Maandag 12 maart 2012 was het weer zover. Blueslegende Johnny Winter maakte opnieuw zijn opwachting en het voorprogramma kon ook tellen, namelijk Lightnin’ Guy And The Mighty Gators.

Lightnin’ Guy Verlinde en zijn maten maakten er een zinderend optreden van. Guy knoopte in zijn beste Frans de dialoog met de dampende zaal aan en dit werd geweldig geapprecieerd. We voelden ons allemaal opnieuw Belgen.

Guy Verlinde (zang, harmonica en slide gitaar) deelde het podium met Karl Zosel (bas) en onze sympathieke streekgenoot Thierry Stievenart (drums). Als speciale gast kregen we er de onvolprezen gitarist Marino Noppen bovenop.

Er werd in de hoogste versnelling afgetrapt met de Don Nix klassieker ‘Going Down’. En, behalve bij de welgelukte eigen compositie van Guy ‘Me And My Blues’ en het mooie rustpunt waarbij Lightnin’ Guy een ingetogen interpretatie van ‘Voodoo Chile (Slight Return)’ van Jimi Hendrix weggaf, ging het tempo niet meer naar omlaag.

Lightnin’ Guy kon ongebreideld zijn liefde voor de muziek uit Louisiana botvieren met nummers als ‘Do The Hipshake’ van Slim Harpo en ‘Mojo Boogie’ ban J.B. Lenoir.

En als bisnummer werd de zaal op stelten gezet met ‘Bon Ton Roulet’.

Het gaat Lightnin’ Guy And The Mighty Gators de laatste tijd erg voor de wind. Einde 2011 tekenden ze een platencontract met het prestigieuze Dixiefrog label. Daags na hun optreden in Lessines vertrokken de jongens naar Duitsland waar ze op 13 maart een optreden hadden in Emmendingen en op 14 maart een concert in Kandern, om dan op 15 en 16 maart deel te nemen aan de Blues Challenge in Berlijn. Voor de rest van het jaar hebben ze een overvolle agenda. Het weze hen gegund.

De hoofdbrok van de avond was echter Johnny Winter. Hij heeft onze verwachtingen niet beschaamd, maar die waren, eerlijk gezegd, dan ook niet al te hooggespannen, misschien ook al omdat het pas van 26 maart 2010 geleden was dat Johnny Winter in Lessines te gast was.

Op 23 februari jongstleden is Johnny Winter 68 jaar geworden en fysiek gaat onze bluesrocker er niet op vooruit. Zijn hoogtepunt ligt al een tijdje in het verleden, maar dat hoogte punt was dan ook indrukwekkend. In augustus 1969 stond Johnny Winter op het podium in Woodstock. In januari 1970 verscheen zijn veelbesproken album (met muziek op drie plaatkanten) ‘Second Winter’ in de Billboard lp-charts en ook de daaruit gedistilleerde single ‘Johnny B. Goode’ haalde de Billboard Hot-100. In de meimaand van 1971 haalde Johnny Winter opnieuw de hitlijsten met de live lp ‘Johnny Winter And’ en de singles ‘Jumpin’ Jack Flash’ en Highway 61 Revisited’. Rond die tijd raakte hij zwaar aan heroïne verslaafd. Hij maakte in 1984 en geweldige comeback met zijn lp’s ‘Guitar Slinger’ en ‘Serious Business’.

Deze beide platen haalden opnieuw de Billboard lp-charts en zitten nu nog steeds in de top vijf van best verkochte platen op het Alligator label van Bruce Iglauer.

Spijtig genoeg is Johnny Winter vandaag nog slechts een schim van die onnavolgbare gitarist die hij toch wel is geweest. Hij deed in Lessines nog op een ontroerende manier zijn best en het publiek wist dit geweldig te appreciëren. Het optreden duurde wel één uur en twintig minuten, hetgeen vrij veel is voor een oude knar als onze man uit Beaumont, Texas.

Johnny Winter opende met Freddie King’s ‘Hideaway’ om te vervolgen met mijn persoonlijke favoriet ‘She Likes To Boogie Real Low’, ‘Good Morning Little Schoolgirl’, ‘Blackjack’ van Ray Charles (hier gezongen door drummer Wayne June) en ‘Got My Mojo Working’. Toeval of niet, dit zijn nummers die allemaal en haast in dezelfde volgorde op de cd ‘Johnny Winter Live in NYC ‘97’ staan. Dit was een cd die hij speciaal opdroeg aan alle fans die naar zijn concerten komen.

‘Don’t Take Advantage Of Me’ was één van de betere  momenten van de avond, maar ‘It’s All Over Now’ van The Valentinos (en ook wel van The Rolling Stones) ging voor een gedeelte de mist in. Johnny Winter wordt wel bekwaam begeleid door de eerder genoemde Wayne June, gitarist Paul Nelson en bassist Scott Spray. Dit kwartet is nu toch al lang genoeg bij elkaar om de steken, die Johnny Winter nu en dan laat vallen, vakkundig op te rapen.

Na ‘It’s All Over Now’ riep de drummer plots ‘This is our encore!’. Het ware inderdaad misdadig geweest om Johnny Winter nog een paar keer het podium te doen op en af strompelen.

Die encores bleken dan ‘Dust My Broom’ en ‘Highway 61 Revisited’ te zijn.

Al bij al en gezellige avond met een bewonderenswaardige, maar helaas aftakelende Johnny Winter.

En om af te sluiten nog dit: Johnny Winter bracht in 1962 zijn allereerste singletje uit onder de naam Johnny & The Jammers. Het plaatje heette ‘Schoolday Bues’ en is zeer gezocht door verzamelaars en bijgevolg een behoorlijk pak kluiten waard.

Ivan Van Belleghem

PICTUREBOOK