Blues Peer, zaterdag 18 mei 2024 – Peer
Blues Peer is als een Heilig Graal, en dit sinds 1995. Op en rond de Deuster Kapel werd alweer een feestje gebouwd. Blues als maatstaf, maar dit in een ruime en relatieve zin van enig consigne. Ze begonnen eraan op vrijdagavond met een gratis editie van de Peers Feesten. Zaterdag en zondag was er dan Blues Peer, dat zich alweer kenmerkte met een eclectische affiche. Netjes verdeeld in de ‘Uptown’ tent en de cosy ‘Mississippi Club’…
Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege
Thomas Frank Hopper mocht als eerste zijn instrumenten inpluggen in de Club Mississippi. Met ‘Paradize City’ heeft hij een nieuw album te promoten, de opvolger ‘Blood Stone’ uit 2021. Hopper kenmerkt zich hier met knallende bluesrock. Goedenavond zegt hij doodleuk, maar al snel er hij er attent op gemaakt dat het eigenlijk nog vroeg op de middag was. Bon, de toon was gezet en we werden wakker geschut door songs als ‘Back To The Wild’, ‘The Sinner’ en ‘Come Closer’. Slide op een skateboard, het is eens wat anders. Zijn broeierige sound zit dan ook ergens gebeiteld tussen blues en stevige rock, van Mississippi tot Peer. Thomas Frank Hopper is er eentje van bij ons, is een slide-gitaarvirtuoos, presenteert old school bluesrock met ouderwetse ritmes en strakke melodieën.
Voor Mr. Paul & The Lowriders moesten we voor het eerst naar de ‘Uptown!-stage’. Hij die ooit Triggerfinger voorzag van baslijnen, Lange Polle, Monsieur Paul…wie kent Paul Van Bruystegem niet. Hij laat zich accompagneren door een indrukwekkende ritmesectie met Stoy Stoffelen op drums, Matthias Moors (bas), Patrick Cuyvers (toetsen), Jan Oelbrandt (pedal steel en gitaar), Alain Louie (zang en gitaar) en zanger/gitarist Tijs Vanneste. Bovendien springen sporadisch Sam Vloemans (trompet en percussie) en/of Frank Deruytter (sax) mee in die opwindende ritmiek. Hallucinogenen blues en psychedelische poprock. ‘Dr John’s ‘Walk on Guilded Splinters’ klonk zo swampy, ‘Shangri-LA’ had een Mariachi vibe, ‘Why Can’t We Live Togheter’ werd van onder het stof gehaald bij Timmy Thomas, een uitgesponnen ‘Eight Miles High’ is van The Birds, net zoals ‘Low Rider’ een cover is van de legendarische band War én werd Jeff Beck waardig geëerd met zijn ‘Beck’s Bolero’. Tussendoor spijkerde zich het originele ‘Shimmer and Shine’. Mr. Paul neemt ons onvoorwaardelijk mee op een sonische reis van grillige schoonheid. Eens de instrumenten zijn afgestemd ontstaat er een soort jointsound, een soort hype met een hoog jamsessie verwachtingspatroon. De langspeler ‘Unguarded Thoughts’ is een must have voor je collectie…
Jax Hollow is de eerste internationale act op zaterdag. Ze is een revival rockartiest en singer-songwriter afkomstig uit Nashville, TN. Jax debuteerde met een frisse en unieke mix van rock, blues en Americana. Haar muziek cedeert in de Club Mississippi met een al even verfrissende poptwist, grenzend aan de detonatie van die throwback-rockmuziek. Ze is niet alleen een getalenteerde zangeres, maar tevens ook als een zeer bekwame gitarist. ‘Ethereal Emerald’ was hier een knappe binnenkomer, ‘Wallflower Girl In Bloom’ opwindende en percussieve akoestische country blues en ook met ‘Renegade Season’ ’ leidde ze haar publiek op een auditieve toer doorheen dat nieuwe album ‘Only The Wild Ones’, dat zowel Americana als indrukwekkende gitaarlicks bevat, een sound waarin heel blues is verweven.
BLUAI, jong talent van eigen bodem op het grote ‘Uptown’ podium. De Antwerpse band, opgericht in 2021 door een trio vrouwelijke muzikanten. In 2022 won Bluai Humo’s Rock Rally, Sound Track én De Nieuwe Lichting. Vorig jaar speelden ze op Pukkelpop, nu mochten ze ook Blues Peer van hun bucketlist afvinken. Later deze zomer prijken ze ook nog op de mainstage van Rock Werchter. Terecht in Peer dus, en het gaat hard voor deze jonge wolvinnen. Mo Govaerts op drums, Catherine Smet (vocals, gitaar) en bassist Caitlin Talbut vormden, samen met een drummerster, de sectie. Met het krachtige ‘My Kinda Woman’ maakten ze een statement, de nieuwe single ‘In Over My Head’ werd een meezinger en ook ‘Keep It The White Boy’ is een succesnummer. ‘Sad Boy, Angry Boy’ was dan weer warme Indierock. De dames hebben in een korte tijdspanne een heuse achterban opgebouwd en omarmen ons in dik veertig minuten. Tijdloos, Americana en country zijn weer hip, ‘Save It For Later’ is hun debuutalbum, en dat hebben we hier geweten.
