Review : Steven Wilson – AB (Brussel)

Tekst : Jo De Boeck

1098-Steven-Wilson-Stuttgart-c-Diana-Nitschke — photo Diana Nitschke

Bij de progressieve rockfanaten is Steve Wilson al enkele decennia tot de status ‘halfgod’ verheven en dat kwam grotendeels door zijn werk met de band Porcupine Tree. Wilson’s creativiteit en drive kent echter geen grenzen en dus pende hij inmiddels ook al een 4-tal soloalbums bij elkaar en zette hij diverse projecten op zoals o.a. Blackfield (met Avivi Geffen) en Storm Corrosion, waar hij de krachten bundelde met Mikael Åkerfeldt (Opeth).

Neem er nog productiewerk bij voor o.a. Anathema en Opeth, een resem samenwerkingen of gastmuzikant bij bands zoals Marillion, Ophaned Land en OSI, en je weet dat Steven Wilson absoluut niet stil zit. En voor wie het nog niet wist: er is sinds 22 januari ook een nieuwe EP te verkrijgen, maar daarover later meer…

In een uitverkochte AB besloot Wilson om het concert te starten met een integrale uitvoering van het conceptalbum ‘Hand.Cannot.Erase’ (2015) dat geïnspireerd is door de documentaire Dreams of Life (2011).

Het album, dat het verhaal ontsluiert van een jonge vrouw die gestaag wegkwijnt en zich bewust isoleert in een grootstad, kreeg hier als het ware nog een extra dimensie door de fraaie beelden en lichtshow. En het moet gezegd: de klank in de AB was andermaal subliem. Eén groot hoogtepunt en beklijvende reis, doorheen de gedachten en gemoedswisselingen van het hoofdpersonage, die door Steven Wilson en band tot in de perfectie werd vertolkt.

Stemt het verhaal op zich je niet bepaald vrolijk – Wilson heeft trouwens nooit de sombere en meer donkere thema’s geschuwd – des te meer ontzag voor de charismatische frontman en hoe hij, doorspekt met de nodige humor, zijn schrijfsels toelicht. Uitermate knap hoe hij de balans en spanningslijn weet te bewaken tussen het geven van de nodige ademruimte enerzijds, om het publiek vervolgens weer onder te dompelen in zijn kijk op het tragische verhaal van Joyce Carol Vincent.

De perfecte symbiose tussen muziek/tekst en beeld tonen aan dat Steven Wilson werkelijk alles in het werk stelt om zijn fans -in elk facet van zijn werk – een meerwaarde te bieden. En, geloof me, het was méér dan geslaagd !!!

Van het pauzemoment in het concert wil ik toch even gebruik maken om te vermelden met wat voor een uitmuntende muzikanten Steven Wilson zich steevast weet te omringen. Het vervangen van drummer Marco Minnemann en gitaarvirtuoos Guthrie Govan – beiden andere verplichtingen met The Aristocrats – is geen sinecure maar Craig Blundell (o.a. Pendragon) en Dave Kilminster (o.a. Roger Waters) bewezen hun stek méér dan te verdienen!

En wat gezegd van Nick Beggs…niet alleen een zeer begenadigd bassist maar vooral de wondermooie melodielijnen die hij uit de Chapman Stick tovert zijn om duimen en vingers bij af te likken. Tot slot was er ook een prominente rol weggelegd voor keyboardspeler Adam Holzman (o.a. Miles Davis) die bij Steven Wilson alle registers mag opentrekken, wat hij met brio doet!!

Deel II werd afgetrapt met de song ‘Drag Ropes’ (Storm Corrosion) en zou verder vooral voor de Porcupine Tree fans een waar festijn worden met knappe uitvoeringen van ‘Open Car’ en ‘Don’t Hate Me’ en ‘Sleep Together’.

Halverwege werd ‘Lazarus’, van het album Deadwing, heel toepasselijk opgedragen als eerbetoon aan David Bowie…zeker als je weet dat het hoofdpersonage in de song ook David heet.

Steven Wilson vertelde ook wat meer over de nieuwe EP ‘4 1/2’ die pas verscheen. Het blijkt een verzameling te zijn van ‘leftovers’, niet in de zin van kwalitatief ontoereikend, die om uiteenlopende muzikale of conceptuele redenen nooit het daglicht zagen. Met de song ‘ My Book of Regrets’ en ‘Vermillioncore’ kon hij geen betere promo maken voor deze EP en het doet je je afvragen welk moois hij nog ergens op de plank liggen heeft…

Wie dacht dat ruim twee uur prog van uitzonderlijke kwaliteit wel volstond, was eraan voor de moeite. Met ‘The Sound of Muzak’ en – een aan de ribben klevend – ‘The Raven That Refused to Sing’ als ultiem orgelpunt bevestigde Steven Wilson zijn status als één van de vaandeldragers van de hedendaagse progressieve rock.

Na de laatste noot, van een nu al memorabel concert, werden Steven Wilson en band door een uitzinnig publiek getrakteerd op een minutenlang oorverdovend applaus. Zelden, en ik heb menig concertbezoek op de teller staan, een optreden bijgewoond waarvan ik zo diep onder de indruk raakte…

Steven Wilson speelde zich vanavond in de categorie van de allergrootsten in het genre – en dan denk ik spontaan aan Roger Waters, Robert Fripp, Keith Emerson en Steve Hackett. En het mooie is, Steven Wilson zijn verhaal is nog lang niet af, de grenzen zijn nog niet bereikt…

SETLIST: