Niets dan positiefs over de nieuwe locatie van Blues Peer. Het festivalterrein is ruim en er is plaats in overvloed voor kraampjes van allerhande slag, de catering, de grote tent en een nette verzorgde backstage waar het heerlijk vertoeven was… en de artiesten deden de rest. Het lijkt er op of Blues Peer met zijn 29ste editie zijn tweede adem heeft gevonden en opnieuw in de goede richting is gelanceerd.
Op zaterdag konden we gerust spreken van één langgerekt succes en dit was dan ook een welverdiende beloning voor de noeste arbeid van Jan Meurs en zijn team. Tijdens het optreden van Sugar Boy And The Sinners begon de massa stilaan aan te zwellen. Deze noorderburen zorgden er voor dat we klaarwakker werden op de tonen van hun door The Paladins beïnvloede rockabilly. ‘Out Of Sight’ deed aan ‘Goin’ Down To Big Mary’s’ denken en ‘Slow Down’ van Larry Williams werd in een rockabilly arrangement gegoten.
.
.
De Noorse Rita Engedalen won in 2012 de ‘European Blues Challenge’ en zaterdag bewees ze waarom wij ons daar niet moesten over verwonderen. Samen met haar begeleiders Morten Omlid (gitaar), Jens Haugen (bas) en Robert Petterson (drums) wisselde Rita Engedalen akoestische deltablues af met flink rockend materiaal. Ze stak haar devotie voor Jessie Mae Hemphill, Ida Cox en Memphis Minnie niet weg en bewees dit met een zelf geschreven nummer ‘Yellow Moon Over Highway 61. ‘In Norway we say skoll’ riep Rita Engedalen want ze had er dorst van gekregen.
.
.
Ben Ringel (zang, dobro), Dylan Fitch (gitaar), David Supica (bas), Stephen Hanner (harmonica) en Ben Azzi (drums) ontmoetten elkaar in Nashville en richtten daar The Delta Saints op. Zij vermengen deltablues met een soms keiharde Fat Possum sound en dit bezorgde hen het ene open doekje na het andere vanwege het publiek. De Delta Saints putten vooral uit hun nieuwste cd ‘Death Letter Jubilee’ met ear catchers zoals het voortrazende ‘Jericho’.
Wie de pauze tussen de verschillende acts te lang vond kon steeds in de Mojo Jamsessions tent terecht waar lokale bluesmuzikanten hun beste beentje voorzetten.
.
Het is niet evident om na de Delta Saints het podium te beklimmen maar wij waren er van overtuigd dat de Heritage Blues Orchestra het publiek zonder moeite voor zich zou winnen en dit gebeurde ook. Wij zagen ze op de ochtend van Pasen aan het werk op Nederland 3 en we werden haast weggeblazen uit onze zetel door hun vertolking van ‘Get Right Church’.In Peer gingen ze van start met ‘Go Down Hannah’ om te vervolgen met het onweerstaanbare ‘Get Right Church’.Heritage Blues Orchestra is samengesteld uit Bill Sims Jr. (piano en gitaar), zijn dochter Chaney Sims en Junior Mack (gitaar). Zij nemen om beurten de leadzang voor hun rekening. Verder is er ook nog de blazerssectie onder de leiding van Bruno Wilhelm (sax), met verder nog Jean Gobinet en Bernard Balestier (sax), Didier Havet (schuiftrombone), Michael Caskey (drums) en de verbluffende Vincent Bucher op mondharmonica. ‘Clarksdale Moan’, ‘Big Legged Woman’, ‘In The Morning’ en ‘Don’t Ever Let Nobody Drag Your Spirit Dwn’ van Eric Bibb misten hun uitwerking op het publiek niet. Niet te verwonderen dat Matthew Skoller zo hoog oploopt met de Heritage Blues Orchestra.
Hugh Laurie is vooral gekend om zijn rol in de Amerikaanse ziekenhuisserie ‘House MD’ en je voelt wel dat hij meer acteur is dan zanger. Zijn vocale minpuntjes worden echter vakkundig weggemoffeld door de background zang van Jean Mac Lain en Gaby Moreno. Hugh Laurie verzamelde ook een uitstekende band achter zich met Mark Goldenberg (gitaar), Vincent Harry (trompet), Elizabeth Lea (trombone) en Herman Matthews (drums). Hugh Laurie, zelf een verdienstelijke pianist, is een fan van zowat alles dat uit New Orleans komt en van Dr. John, Irma Thomas, Professor Longhair en Allen Toussaint in het bijzonder. Hij opende dan ook niet geheel onverwacht met een klassieker: ‘Iko Iko’, een bewerking van ‘Jack A Mo’ van Sugarboy Crawford.
Hugh Laurie heeft reeds twee cd’s op de teller staan met name ‘Let Them Talk’ en Didn’t It Rain?’, meestal herwerkt hij oudere nummers zoals ‘Mardi Gras In New Orleans’, Let The Good Times Roll’ en You Never Can Tell’ van Chuck Berry. Soms gaat Hugh Laurie zelfs heel ver in de tijd door een oude draak zoals ‘Kiss Of Fire’ vakkundig op te kalefateren.
Het meeste applaus had het publiek blijkbaar opgespaard voor The Fabulous Thunderbirds.
Kim Wilson (zang, harmonica), Johnny Moeller (gitaar), Mike Keller (gitaar), Randy Bermudes (bas) en Jay Moeller (drums) namen een verschroeiende start met onder andere ‘My Babe’, die geweldige rocker van Ron Holden. Daarna werd wat gas teruggenomen met ‘I Don’t Wanna Go’. The Fabulous Thunderbirds kwamen echter sterk terug met ‘She’s Tough’ van Jerry McCain, ‘Wrap It Up’ en ‘Roll, Roll, Roll’. Dit was één van de betere concerten die we de laatste tijd van de dondervogels mochten meemaken.
.
.
Robert Cray is een afsluiter die kon tellen. Hij heeft zich opnieuw in de belangstelling gewerkt met zijn uitstekende cd ‘Nothin But Love’. In Peer startte hij met het sublieme ‘Phone Booth’.
‘Won’t Be Coming Home’ is de mooie openingstrack van ‘Nothin But Love’, waarna Robert Cray zijn ‘Greatest Hits’ zoals, ‘Don’t Be Afraid Of The Dark’, ‘Bad Influence’, ‘Right Next Door (Because Of Me), en ‘Smoking Gun’ ging aanboren. Tussendoor bracht hij nog een subtiele bewerking van Howling Wolf’s ‘Top Of The World’.
Met dit concert heeft Robert Cray zelfs nog meer glans gegeven aan de op alle vlakken geslaagde zaterdag.
Met een dikke proficiat aan Jan Meurs en zijn medewerkers.
verslag : Ivan Van Belleghem – foto’s ©PhilipVerhaege
liveactsbelgium.com 
One comment
Reacties zijn gesloten.