Tekst en Fotoalbum : Philip Verhaege
Swing Wespelaar is alweer toe aan zijn derde en laatste festivaldag. De weesvoorspelling waren voor zondag 21 augustus niet zo gunstig gesteld. Maar op twee fikse plensbuien na, en dan nog tussen twee sets, bleef het in Wespelaar zowaar droog. Ik moet haast gaan geloven dat Filip Le Roy en zijn staf medewerkers heel wat eieren naar de Arme Klaren zijn gaan brengen. Maar het weze hun gegund…en ja, ook die eieren!
We waren nog net op tijd om de laatste muzieknoten van Les Generals Jack te aanhoren. Met drummer Toon Derison van El Fish kregen we meteen al een vertrouwd gezicht te zien in de ritmesectie. Samen met Bart Ieven (zang, bas) en vocalist/gitarist Marc Bodart (Buttnaked) zorgt dit trio voor een hedendaagse en aanstekelijke sound. Hun derde langspeler ‘Acajou’ werd live geregistreerd op een 24-sporen bandrecorder, en dit met slechts enkele overdubs. Heel wat nummers uit deze plaat waren dan ook de rode draad voor het concert. Het trio serveert een gevarieerde set met differente stijlen. Zo klonk ‘Boogie Bang Bang’ wel zeer funky, was ‘Donkey’ een mooi gecomponeerde ballade en dreef de titeltrack van het album ‘Acajou’ ons naar hogere regionen. Les Generals Jack waren meteen een leuke binnenkomer.
Om de een of andere reden krijg ik het steeds warm van Meena Cryle’ stemgeluid. Het is een ruwe diamant die gelukkig ongepolijst en ongegeneerd haar eigen ding blijft doen. Deze Oostenrijkse schone toert al enkele jaren met multi-instrumentalist Chris Fillmore, wat de interacties tussen beiden alleen maar spannender en interessanter maakt. Maar de ritmesectie drijft ook op de kracht van Joris Hendrik ( bas ) en drummer Bernhard Egger. Meena opende meteen met het krachtig ‘Don’t Mess With My Man’. De klankkleur en de sfeer waren meteen gezet. Meena gaat prettig gestoord op haar elan verder met het aangename ‘Tina-Nina-Nu’ en het emotionele ‘A Change Is Gonna Come’ van Sam Cooke. In de Texas slowblues ‘Since I Met You Baby’ komt Chris Fillmore een eerste keer in de spotlights met enkele activerende gitaarsolo’s. Chris heeft overduidelijk heel goed naar Stevie Ray Vaughan geluisterd. Hij geeft ook een extra distinctieve kracht aan het ritmische ‘Enough Is Enough’ uit het album ‘Tell Me’, en kleurt het nummer ‘Take This Pressure Off Of Me’ met zijn dobro. Meena weet perfect hoe ze een setlist moet opbouwen. Zo wisselt ze de lekker grooves van ‘Bright Lights’ vlekkeloos af met de gevoelsmatige ballades ‘I Rather Go Blind’ en de bluesrock arrangementen van ‘Tell Me’. Ik ben fan…U toch ook?
De Noorse Vikings Eric “Slim” Zahl & The South West Swingers hadden de moeilijke taak om Meena op te volgen. Vocalist en gitarist Eric Zahl, Øystein ‘Boogieman’ Undem (Piano), Roald Brekke (bas) en drummer Atle Helland Strᴓm komen uit Stavanger. Begin dit jaar wonnen ze op persuaderende wijze de 6de European Blues Challenge op 08 en 09 april in het Italiaanse Torrita di Siena. De band heeft de leverantie om de sound van de jaren ’50 in alle eer voort te zetten. Uit het debuutalbum ‘Daddy ‘O’ uit 2011 was vooral de titeltrack een opwindende compositie. Drie jaar geleden werd dan de succesvolle opvolger ‘Chances Are Slim’ boven de doopvond gehouden. Voor nummers als ‘Hold On’ van The Paladins, ‘The Booty Song’ en de prikkelende boogie ‘Blues As Blues Can Get’ gaat niet allen Eric door de knieën. Traditie getrouw maakt Eric met zijn gitaar, ook een loopje rond het festivalterrein. Wij konden het wel smaken.
Tijd voor heel wat Chicago blues. Na Mike Wheeler op vrijdag en Torono Cannon op zaterdag was de zondag voorbehouden voor Nora Jean Bruso & Luca Giordano Band. Nora Jean werd geboren in 1956 in Greenwood, Leflore County, Mississippi. Ze was de zevende telg uit een kroost van 16 kinderen van een Mississippi ‘sharecroppers’ familie. Net zoals heel wat blues artiesten verhuisde ook Nora in 1976 naar Chicago. In al die jaren schreef ze meer dan 700 songs bij elkaar, en werkte met grootheden als Carl Weathersby en Dave Specter. Nu toerde ze enkele weken door Europa met Luca Giordano Band. En daar vinden we nu al een tijdje Walter Cerasani op bas, Fabrizio Ginoble (keys) en Lorenzo Poliandri op drums. Nora heeft een stem als een klok en Luca behoord reeds enkele decennia tot een van de beste Europese Chicago bluesgitaristen, en dit eigenlijk tot ver buiten ons continent. Eigenlijk was dit optreden een lang uitgerekt ‘goosebumps’ moment.
