Tekst en Fotoalbum : Philip Verhaege
Zaterdag was werkelijk een avondje vol nostalgische muzikaliteit. Naast heel wat plaatselijk bluestoppers waren ook Elliott Murphy en John Watts’s Fisher-Z uitgenodigd. De weergoden waren Tielt blijkbaar wat beter gezind da vrijdagavond We hielden het in de eerste plaats droog, en vooral de eerste zonnestralen na lange tijd in de vooravond, deden blijkbaar heel wat bluesfans deugd. We starten de dag twee vooral West-Vlaams getint.
Iets later dan voorzien mocht streekgenoot Ed Desmul & Stefan Boret hun respectievelijke gitaar en basgitaar inpluggen. Ed’s diepe stem bracht on naar de diepe monding van de Mississippi Delta. De sfeer zat meteen raak en nog voor het wisten stond ook Ed’s dochter Silke een nummer te verbaliseren. De eerste danspasjes van de middag werden verdergezet door The Blues Vision. Vijf jaar geleden stond deze jonge band voor het eerst in de Patersdreef. Sindsdien hebben Arne Demets (vocals, gitaar) en drummer Bernd Coene heel wat progressie gemaakt. Gerben Brys moest noodgedwongen forfait gegeven en dus had het duo voor de gelegenheid bassist Carlo Van Belleghem opgescharreld. Wat we vooral onthouden was de hoekige en uitgesponnen versie van ‘Hey Joe’ uit het rijkelijke repertoire van Hendrix en de opwindende rocksong ‘Lonely Night’.
De huisband van de Patersdreef is misschien toch wel Marino Noppe en zijn Maxwell Street Band. Hij mocht en kon niet ontbreken op deze jubileum editie. Reeds voor de twaalfde keer waren Marino (vocals, gitaar) Willy De Vleeshouwer (gitaar), Joos Demeurisse (bas) en drummer Didier Feys te gast op de Patersdreef. Ze brachten vooral vlijmscherpe Chicago georiënteerde blues nummers. Vooral de jarenlange symbiose tussen Marino en Willy spreken nog steeds tot de verbeelding.
De Patersdreef was inmiddels volgelopen voor de eerste headliner van vandaag.Elliott James Murphy is afkomstig uit Long Island, New York City. De in 1949 geboren Murphy groeide op in de buurt van Garden City en bespeelt de gitaar sinds zijn twaalfde. Met zijn eerste band ‘The Rapscallions’ won hij in 1966 de New York Battle Of The Bands. Long time friend, Bruce ‘The Boss’ Springsteen noemt Murphy zelfs zijn ‘bloodbrother’. Telkens Springsteen in Frankrijk vertoeft, nodigt hij Elliott steevast uit om een song mee te jammen. Wegens het vele toeren (meer dan 100 shows per jaar) en het grote succes in Europa, woont het gezin Murphy sinds 1989 in Parijs. Sinds zijn debuut album ‘Aquashow’ uit 1973 heeft de man meer dan 30 aangrijpende albums op zijn actief. Keuze en materiaal genoeg voor een heerlijk avondje songwerk. Na Bob Dylan heeft Murphy misschien welde meest poëtische rocksongs uit de geschiedenis en is ook één van de weinige artiesten die dit niet commercieel doen klinken. Nu kwam Elliott Murphy, singer-songwriter, rockzanger, troubadour en onvermoeibaar tourbeest samen met zijn vaste Franse gitaarwizard Olivier Durand en The Normandy All Stars de Patersdreef op stelten zetten. Elliott zetten zijn set akoestisch in met het hemels mooie ‘The Last Of The Rock Stars’, om naadloos verder te borduren met ‘A Touch Of Merci’ uit het album ‘Lost Generation’ en ‘Sweet Honky Tonk’. Tijd om Olivier, bassist Laurent Pardo en drummer Alan Fatras erbij te halen. Met een onbesuisde energie kwamen nummers als ‘I Want To Talk To You’ en de blues boogie ‘Take You Love Away’ ons moeiteloos omringen. ‘You Never Know What You’re In For’ werd een meezingen van formaat, net zoals de nummers ‘Hangin’ Out’ en het onverbiddelijke ‘Elvis Presley’s Birthday’. Het akoestische ‘Somebodies Anniverary’ uit het album ‘Beauregard’ uit 1998 en ‘And Robert E. Lee’ waren een zeldzaam cesuur in de set. Op naar de finale met de rockversie van ‘The Last Of The Rock Stars’ en ‘Just A Story From America’, waar alweer een uitspruitsel van ‘Twist And Shout’ in verweven werd. Uiteraard volgde er een bisnummer en Elliott Murphy koos voor ‘Green River’ uit het gelijknamige album.
Fisher-Z met het Britse rockicoon John Watts mochten het jubileum jaar afsluiten. Een knappe zet van Franky en zijn team. De originele bezetting van Fisher-Z bestaat eigenlijk niet meer sinds 1981. Maar de albums ‘Word Salad’ uit 1979, ‘Going Deaf For A Living’ (’80) en de klassieke release ‘Red Skies Over Paradise’ uit 1981 zijn echt juweeltjes die toch wel hun stempel hebben gedrukt op de hedendaagse rockscéne. Nummers als ‘Marlies’, ‘So Long’ en ‘The Worker’ staan nog steeds op de setlist, en doen heel wat herinneringen opduiken. Deze meeslepende nummers doen het dus nog steeds live en werden dan ook uit volle borst meegezongen. John Watts wordt in december 62-jaar maar is nog uitzonderlijk goed bij stem. Samen met Mathew Waer (bas), Mattew Gest (keyboard) en drummer Eric Ankersmit bracht Watts een set gedreven rockmuziek. Al had John heel wat last van de geluidsinstallatie. Maar Watts was uiteindelijk toch best goed geluimd, al kon hij het niet nalaten om bijwijlen de Brexit ook een sneer mee te geven. ‘Angie’ I hate you, you’re a Jagger song.. met deze boodschap stuurde hij vanavond zijn wereldsong ‘The Worker’ de dreef in. Uiteraard weerklonken uit zijn nieuwe cd ‘This Is My Universe’ ook enkele nummers. Vooral ‘Just-A-Man’ en ‘This Is My Universe’ klonken euforisch. Na alweer enige onenigheid met de soundman kwam dan toch het sterke ‘So Long’ bovendrijven, waren het reggae getinte ‘Remember Russia 1979’ en het aan Nelson Mandela opgedragen ‘Will You Be There?’ geestige en dansbare culminatiepunten. Na zijn millionseller ‘Marliese’ uit het album ‘Red Skies Over Paradise’ kwam het sterke ‘Berlin’ en ‘One Voices’ de cirkel rondmaken.Was dit echt de laatste voice die over de Patersdreef heeft heen gerold..?
Wel Franky -en uiteraard ook zijn voltallige team- bedankt voor 25-jaar leute, plezier, jolijt en heel wat drankgenot. Maar vooral voor heel wat schitterende muziek!
We zien elkaar alvast op het Patersdreef Indoor Bluesfestival in 2017 !
Tekst & Fotoalbum : Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 
Mooie verslagjes van de Patersdreef heb je gemaakt.
Proficiat!