Blues Peer, zondag 19 mei 2024 – Peer
Terwijl wij dit hier publiceren is Blues Peer alweer voorbij. Ik voel mij leeg, maar muzikaal o’ zo voldaan. Dikke merci aan alle sympathieke vrijwillige medewerkers, het al even fantastische bestuur én al wie Blues Peer een warm hart toedraagt. We hadden het gisteren, zaterdag dus, al even over de Deusterkapel. Het toch wel statig monument dat een hele geschiedenis met zich meedraagt en werd gebouwd in de zeventiende eeuw door Piet Moors. De kapel, die wordt overschaduwd door zeven linden. Nu is het Pinksterweekend, voor niet ingewijden onder ons, dat is de 50ste dag na Pasen, én deze data is al drie jaar op rij voorbestemd voor het vernieuwde Blues Peer. De affiche op zondag leek ons iets minder eclectisch dan de zaterdageditie. De weergoden waren nu eens niet op de afspraak, maar die hypnotiserende sound van Heuy Morgan, The Fun Lovin’ Criminal’ dwaalde hier nog ergens over het festivalterrein…
Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege
We openen op zondag met onze Belgische trots Steven Troch & Shakedown Tim in de Club Mississippi. Ooit schreven we dat de Mechelse klei op zich niets te maken had met de hard bewerkte gronden in en rond de Mississippi Delta. Tenzij het muzikale factotum Steven Troch heet. Wel, wij zeer blij dat deze facto nog steeds gehandhaafd blijft. Eerlijk, we hadden niets anders verwacht! Steven wordt geaccordeerd door Tim ‘Shakedown Tim’ Ielegems. Het duo combineert down home blues, uptown jump, swing én boogie. Het was al vrij vroeg een vooroorlogs bluesfeestje daar in Peer. Openen doet het duo met ‘Guitar Rag’, origineel van Sylvster Weever uit 1928. Voer voor de kenner en een ontdekkingsreis voor de leken onder ons. ‘When Did You Leave Heaven’ was ooit van Big Bill Broonzey, net zoals Tim’s nieuwe single ‘Tiny Legs, Big Soul’ een ode is aan hun soulmate Tim ‘Tiny Legs’ De Graeve, die ons veel te vroeg is ontvallen. En ook wij kregen hier zowaar koude rillingen van John Lee Hookers ‘Crawlin’ King Snake’ Authentieke blues, met zijn vintage sound. Heerlijk wakker worden, toch…
The Cinelli Brothers zijn een bekroond vierkoppige band uit Londen, bestaande uit de Italianen Marco en Alessandro Cinelli, de in Londen geboren Tom Julian Jones en Stephen Giry die afkomstig is uit Frankrijk. Dit kwartet mocht als eerste zijn instrumenten inpluggen op de ‘Uptown’-stage. Ze zijn een ware smeltkroes van muzikaliteit, showmanschap en hebben klaarblijkelijk ook heel wat charisma. Hun klankkleur is een amalgaam van soul, blues én zoveel meer…maar dan met een eigentijdse twist. We absorberen heel wat gospel in songs als ‘Prayer’, het werd funky in ‘Leave It With You’ en ‘Choo Ma Gum’ valt muzikaal nergens in te catalogeren. Knap!
Big Dave & The Dutchmen, Dave Reniers dus! Ook allang geen onbekende meer bij heel wat Peerse festivalbezoekers. En Dave laat zich omringen door heel wat mooi volk in de Club Mississippi. Of wat dacht je van zanger/gitarist Mischa Den Haring (T 99), bassist Dusty- en Daryll Ciggaar (drums) en de Roel Spanjers (toetsen/vocals). Big Dave blaast dan weer traditiegetrouw zijn bluesharp aan flarden. De band ontstond ergens in 2023 en staat garant voor een potje zuivere Chicago Blues. De rocker ‘Let’s Rock’n Roll’ is een instant opener, we trekken naar de Windy City voor ‘Nine Below Zero’ en ‘Good Morning Little Schoolgirl’ om te eindigen in de Chess Studio met Little Walter’s ‘Just Your Fool’. The blues had a baby, and they call it Big Dave..!
