Op een paar stoeltjes op het balkon na zat ons aller AB afgeladen vol voor het concert van The Waterboys en dit terwijl ze een dag later een concert in de Antwerpse Roma moesten afwerken. De sfeer zat er van meet af aan in en dat kon het overigens uitstekende voorprogramma alleen maar ten goede komen.
Dit voorprogramma werd ingevuld door de Schotse bard Freddie Stevenson, die inmiddels Schotland heeft omgeruild voor New York. Freddie Stevenson heeft ook een nieuwe cd klaar die ‘The Darkening – The Brightening’ heet en die werd geproducet door, je raad het nooit, Mike Scott, zanger van, jawel, The Waterboys.
Freddie Stevenson werd begeleid door Joe Chester op elektrische gitaar en Jessy, die Stevenson vocaal goed aanvulde en haar accordeonbox deed zoemen dat het een lust was.
Freddie Stevenson putte voor het grootste gedeelte uit eigen werk en dit omvat meerdere prachtsongs zoals ‘Until The Devil Gets Payed’, ‘Thus Wept The Angel’ en ‘A Heart Shaped Stone’. Als voorprogramma kon dit wel tellen en zodoende lag de weg open voor The Waterboys die al stormachtig werden verwelkomd nog voor ze ook maar één noot hadden gespeeld.
Het was er voor Mike Scott (zang en leadgitaar), Steve Wickham (viool), de spring-in-’t veld Paul Brown (keys), David Hood (bas en vader van Patterson Hood, die het mooie weer maakt bij Drive By Truckers) en Ralph Salmins (drums) in de eerste plaats om te doen promotie te maken voor hun uitstekende nieuwe cd ‘Modern Blues’ die, meer dan zijn tien voorgangers, een Amerikaans tintje heeft meegekregen.
The Waterboys staken ijzersterk van wal met ‘Distinies Entwined’ uit hun nieuwe cd. Voor de rest van het optreden moeten we niets dan hoogtepunten aanhalen met betrekking tot de heerlijke mix van ouder materiaal met recenter werk. Ook de op 18 oktober jarige Chuck Berry werd niet vergeten en het tempo ging de hoogte in met ‘Roll Over Beethoven’.
Mike Scott leverde prachtig expressief zangwerk af op ‘Don’t Bang The Drum’ en de aloude knalpot ‘Medecine Bow’ en bij ‘The Return Of Jimi Hendrix’ krijgt hij de zaal zelfs even muisstil. Nog niet veel meegemaakt!
The Waterboys hebben zo in het totaal vijf dikke hits bij elkaar geharkt en met het schitterende ‘Glastonbury Song’ werden we daar nog even aan herinnerd.
Hun jongste cd ‘Modern Blues’ moet echter niet onderdoen voor het oudere werk en The Waterboys bewezen dit met ‘Still A Freak’, ‘Rosalind (You Married The Wrong Guy)’, Nearest Thing To Hip’ en vooral mijn persoonlijke favoriet ‘Long Strange Golden Road’.
Tussen al dat fraais hadden The Waterboys er ook hun puike top drie hit van april 1991 ‘The Whole Of The Moon’ doorgedraaid. De sfeer in de zaal was met geen pen te beschrijven en ik denk dat er ongelukken zouden gebeurd zijn indien men niet aan de roep voor bisnummers zou hebben voldaan.
Waar bleef trouwens ‘Fisherman’s Blues’? Wel, die werd als ‘encore’ weerhouden.
Een gedeelte van het publiek dat de zaal dreigde te verlaten keerde op zijn stappen terug om ‘Purple Rain’ van Prince nog mee te maken.
Na dit overweldigende concert gingen we even ontstressen in de dichtst bijgelegen pitabar, maar van pure alteratie liet ik een deel van mijn schotel op de grond vallen…
Tekst:Ivan Van Belleghem
Foto’s: Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 