Van bij de aftrap met ‘Going Back to Mississippi’ uit het gelijknamige album tot de Etta James klassieker ‘At Last’, die gospelgevoelige arrangementen kreeg aangemeten, over ‘Gravity’ en de levenswijsheid uit het nummer ‘Stay In The Line’. Swing Wespelaar ging ook aan het dansen bij de funky schikkingen van Michael Jacksons ‘Billy Jean’ waar Nora hip-hop en rappergevoelig ‘Nora Jean’ designeerden, om naadloos af te sluiten met de song ‘Tell Me A Story’. We hebben slechts drie minuten voor een bisnummer, kondigde Luca laconiek aan…en plots liet het opwekkende ’Doin’ The Shout’ ons enigszins verweest achter. Nora Jean Bruso, what a diva… what a bluesmama and what a voices!
We zijn alweer aangekomen aan de afsluiter van dit schitterend driedaagse bluesfestival. En hiervoor hadden de organisatoren met The Music Maker Foundation Blues Revue toch wel iets speciaal in petto . Waarschijnlijk zullen heel wat fans niet zo op de hoogte zijn van het reilen en zeilen van deze foundation. Oprichter Tim Duffy wist al op zeer jonge leeftijd dat hij wilde werken met artiesten zoals Doc Watson en Etta Baker. Toen Tim studeerde aan het Warren College in Swannanoa, North Carolina documenteerde hij heel wat lokale blues artiesten. Hij was en is dus nog steeds op zoek naar traditionele muzikanten. Met de Music Maker Foundation help Tim samen met zijn vrouw Denise werkelijk heel wat artiesten. Sinds 1994 zijn er dat reeds meer dan 300, en de rijkelijk gestoffeerde cd-catalogus bevat inmiddels zo’n 150 cd’s. Wie graag zijn steentje bijdraagt kan zich dus steeds een cd aanschaffen via hun site; https://shop.musicmaker.org/
De Music Maker Relief Foundation is een non-profit organisatie, die werd opgericht om de muzikale tradities uit het Zuiden te behouden en zo een financiële steun te bieden aan de blues artiesten. Zo hielp de Foundation Robert Lee Coleman met zijn papieren, zorgde de organisatie voor een nieuw huis en betaalde het de rekeningen voor de elektriciteit. Robert kreeg ook een gitaar aangeboden en registreerde er zijn allereerste cd. Voor de gelegenheid in Wespelaar werden Alabama Slim, Albert White, Robert Finley en Robert Lee Coleman uitgenodigd.
De 67-jarige Albert White mocht met zijn scherpe gitaarriffs de revue openen. Met zijn funky grooves heeft hij meteen het publiek naar zijn hand gezet. De constante muzikale factor in de revue is trombonist Little Joe Burton (ex bandleider van B.B. King). Naast zijn aanjagend blaaswerk, praat hij ook nog eens alles netjes aan elkaar. Na enkele nummers mag de 71-jarige Robert Lee Coleman zijn ding doen. Hij verbluft ons meteen met het ontkende ‘Somebody Loves Me’ en Johnny ‘Guitar’ Watsons ‘Real Mother For Ya’. Op zijn beurt geeft hij de muzikale toorts door aan Alabama Slim. In zijn John Lee Hooker stijl was vooral ‘Someday Baby’ een knaller van formaat. Met Robert Finley viel er nog meer variatie te bespeuren in de knap opgezette revue. Finley verbaasd ons meteen met zijn soulblues klanken. Ontegensprekelijk waren ook de songs ‘Age Don’t Mean A Thing’ en ‘Blue and Lonesom absolute culminatiepunten. Little Joe vertolkte op zijn beurt ook ‘Shake Rattle and Roll’ van Big Joe Turner en White tekent nog eens present voor het swingende ‘The Blues Is Alright’. Tijdens de korte bisronde kwam de volledige revue het podium opgewandeld voor de knappe versie van ‘Rock Me Baby’.
Met de slogan ‘Blues For The People’ slaan ze hier in Wespelaar wel degelijk de spreekwoordelijke de nagel op de kop. We zijn dolgelukkig dat we dit alles van op de eerste rij konden en mochten meemaken. Swing Wespelaar 2016 zal voor eeuwig in mijn geheugen geprint staan. Muzikaal en organisatorisch een favorabele voltreffer!! Op naar 2017….
Tekst en Fotoalbum : Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 