Het alternatieve indierocktrio William The Qonqueror komt uit Engeland overgewaaid. Meer bepaald uit Cornwell, een landelijke provinciestad op het zuidwestelijke schiereiland van Groot-Brittannië, en dat vooral bekend staat om zijn folkscene. Frontman Ruarri Joseph (vocals, guitar), Naomi Holmes (bas, vocals) en drummer Harry Harding hebben sinds vorig jaar met ‘Excuse Me While I Vanish’ een nieuw album te promoten. De ‘Uptown’-tent liep vol voor een band die zijn songs doordrenkt van enige poëzie met een stuwende ritmiek. ‘The Bruises’ is haast Southern Rock, ‘Somebody Else’ heerlijke Indierock, net zoals ook ‘Sheepskin Sleeve’ langzaam een earwig-song werd. William Qonqueror was toch wel de eerste verrassing van de dag…
Voor Kitty Liv moesten we terug naar de Club Mississippi. Kitty Durham, zus van Daisy en broer Lewis, jawel die van Kitty, Daisy & Lewis die vorig jaar Blues Peer helemaal inpakten met een gigantische set. Nu gaat Kitty, voorlopig, muzikaal solo door het leven. De jongste Durham is een multi-instrumentalist die zich nu vooral beperkt tot haar zes-snaren. Ze maakte hier meteen indruk met de debuutsingle ‘Sweet Dreams’, een heerlijk R&B song én laat haar veelzijdigheid zegevieren in nummers als het funky en hier wel zeer toepasselijke ‘The Sun And The Rain’, de ballade ‘That River That’s Flow’ en de heavy bikersong ‘Money’. Haar diepe stem leent zich dan ook perfect voor die beoogde sound. Kitty Liv, een spannende mix van diverse stijlen…
Jett Rebel maakte zijn opwachting op de ‘Uptown’-stage. Multi-instrumentalist Jelte Steven Tuinstra komt uit Den Haag en zijn grooves werden hier ingevuld door een rettestrakke ritmesectie. Jett bezorgt ons vrij snel kippenvel met zijn geraffineerde gitaarsolo’s, gelukkig houdt hij dit alles wat ingetogen. De hits ‘Louise’ en ‘Tonight’ waren richtpunten in zijn setlist. Maar ook ‘Sunshine’ uit de langspeler ‘Hits For Kids’ uit 2014 én ‘It’s Cruel’ divergeerden met de rockballade ‘Slow Blues’. Jett Rebel, heerlijk stomend…
D.K. Harrell is een 26-jarige opkomend blues talent uit Ruston, Louisiana. Sinds hij aan zijn bluesreis begon, heeft Harrell een solide carrière opgebouwd. Hij was present op het B.B. King Symposium, werd derde in de International Blues Challenge van 2022 en versnipperde podia met belangrijke artiesten. Net zoals ook hier in de Club Mississippi! Als blues artiest zet D.K. Harrell zich in voor het behoud van de blues. Hij is een artiest die zijn perspectief op de blues naar de wereld wil brengen en tegelijkertijd de muziek en stijl van B.B. King en andere grote blues artiesten wil eren en behouden. Dat D.K. populair is hebben we geweten, de Club Mississippi zat barstenvol. We maakten kennis met het oeuvre van zijn langspeler ‘The Right Man’, misschien de beste bluesplaat uit 2023. Saxofonist Russ Bryant is een belangrijk strateeg voor de ritmesectie, en D.K. slaagt er moeiteloos in om ons bij de les te houden. Orlando Henry (toetsen), Brandon ‘Boom Boom’ Jackson (drums), Andrew Moss (bas) en Dan Isbell op trompet zijn hier zijn soulmates. ‘Next Episode’, we hebben het geweten, net zoals bij ‘The Right Man’ en de ballade ‘Hello Trouble’. De simultane danspasje bij ‘You Be Amazed’ namen we er met veel plezier bij. Van een uitgesponnen funky ‘Never Make A Move To Soon’ ging het naadloos naar ‘You’re A Queen’, een mid-speed funkjam nummer gewijd aan alle vrouwen ter wereld. Net zoals ook de langzaam in mineur-key spijkerende ‘Get These Blues Out Of Me’, dat hier echt low-down klonk. En dit steeds met die vette knipoog naar B.B. King. Onthoud de naam Dkieran Harrell, D.K. voor de vrienden, want hij heeft een mooie toekomst voor zich.
Voor Trixie Whitley moest we naar de ‘Uptown’-tent. Ze is de dochter van de betreurde Chris Whitley en verhuisde samen met het gezin op éénjarige leeftijd van Gent naar New York. Na de scheiding van haar ouders keerde Trixie, samen met haar moeder, terug naar het Gentse. Maar op haar zeventiende trok ze terug naar The big Apple. Tussentijd zwermt ze wat tussen de twee steden door. In Peer modificeren we tussen gitaarrock en wat electronica heen. Na een uitgesponnen experimentele gitaarintro kwamen we tot de essentie van haar sound. Which Side Are You On?’, ‘NaNALou’, het strak gedrumde ‘Dandy’ en de ballade ‘Closer’ uit de release ‘Porta Bohemica’ uit 2015. Trixie Whitley, beklijvend, maar al even rauw en intens.
