blaakt Lucky Peterson van gezondheid. Is verdomd goed bij stem, extraordinair goed geluimd en met een soepele trend betoverde Lucky ons met zijn innemende en betoverende Hammond tunes. Zijn set was eigenlijk een grote jamsessie. Peterson jut zijn publiek continu op! En die gaan graag en gretig mee in zijn lofzang. Na ‘I Can See Clearly Now’ en ‘Rainy Night In Georgia’ hitste hij een considerabele Texas vaudeville, gaat even op wandel in de tent en met een familiaire sit-in verzamelde hij zijn fans rond zich. Na het denderende en uitgesponnen ‘Sweet Home Chicago’ kwam de brave man nog even bissen met ‘Proud Mary’ van Ike & Tina Turner.
(Ge)Varenwinkel anno 2017 was top! Op naar de volgende twintig jaar….
Met dank aan (Ge)Varenwinkel Blues& Roots Festival
liveactsbelgium.com 
One comment
Reacties zijn gesloten.