We vr
eesden eerst even dat de publieke opkomst het zou laten afweten. Het duurden dan ook tot net voor het voorprogramma vooraleer de Brussels AB volliep. The DeVilles uit Keerbergen mochten het vuur aan de lont steken. En dat deed dit powerrock trio met volle overtuiging. Daan De Vries (vocals, gitaar), broer Evert (drums) en bassist Lexy Laeremans performen enkele loeihard songs uit hun zelftitelend album. Vooral ‘Old Skool’ en het strakke ‘Time To Dance’ knalden moeiteloos door de woofer. The DeVilles weten duidelijk de klepel hangen en kloppen ongenaakbaar op de grote poort binnen de Belgische rockscène.
Na een korte pauze was het tijd voor een Award winnende artiest. Niets nieuws onder de zon, ware het niet dat deze artiest Gary Clarc Jr. heet. De uit Austin, Texas afkomstige singer-songwriter/gitarist rijpte langzaam onder de vleugels van de legendarische bluesclub Antones en Jimmy Vaughan. Vorig jaar maakte Gary nog moeiteloos brandhout van de AB Club en strooide hij mateloos zijn gitaarriffs uit over de weide van Werchter. Logisch dus dat Gary Clark Jr. een plaatsje verdiend op het hoofdpodium. Pas 30-jaar en veruit de meest aangekondigde bluesartiest van zijn generatie. Gary heeft dan ook meer charisma dan het hele ploeg van de Rode Duivels. Hij bundelt moeiteloos zijn dynamische krachten in zijn songs. Samen met gitarist Eric Zapata, Johnny Bradley (bas) en drummer Johnny Radelat opende Gary Clark de dag voordien nog voor The Rolling Stones in Lissabon.
Hier openden ze klasrijk met Robert Petway‘s ‘Catfish Blues’, om al snel te vervolgen met het dynamische ’Ain’t Messin’ Around’. Een eerste ballade kondigde zich al snel aan met het emotionele ’3’O Clock Blues’, dat ooit door B.B. King bij elkaar werd gepend. Clark kent overduidelijk zijn klassiekers. Een zwijgzame Clark vroeg eindelijk aan zijn publiek of ze wel wat rock-’nroll lusten. Wel, de interactie was navenant en een onmiskenbare Chuck Berry riff kende een vervolg in het knallende ‘Travis County’. Toen Clark zijn wha wha pedaal stevig indrukte was het tijd voor het onheilspellende ‘When My Train Pulls In’. Eens zijn trein veilig het station was binnengedonderd zetten Gary feilloos zijn falset stemmetje onder ‘Please Come Home’. Do you feel all right… vroeg een minzame Clark Jr. en hij zetten een stapje zijwaarts om Zapata een ‘amazing’ gitaarsolo te laten neerpoten in het soulgevoelige ‘I Know You Thing’. Met de bottleneck om de vinger vervaagde een Elmore James gitaarrif al snel in het opwindende ‘Love Me Like You Say’.
Toen Clark ook nog even zijn Epiphone omschouderde was het de Albert Collins classic ‘If Money Was Trouble’ dan ons nog eens ‘goosebumps’ bezorgde. Het werd plots akelig stil bij deze knappe bluestrage, tot het soulgevoelige ‘Things Are Changin’ en ‘You Saved Me’ alweer voor enige ritmische bewegingen aanzette. En dat deed uiteraard ook iedereen bij de titeltrack ‘Blak & Blue’ dat naadloos overging in de slot arrangementen van ‘Bright Light’.
Als encore serveerde Gary Clark Jr. het intiem ‘In The evenig’ (When The Sun Goes Down), een knappe coverbewerking van Leroy Carr. Na een kort praatje met Gary Clarc Jr. trokken wij blij gezind het Brussels nachtleven in, want wij waren getuige van -alweer- een legendarisch concert in de AB.
Philip Verhaege
Picture @ Philip Verhaege (More Pictures online at Picture Book)
liveactsbelgium.com 