Het gratis bluesfestival Swing Wespelaar was aan zijn 26ste editie toe. Het lijkt er sterk op dat de publieke belangstelling ieder jaar groter wordt want iets voor zeven uur werd het terrein afgesloten. Het dorpsplein in Wespelaar is nochtans vrij groot, maar op een gegeven moment zat het werkelijk tjokvol. Ook de weermakers waren Swing Wespelaar goed gezind, een steeds breder wordende horizon zorgde voor een zonovergoten festivalterrein.
°°°°°°°°°°°°°°°°°OOOOO°°°°°°°°°°°°°°°°°
THE BLUES VISION
De bluesliefhebbers kregen een uiterst kwalitatieve affiche voorgeschoteld en de drie jonge snaken van The Blues Vision mochten het startschot geven. We zagen The Blues Vision een paar jaar terug al eens aan het werk aan de Patersdreef in Tielt en ze hadden toen ook al een frisse indruk op ons gemaakt. Arne Demets (zang, gitaar) en Hanne Vandekerckhove (bas) waren er toen ook bij, maar dit jaar zat er een nieuwe drummer met name Klaas De Somer achter de kits. Het trio opende met de geweldige rocker ‘When I Got Drunk’ van Mike Henderson & The Bluebloods. De jonge band bevestigde meteen al het goede dat over hen werd geschreven en gezegd. Ze durven ook al eens met hun linkerhand in de bluesgrabbelton graaien en halen er dan een nummer uit zoals ‘Blues Around My Bed’ van de onlangs overleden Roscoe Chenier. De titelsong van hun jongste album ‘Counting Sheep’ en ‘The Drummer Gets All The Girls’ vervolledigden een uitstekende set.
°°°°°°°°°°°°°°°°°OOOOO°°°°°°°°°°°°°°°°°
THE EDDIE MARTIN BAND
Na The Blues Vision gaapte er een tamelijk groot gat in de programmering omdat de hoovercraft, die The Eddie Martin Band richting Wespelaar moest helpen, aanzienlijke vertraging had opgelopen. De organisatoren hielden, om het programma niet al te zeer in de war te sturen, het been stijf en beslisten dat de set van The Eddie Martin Band tegen 17u30 diende afgerond te zijn. Er bleef dan voor The Eddie Martin Band nauwelijks een half uurtje over om de menigte van hun kunnen te overtuigen. Ze brachten uitstekende vertolkingen van ‘Blue To The Bone’, ‘Good Time Blues’ en ‘Let It Slide’. Het publiek bleef om bisnummers vragen, maar er was geen lieveheren aan. We hadden achteraf een babbel met Eddie Martin en het dient gezegd dat hij er zijn goed humeur niet bij verloren had.
°°°°°°°°°°°°°°°°°OOOOO°°°°°°°°°°°°°°°°°
JO HARMAN
Er werd tijd en plaats gemaakt voor Jo Harman, voor ons wel de revelatie van zaterdag. Jo Harman is een frisse verschijning en haar grote wapen is haar uitstekende podiumprésence.
Ze werd daarbij geholpen door een sterke band met George Hutchison (gitaar), Carl Hudson (keyboards), Andy Tolman (bas) en Martin Johnson (drums), Rosie and Faye (backing vocals).
Jo Harman kruidde haar optreden op Swing Wespelaar met uiterst expressief gezongen nummers als ‘Cold Heart’, ‘My Amnesty’ en ‘Underneath The River’. Er waren te weinig zitplaatsen om van een staande ovatie te kunnen gewagen, maar de prestatie van Jo Harman mag in die categorie worden ondergebracht.
.
°°°°°°°°°°°°°°°°°OOOOO°°°°°°°°°°°°°°°°°
SUGAR BLUE
We hadden Sugar Blue op 12 juni 2010 al eens op het Crossroads podium van het Chicago Blues Fest. meegemaakt. Nu mocht eerst de geweldige gitarist Rico McFarland opdraven om het publiek in de gewenste stemming te brengen. Sugar Blue (zang, harmonica) mocht verder op de steun rekenen van zijn echtgenote Ilaria Lantiere Blue (bas), Damiano Della Torre (keyboards) en James Knowles (drums). ‘Hoochie Koochie Man’ en ‘Messin’ With The Kid’ waren de hoogtepunten van een geslaagd optreden.
.
.
.
°°°°°°°°°°°°°°°°°OOOOO°°°°°°°°°°°°°°°°°
THE DELTA SAINTS
We hadden vorige maand The Delta Saints uit Nashville in Peer al aan het werk gezien en hun optreden in Wespelaar verschilde haast in niets van de show op Blues Peer.
Ook in Wespelaar gingen ze met heel wat sympathy vanwege het publiek lopen. ‘Jericho’ en de titeltrack uit hun jongste album ‘Death Letter Jubilee’ waren de opvallendste nummers. Het publiek lustte ook wel pap van hun uitvoering van ‘Come Together’ (The Beatles). Hier en daar hoorde ik wel een opmerking in de trend van ‘Het is geen blues’.
°°°°°°°°°°°°°°°°°OOOOO°°°°°°°°°°°°°°°°°
JOHN MAYALL
Swing Wespelaar moest dit jaar wel enkele tegenslagen verwerken. Naast de problemen met Eddie Martin was er ook het feit dat ‘top of the bill’ Mavis Staples haar Europese tournee noodgedwongen had afgelast. Miss Staples werd vervangen door John Mayall.
En John zag er goed uit. Hij was reeds op voorhand (-en met de glimlach) gesigneerde cd’s aan het verkopen. Hij zag het duidelijk zitten. Dit bleek ook uit zijn concert dat een stuk beter meeviel dan gevreesd. De man wordt er dit jaar tachtig, en kon rekenen op een goed geoliede band met Rocky Athas (gitaar), Greg Rzab (bas) en Jay Davenport (drums).
‘Dream About The Blues’, ‘One More Day’ en ‘Congo Square’ waren hier de blikvangers.
John Mayall bleek een waardige stand-in te zijn voor Mavis Staples, en we mogen – niettegenstaande de tegenslagen – de zaterdageditie van Swing Wespelaar als uiterst geslaagd klasseren. Een grote verdienste van de organisatoren.
IvB
°°°°°°°°°°°°°°°°°OOOOO°°°°°°°°°°°°°°°°°
review Ivan Van Bellingen – foto’s Philip Verhaege – video Walter Wouters
liveactsbelgium.com 
One comment
Reacties zijn gesloten.