Scott H. Biram maakte zijn opwachting in de Club Mississippi. Dirty old blues, recht uit Texas. Met de cadans van een trein die op het punt stond te ontsporen accordeerde hij ons door zijn korte setlist, en dit met een rauwe energie van een doorwinterde bluesartiest. Met de release ‘The One & Only’ keert Biram terug naar die ‘junky, lo-fi sound’. Scott H. Biram, geboren in armoede aan de rand van Austin, Texas, en met zijn roots ergens diep geworteld in San Marcos, daar waar hij de schoonheid en waarheid vond in de geest van de Texaanse muziek. Biram is een multi-instrumentalist die in een oogwenk van traditionele blues kan overschakelen naar demonische death metal. Elk nummer heeft ook hier zowaar een breed scala aan emoties. Zware bluesriffs ontluiken in ‘Just Another River’, dirty blues vonden we terug in ‘Dig A Hole’, een uitgesponnen ‘Going Down To The River’ was van Fred Mississippi McDowell en de anti-establishment rootssong ‘I’m Troubled’ was een knaller. Footstomp, slidegitaar en enige bluesharp, het trademark van ene Scott H. Biram,…a Dirty One Man Band from Texas!
We banen ons een weg doorheen een mensenmassa voor Neal Francis, want hij komt uit Chicago. Daar waar hij al snel werd beïnvloed door de sound van The Cresent City. New Orleans dus! En Francis bracht zijn ervaringsgerichte, door funk beïnvloede geluiden naar de ‘Uptown!’-stage. Hij werd hier ondersteund door een krachtigere ritmesecties, en zijn sound doet wat terugdenken aan Dr. John en Allen Toussaint uit die vroege jaren zeventig. Francis heeft dit alles keurig geabsorbeerd. Als toetsenist heeft hij iets eigenzinnig in zijn sound, iets psychedelisch dat hem dan weer uniek maakt. Het leek hier wel een improviserende performance. Met het funky forward ‘She’s a Winner’ uit de langspeler ‘Changes’ uit 2019 blies Francis ons al vroeg uit onze spreekwoordelijke sokken. ‘Don’t Want You To Know’ van zijn recentste release ‘Sentimental Garbage’ en ‘Changes, Pts. 1 & 2’ klonken vrij experimenteel, en hij divergeerde met de bluesrocker ‘In Plain Sight’. Als ‘special guest’ kwam GA20 frontman Pat Faherty nog een bluesrock-nummertje meejammen. Neal Francis, dat is een NOLA sound die op een gewiekste manier toch enigszins blijft hangen…
Bywater Call, uit het Canadese Toronto is een formatie geboren uit liefde voor de zuidelijke soul, blues en rootsmuziek. Zangeres Meghan Parnell, wat een stem, én gitarist Dave Barnes vonden enkele jaren geleden hun soulmates in drummer Bruce McCarthy, bassist Mike Meusel en keyboard wizard John Kervin. Trompettist Stephen Dyte en Julian Nalli op tenorsaxofoon werden niet zoveel later toegevoegd aan de ritmesectie. In een wel zeer korte tijdspanne heeft de band een heuse fanbase opgebouwd, wonnen de talentenjacht van de Toronto Blues Society en speelde zich in de kijker op het IBC in Memphis, TN. ‘Remains’ is voorlopig hun laatste langspeler, maar nog deze zomer zal ‘Sherperd’ boven de doopvond worden gehouden. Van bij het nummer ‘Sweet Marie’ zijn wij hier onvoorwaardelijk fan. En wij klaarblijkelijk niet allen. De Mississippi Club was al vrij vlug veel te klein. We absorbeerden blues met ‘Everybody Knows’, heerlijke soul in ‘Love The One You’re With’ en ‘Colours’, dat een heerlijke bluestrage was.
