De maand augustus zit vol weersperikelen, en dat is dan ook een terechte vrees van de openluchtfestivals in ons land. SWING WESPELAAR laat het niet aan zijn hart komen, en het publiek evenmin. Tussen korte en langere regenbuien door, en onverschillig voor de ietwat frisse wind, baant het bluesfestival zich een weg. Op zondag kwam de publieksopkomst schoorvoetend op gang, maar toch spreken we alweer over een geslaagde editie met ijzersterke performances en een dankbaar publiek. Swing Wespelaar blijft stevig rechtop in zijn schoenen staan. De mooie locatie op het dorpsplein en de gratis toegang blijven sterke troeven, waarvoor gewaardeerde dank aan de organisators.
BOOGIE BEASTS
Gedreven Delta Blues van Belgische makelij kan je zeggen. De Boogie Beasts spelen als een trein op volle snelheid. Openen op een festival is niet meteen de meest dankbare taak, ook al niet als het weer de meeste ‘laatbeslissers’ nog niet over de schreef trok. Op het podium ontketent zich met deze band echter een tsunami van uitbundige energie en enthousiasme. Geroutineerd en vol zelfvertrouwen bezweren de Boogie Beasts elke donderwolk, en het enige water op het podium is het zweet van gedreven muzikanten die weten wat ze doen. Dit Limburgs-Luikse complot drijft de spot met klagers en doet het dorpsplein van Wespelaar meteen baden in een sfeer van losgeslagen feelgood parties. Een rustig zondagsfeertje is hier niet gekend, wilde psychedelica in een bluesstramien staat op het menu. Het is wellicht een bewuste keuze en het draagt misschien bij tot een modern getinte klank, maar er zit geen basgitaar in het instrumentarium. Niet onoverkomelijk en de muziek zit, dat wel, maar toch mis ik hier en daar wat body en een diepere verhaallijn in de muziek. Maar da’s slechts een klein akkefietje, deze gedreven band móet je live meemaken. We zijn klaar wakker en vol goesting voor meer …
BLACK MARKET III
Een mix van blues en rock is misschien de beste omschrijving van Black Market III, het soloproject van de uit San Diego afkomstige Scottie Blinn (The Mississipsi Mudsharks). Dit trio blinkt niet echt uit in originaliteit en virtuositeit, en ook de zang is niet echt een juweeltje te noemen. Maar de muziek blijft wel overeind en vormt een samenhangend geheel, rond het dan toch wel to-the-point gitaarwerk van Scottie. Het eerste deel van hun set kwam slechts schoorvoetend op gang, en de muziek bleef zogezegd wat voortkabbelen in zijn eigen nat. Naarmate de set vorderde konden we wel genieten van enkele goedgebrachte covers (Neil Young enz.). Uiteindelijk viel alles nog in goede aarde, al was het het even wennen na de triomfantelijke doortocht van de Boogie Beasts. Black Market III is ondertussen volop bezig aan een Europese tournee en nog her en der mee te maken.
DOGHOUSE ROSE
“Many miles down the dusty back roads of South Western Ontario, the roots of country music grow wild in the elements of folk, punk and rock n roll. This unique, natural occurrence could only be harnessed through the music of Doghouse Rose.” Beter kan men het niet zeggen. Plezant, los en heel vermakelijk zijn de ingredienten op het podium, dus het oog krijgt ook nogal wat. Zangeres Sarah Beth en contrabassist Jefferson Sheppard zijn 2 speelvogels die hun ‘looks’ mee hebben en bovendien de plankenkoorts allang ontgroeid zijn. Ze wisselen van instrument, geselen en bespringen samen de contrabas, en ze bespelen het publiek met hun aanstekelijke act. Hun vlot geschreven eigen nummers kneden het publiek tot een vrolijke massa die het mindere weer al vlug vergeet. Smiling faces everywhere, en als covers zoals ‘Sweet Home Alabama’ ons verblijden is de dans geopend. ‘Johnny Cash is in de zaal’ hoor ik zeggen, en zijn geest dwarrelde over ons neer. Als partyband zijn ze hier neergestreken, en hun virus werkte zeer aanstekelijk. Everybody Happy !
JOANNE SHAW TAYLOR
In het rock/bluescircuit is ze zeker en vast geen onbekende meer. De Engelse Joanne Shaw Taylor speelt van kindsaf gitaar en vond haar voorbeelden bij de grote bluesgitaristen. Jimmi Hendrix en Stevie Ray Vayghan zijn soms goed herkenbaar, maar ze heeft haar eigen speelstijl en zeker ook haar eigen heel sterke gitaarnummers. De hele set draait werkelijk rond haar gitaarwerk, en menigeen geeft bewonderend toe dat het een lust is. Ze is sinds lang de ‘new kid on the block’ van Dave Stewart (Eurythmics), en via dit pad heeft ze zich ook in America een eigen veelbezocht pad geëffend. Joe Bonamassa is een zielsgenoot, om haar werk wat te situeren. Wie niet houdt van lange gitaarsolo’s is er hier aan voor de moeite, maar ze hebben ongelijk. Bij momenten werd het muisstil op het plein, hier werden niet zomaar toonladders afgedraaid, hier vertelt de gitaar een verhaal. Jimmi Hendrix werd op een eigen maar magistrale manier gecoverd, en songs uit haar upcoming cd beloven heel veel. Vrouwelijke sologitaristen blijven schaars, maar Joanne Shaw Taylor schaart zich onder de beste, en dat mag ze nog jarenlang doen !
WALTER ‘WOLFMAN’ WASHINTON
We krijgen in Europa niet zo heel veel de kans om de legende Walter ‘Wolfman’ Washington mee te maken, dus was Swing Wespelaar vandaag een must. Weer of geen weer (en tijdens zijn openingsnummers was het werkelijk regenend slecht), dit optreden meemaken van in de eerste rangen móet gewoon. In de wandelgangen spraken we met zijn saxofonist, die ons niet enkel uitvoerig informeerde over New Orleans, maar die ons tevens kon bevestigen dat de volledige band mee was, en dat W.W.W. er vanavond heel erg zin in had. We verwachten ons aan een mengelmoes van blues en funk, en we weten dat deze band dit op een eigen en grootse manier kan. Walter Wolfman Washington is orkestleider en een hele goede ritmegitarist, terwijl zijn fragmentarische gitaarsolo’s mee de eigenheid en de sound van de nummers maken. Zijn stem is uniek en uiterst herkenbaar, en zijn ritmesectie is topklasse. Aftellen heeft niet lang geduurd, we kregen onmiddellijk waarvoor we gekomen waren, en opwarmen bij deze funky music is een fluitje van een cent. Soms dachten we aan James Brown, maar de klasse van Walter Wolfman Washington is zo uniek en zijn muziek zo veelzijdig dat deze vergelijking niet echt nodig is. Het barslechte regenweer en late zondagsuur na een driedaagse marathon kropen echter hier en daar in de benen, wat de spektakelwaarde van dit laatste concert toch een beetje temperde. Maar wat zijn we blij met deze afsluiter na een geslaagd festival.
Met veel respect bedanken wij de organisators van dit huzarenstuk dat Swing Wespelaar heet. Een driedaagse vol hoogwaardige blues bijeen sprokkelen en dit gratis aanbieden op een heel leuke locatie, jaar na jaar, da’s een titanenwerk. De formule die net iets andere groepen uitnodigt is voor ‘music lovers’ een succes, en een waardige mededinger in het uitgebreide blueslandschap in onze streken. To be continued …
Tekst en fotografie : Frank Jacobs
liveactsbelgium.com 