Tekst en Fotoalbum : Philip Verhaege
De Tielste Feesten vieren dit jaar hun zilveren jubilum. Het gratis blues en rock festival vindt plaats tijdens de Tieltse Europa Feesten en is zo stilaan een vaste waarde geworden in onze persoonlijke concert kalender. Pater Fernand, de laatste pater van het klooster, was er steevast van de partij. Tot het klooster zijn deuren sloot in 2007. Franky Craeymeersch en zijn voltallige team –vrijwillige- medewerkers stonden ook dit jaar weer garant voor een knappe affiche. Maar helaas gooide koning voetbal, samen het koude en vochtige ‘november’ weer, roet in het eten De opkomst was helaas wat aan de mager kant!
Op vrijdagavond iets na 19u30 mocht onze nationale trots Steven Troch de aftrap geven. En zoals we van Mechelaar Steven inmiddels gewoon zijn deed hij dit met brio. Samen met de Nederlandse gitarist Steven ‘Little Steven’ van der Nat, de immer symphatieke bassist Liesbeth Sprangers en King Berik (drums) kregen we een bloemlezing uit zijn recente en zeer aan te rade cd ‘Nice ‘n’ Greasy’, dat trouwens werd geregistreerd in de wereldvermaarde Greaseland Studios in California. Zijn opwindende harptunes in songs als ‘Saturday Night’ en de fantastische instrumentale West Coast swing van ‘Alligator Fryolator’ waren de perfecte aanloop voor wat nog volgen zou.
En dat was Khalif Wailin’ Walter die reeds in 2013 te gast was in Tielt. Toen maakte hij een zeer solide indruk. Ik zag hem persoonlijk enkele jaren hiervoor ook aan het werk in zijn thuisstad Chicago. Daar werd hij geboren onder de naam Walter Malone. Het begon in de band van zijn oom en mentor Carl Weatersby, om later gitarist te worden bij Lonnie Brooks. Zijn unieke stijl van “Ass-Shakin’ Boogie Blues” slaat ons hier vrijwel meteen met enige verstomming. Walter had zijn Duitse begeleiders Adam ‘G’ Grzelak (drums) en bassist Daniel Hopf meegebracht. Zijn hypnotiserende blues klanken influenceren in Chicago geëlektrificeerde nummers als ‘Big Booty Woman’. Maar helaas klonken die net iets te uitgesponnen. De funky voodoo tune werd zelfs even ingekleurd door Prince’s ‘Sexy Mother Fucker’. Van zijn andere grote mentor Otis Rush serveerde hij met brio ‘All Your Love’. Khalif Wailin’ Walter en band amuseerde zichzelf blijkbaar op het podium, en ook dat is toch wel een deugddoende topic!
Zowel Steven Troch als Khalif Walter bevestigen dat er nog heel wat talent rondloop in het blues circuit. Wel, ook van Selwyn Birchwood, hebben we het laatste nog niet gehoord. Ook Birchwood zagen we reeds aan het werk op het grote Chicago Blues Fest., net zoals in (ge)Varenwinkel vorige zomer. De zomer, ja hallo…die laat zich dit jaar wel aardig lang op zich wachten, maar goed… Selwyn komt uit Tampa, Florida, waar hij op 09 maart 1985 het eerste levenslicht zag. Hij is een heel ander type blues artiest dan zijn twee voornoemde collega’s. Selwyn heeft een fantastische stem en is een meer dan begenadigd gitarist. De ideale schoonzoon dus. Zijn buurman Sonny Rhodes (Headliner op het Patersdreef festival in 2009) bracht hem de kneepjes van de lapsteel bij en samen trokken ze op tournee. In 2013 won Selwyn de International Blues Challenge en kreeg promp een contract aangeboden bij het gerenommeerde blueslabel Alligator Records. De plaat heet ‘Don’t Call No Ambulance’. Zijn rockende in blues gedrenkte songs lokten uiteindelijk wat fans voor het podium. Birchwood weet meteen te boeien met nummers als ‘The River Turned Red’ en het Delta doorweekte ‘Hoodoo Stew’. Maar ondanks de verkleumende en blauwbekkende koude is ‘the blues alive and kicking!’ aan de Patersdreef. Was dit echt de laatste editie? Laat ons met zijn alleen hopen van niet!
Tekst & Fotoalbum : Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 