De prachtige binnenkoer van het wereldvermaarde Hopital Notre-Dame à la Rose in het Henegouwse Lessines heeft iets magisch. Maar dat wisten we hier al langer dan vandaag. De organistoren van het CC Rene Magritte kozen dan ook deze plek uit om het concert van Hooverphonis te laten plaatsvinden. De weersvoorspellingen waren alvast niet zo denderend, maar gelukkig kon één enkele malse plensbui -net voor het concert van de Little Dols- voor wat nattigheid zorgen.
De toon was dan ook meteen gezet door dit Gentse Trio. Hun debuut cd is alvast aangekondigd voor het najaar, en zal met brio worden gepresenteerd in de Brussels AB Club op 01 Oktober. In Lessen kregen we dan ook een kort voorsmaakje van wat een heerlijke debuut beloofd te worden.
Zangeres Sophia Ammann krijgt backing van Pablo Casella (gitaar) en Tom Callens op keyboard. Er zit natuurlijk nog wat rek op deze jonge wolven, maar wat we hier vandaag aanhoorden kon ons alvast bekoren. En ons blijkbaar niet alleen.
Een inmiddels volgepakte binnenkoer kreeg moeiteloos de handen op elkaar voor songs als ‘Morning’, ‘All Is One’ en ‘Spin In’. Bescheidenheid is ook kunst en de toekomst voor Little Dots lacht hun smakelijk toe… het wezen hun gegund !
Als je een lijstje opmaakt met de beste bands aller tijden hier in België dan zal Hooverphonic alvast niet ontbreken. Alex Callier (bas), Noémi Wolfs (vocals), Raymond Geerts (gitaar), Joey Brocken (akoestische gitaar), Yassin Joris (backing vocals), Tom Tritsamn en David Poltrock (Keys) en drummer Arnout Hellofs zijn een goed geoliede machine.
Raymond Geerts stapt als eerste het podium op, om nadien druppelsgewijs gezelschap te krijgen van de andere bandleden. Van bij het eerste nummer ‘Boomerang’ sloeg de vlam meteen aan bij de dolgedraaide fans. Noémi -voor gelegenheid volledig in het zwart gekleed- dwaalt sensueel over het podium, ze dwarrelt haast gecontroleerd wellustig heen en weer.
Niemand heeft meer podium présence dan Wolfs. Wie weinig van Hooverphonic afweet moet na vanavond wel denken dat de band al heel wat hits op hun activa hebben. Het duo Callier/Geerts heeft inmiddels een prachtige collectie bij elkaar geschreven en die jukebox sloeg alweer mateloos aan. De bloedstollende single ‘Ether’ uit het recentste album ’Reflection’ uit 2013 , het wonderbaarlijke ‘Heartbroken’ of het ingetogen ‘The Last Thing I Need Is You’. Het zijn haast instant klassiekers !
Alex wees tussendoor ook even op de gevaren van de muzikale decibels.En hoe belangrijk het wel was voor die kleine mannen die vooraan prijken, om hoorbescherming te dragen. ‘Dan hoor je morgen beter’ grapte Callier nog even. Al snel werd de draad opnieuw opgenomen met de inmiddels grijsgedraaide hit ‘Amalfi’, ’Vinegar & Salt” en ‘The World Is Mine’. Toen Raymond zijn Gretsch gitaar omgorde wisten we dat het tijd was voor het schitterende ‘Jackie Cane’. Een song uit het tijdperk van Geike Arnaerts, maar die Noémi volledig naar haar hand wist te zetten. We vallen zo van de ene euforie in de andere en was het tijd om afscheid te nemen. Maar niet zonder nog enkele bisnummers.
Liefst drie keer werden de helden van één avond teruggekeild. Alex hielt zijn interactie met de fans telkens in het Frans, en net dat zorgde bijwijlen voor heel wat hilariteit. Het eerste bisluik werd gevormd door ‘The Night Before’ en ‘Sometimes’. Van Ray Davies ontleent Hooverphonic het nummer ‘This Strange Effect’. Noémi Wolfs verbaasde nog een laatste keer met het nummer ‘One’, om het concert na bijna twee uur af te ronden met de finale uitsmijter ‘Devil Kind Of Girl’.
Hooverphonic behoord tot het zeldzame muzikale ras in ons kleine vaderland.
Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 