Sommige oude bluesknarren hebben tijd nodig om internationaal aan de oppervlakte te verschijnen. De zestigplusser Robert Finley is zo’n onmiskenbaar talent. Hij groeide op in Louisiana en speelt sinds zijn elfde gitaar. Hij is gezegend met dat diepe Delta stemtimbre en werd in 2015 (her)ontdekt door de stichting Music Maker Relief Foundation, dat bluesmuzikanten ondersteunt. Black Keys’ Dan Auerback nam hem onder de arm, samen trokken ze op tournee en Dan producet zijn album ‘Sharecropper’s Son’ in 2021. Nu brengt hij zijn langverwachte vierde studioalbum ‘Black Bayou’ uit, een muzikaal hoogstandje dat gospel, blues, soul en rock samenvoegt tot een rauw, donderend eerbetoon aan Finley’s thuisstaat Louisiana. Finley combineert in Peer alle levendige genres die in de bayou opborrelen, van zuidelijke soul, folk, blues en een scheut rock-‘n-roll. Met choreografische danspasjes zet Finley ‘Sharecopper’s Son’ in. ‘Medecine Woman’ en ‘Tell Everybody’, het betoverd ook ons meteen. Voodoo is nooit ver weg, en ook ‘Sneakin’ Around’ grenst aan zijn duivelsbezweringen. Het swampy ‘Alligator Bait’ is een waargebeurd verhaal over zijn grootvader die hem als aas gebruikte om een alligator te vangen toen Robert nog een kind was. Dochter Christy Johnson vertolkt dan maar een medley met ‘I Rather Go Blind/Tennessee Whiskey (Chris Stapleton) en Al Greens classic ‘Take Me To The River’. Robert Finley, real black bayou…
John Watts is al meer dan veertig jaar het brein én de spilfiguur rond de band Fischer-Z. In het begin van de jaren tachtig was Fischer-Z een van de roemrijkste New Wave bands. Wie kent de cult hits ‘So Long’, ‘The Worker’, ‘Marlies’ of ‘Pretty Paracetamol’ niet. Rebellie was de norm, een jonge rockartiest was geëngageerd. Het album ‘Red Skies over Paradise’ uit 1981 is een iconische plaat in de muziekgeschiedenis. Zelfs nu, vier decennia na datum! Tekstueel is John nog steeds hedendaags. Maatschappelijk en politiek georiënteerde lyrics Verbindingen tussen religie, politieke thema’s én tegengestelde standpunten over wereldwijde migratie zijn bij Watts nog steeds schering en inslag. Tijdloos geëngageerde hits werden in Peer afgewisseld met nieuw songmateriaal. Een terugblik en tevens vooruitkijken met de nieuwe nummers. Watts heeft na al die jaren nog niets ingeboet wat betreft stemconsistenties. ‘Remember Russia, ‘Man In Someone Else’s Skin’, ‘Room Service’, ‘So Long’ en ‘Marliese’. Het passeerde allemaal de revue.
Nikki Hill, afkomstig uit Durhamn North Carolina brengt haar smeulende energie wel heel makkelijk over in een volgepakte Club Mississippi. Op een podium lijkt Hill stoer, flamboyant en is ze een rockchick, maar ze is eigenlijk best wel teder en lief. Haar sound is congruerende soul met een ferme scheut swingende R&B, blues én rock-‘n-roll, ingepakt met sensuele en gedurfde stemtonaties, met krachtige verchroomde riffs en met enige branie. Met de gitaartandem van echtgenoot Matt Hill en Laura Chavez voorop, herinnerde de jonge Nikki Hill een grote menigte aan wat vintage rock & roll überhaupt zo leuk maakte. Ze verpulverd ons met ‘Ask Yourself’, blaast iedereen weg in ‘Strapped To The Beat’, laat heel wat ruimte aan de band om te soleren en ‘Don’t Be The Sucker’ kwam gevloeid uit haar recentste album ‘Feline Roots’, uit alweer 2018. Een concert van ‘The Southern Fireball’, Nikki Hill voelt als een dubbele shot espresso.
De in Sheffield geboren Paul Carrack was een waardige afsluiter van Blues Peer anno 2024. Met zijn soulvolle stem én die prachtige blues begeesterde nummers weet hij je op de een of andere manier wel te raken. Carrack is nog steeds een van de meest gerespecteerde stemmen in de muziekwereld. Hij is al tientallen jaren een boegbeeld van soulvolle pop én blijft Groot-Brittannië’s beste blue-eyed soulzanger. Publiekslieveling ‘Tempted’, uit zijn Squeeze periode, maakte al vroeg zijn opwachting in de set, net als ‘Eyes of Blue’ en het tedere ‘That’s All That Matters To Me’, een nummer over zijn dochter. Natuurlijk zijn het de populairste hits die de meeste responsies prikkelen. ‘The Living Years’ (Mike + The Mechanics) zorgt nog steeds voor goosebumps, net zoals ‘How Long’ uit het songbook van de band Ace, een song dat Carrack schreef op 17-jarige leeftijd. Paul Carrack, een geweldige festivalafsluiter van een al even geweldige singer/songwriter.
Met dank aan Blues Peer
Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 