Ooit ambieerde Tom Van Laere een tenniscarrière. Tot hij ontdekte dat je met een raket ook luchtgitaar kon spelen. Als autodidact leerde hij zichzelf gitaar en piano spelen. Zijn nickname Admiral Freebee ontleende hij zowaar uit Jack Kerouac’s novelle ‘On The Roud’ uit 1957. De admiraal verraste vriend en vijand met zijn zevende album ‘The Gardener’, daar waar hij het elektronische landschap bewandeld. Hij, die ooit werd betiteld als de Vlaamse Neil Young. Samen met zijn band stelde Freebee in Peer een doordacht en mooi afgewogen set voor die nieuwe en klassieke deuntjes exposeerde. Freebee opende met ‘I Got Love’, keilde meermaals de tent in dat de blues een baby heeft en dat die rock-‘n-roll noemt. Hij die zijn weg vervolgd met hits als ‘Einstein Brain’ en ‘Living For The Weekend’. Divergerend met ballades als ‘Nothing Else To Do’, met Senne Guns, ja die van de ‘Zeg eens…wauw’-show op toetsen, ‘The Worst Is Yet To Come’, en de Admiraal vindt ook zijn gading in ‘Bad Year For Rock ‘n’ Roll én werd ‘Rags ‘n’ Run’, dat werd ingekleurd met Feebee’s bluesharp. Laurens ‘Lokko’ Billiet op drums en Tim Coenen op bas vergezellen Freebee in de ‘Uptown’ tent…en toen gingen de hemelsluizen open…
Popa Chubby annuleerde om gezondheidsredenen jammer genoeg last-minute zijn tour voor de komende weken. Helaas dus ook geen bezoek aan Blues Peer voor hem. Gelukkig kon de organisatie op deze korte termijn toch nog een meer dan waardige vervanger strikken. Thorbjørn Risager, die geboren werd in Gundso, Denemarken, kwam zowaar overgevlogen. Hij die studeerde aan het Rhythmic Conservatorium in Kopenhagen. Zijn sound situeert zich ergens tussen blues, soul, R&B, rock en zelfs enige jazzarrangementen zijn hem niet vaak niet zo vreemd. Met zijn zuiders vocaal accent en met een vleugje beklijvende resonantie knalde de swampy rocker ‘If You Wanna Leave’ meteen door de Club Mississippi. Joachim mag lustig soleren in songs als ‘Come On In’, was de titeltrack van die nieuwe plaat ‘Navigation Blues’ een zeldzame ballade, en mocht Emil zijn vingerzettingen neerplaten op zijn klavier voor de boogiewoogie song ‘Never Givin’ In’ .Met ‘Hold My Lover Tight’ trokken we naar de diepe Delta om te bissen met ‘Baby, Please Don’t Go’. Heerlijke set….
Black Box Revelation, het Dilbeekse duo Paternoster (zang, gitaar) en drummer Van Dyck zijn gegroeid in hun rol als representanten van de Belgische rock-‘n-roll. Net zoals dit festival trouwens. Wie drie AB’s kan vullen en Werchter moeiteloos inpakt, verdiend alvast zijn stek in Peer. Die instant klassieker ‘Gloria’ bleek ook hier de perfecte opener. De sfeer zat meteen, ‘Tattooed Smiles’, ‘Gravity Blues’, omdat dit een blues festival is én ‘War House’, die opwindende sing along song. Dan was er nog die nieuwe singel ‘Burn Me Down’. Tijdens ‘Blown Away’ ging het gaspedaal er dan voor heel even af. Ja, voor heel even… ! Hypnotiserende gitaarriffs en beukende drumpartijen, het trademark van de band . Black Box Revelation blijven ook wij hier graag koesteren. Rauw en vurige set, het is zowaar hun trademark!
Dé Belgische rootsiconen The Seatsniffers zijn terug van nooit weggeweest, en dit na twaalf jaar stilte. Walter Broes en zijn soulmates mochten afsluiten in de Club Mississippi. Met een mixture van rock-‘n-roll, rockabilly, een scheut soul en heel wat gut-bucket blues geïntroduceerd met een hoge dosis energie en bijhorende attitude, en dit in de originele oerbezetting met Walter Broes (zang, gitaar), Bop De Houwer (contrabas), Piet De Houwer (drums) en Roel Jacobs (saxofoon). Een stomend setje rockabilly dat werd ingekleurd met nummers als ‘Loudmouth’, een swampy ‘She Was A Cheat’ en het extatische ‘Cruch On You’, een beetje country moet kunnen volgens Broes op een Bluesfest., als Bart Peeters hier mag staat… ‘Arabian Love Call’, met die heerlijke ska en reggae tunes, ‘Castin‘ My Spell’ met zijn Bo Diddley ritmiek en de rockabilly klassieker ‘I Had It With That’ uit 2006. Bedankt om te komen, bedankt om te blijven staan…The Seatsniffers are still probably Belgium’s best international roots rock band.
Heuy Morgan werd bekend als frontman en drijvende kracht van de eclectische Amerikaanse raprockgroep Fun Lovin’ Criminals., een band die hij vormde met Brian Leiser en Steve Borgovini. Fun Lovin’ Criminals, vooral bekend van de hit ‘Scooby Snacks’, bracht tussen 1996 en 2021 zes albums uit, en verkocht meer dan 10 miljoen platen. Huey besloot in 2021 de groep te verlaten, maar ging destijds niet in op de redenen achter zijn vertrek. Hij mocht dan weer afsluiten in een volgelopen ‘Uptown!’. Huey Morgen, die charismatische, authentieke en gepassioneerde artiest. De groove van Huey blijft aanstekelijk, en hij gaat op pad met een eerste solo-tournee. Openen doen ze steevast met Frank Sinatra’s ‘New York, New York’, origineel van Liza Minnelli om naadloos ‘Fun Loving Criminal’ de ‘Uptown’ tent in te jagen. Van de bassample ‘Loco’ uit jawel 2001, ging het naar ‘Back On The Block’ en ‘Up On The Hill’. Er werd gedanst, er werd gezongen. ‘Korean Bodega’ en ‘Scooby Snacks’, het feestje was nog lang niet gedaan. Hell yeah!
Met dank aan Blues Peer
Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 