Tekst en fotografie : Jo De Boeck
Onderweg naar Mechelen, sporend doorheen het fraaie Pajottenland, bekeek ik nog even de affiche van Maanrock…wat een weelde.
Een zeer uitgebreid scala aan muziekstijlen, verspreid over diverse podia in de stad, mooie mix van jong talent en gevestigde waarden, voor elk wat wils dus. Zelfs met een team van reviewers zou je méér dan je handen vol hebben om alles te coveren. Maar mijn schema voor 28 augustus was klaar en, met de nodige voorbereiding op zak, keek ik echt uit naar dit dagje Maanrock.
Maar ‘first things first’ : inchecken in het ‘hotel voor één nacht’, de nodige praktische en administratieve formaliteiten vervullen om onze persaccreditatie te verzilveren…en vervolgens naar de Irish pub O’Fiach om onze dorst te stillen. Ja, het leven van een Liveacts Belgium medewerker kan hard zijn ;o)
Hadden K3 en Mega Mindy de Grote Markt al eens propvol laten lopen, mijn eerste target concerteerde op de rustigere – maar gezellige – Botermarkt waar de laureaten van de Maanrockrally er hun finale afwerkten. Inzet was een niet te versmaden plek op het hoofdpodium van Maanrock – editie 2017.
Ellen Steegen Band mocht er de spits afbijten en wat research had me geleerd dat ze o.a. al een support act voor Milow had mogen verzorgen.
Niet mis voor zo’n jongedame, die haar muziek plaatst onder de noemer ‘indie pop waarbij de psychedelica om de hoek kijkt’.
Zijn het de zenuwen of de monitormix die niet optimaal is, tijdens ‘Flashing Lights’ zit het vocaal niet altijd juist. Gelukkig wordt dit euvel tijdig verholpen want ‘Dreams’ en ‘Keep on Going’ klinken al een stuk overtuigender, en met haar de ganse band.
Je voelt dat deze jonge band nog wat moet groeien en podiumervaring ontbeert, maar Ellen Steegen en Jens Wijnants (gitaar/synths) zijn zeker muzikanten die dat tikkeltje extra kunnen brengen op termijn.
Wie absoluut geen probleem had om van de eerste seconde te overtuigen, was de Oostendse jazz-zangeres Frie Maline. Dat Amy Winehouse, Laura Mvula, Sarah Vaughan, Lauryn Hill en Joni Mitchell haar inspireerden, maakte ze al meteen duidelijk tijdens haar soundcheck: wat een stem! Laverend tussen jazz, soul en pop zette Frie Maline hier een zeer sterke set neer en de band kwijtte zich tevens uitstekend van zijn taak. Ook de vocale wisselwerking met bassiste Anneleen Boehme resulteerde meermaals in prachtige, doch perfect gedoseerde, harmonieën.
Met songs als ‘Breathe For Me’ en ‘My Own’ was het echt genieten geblazen op de Botermarkt en bewees Frie eveneens dat ze ook nog eens een aardig stukje songwriting beheerst. Ik ga haar concertkalender dus zeker in de gaten houden want dit klonk naar ‘méér’…
Tijd om ons actieterrein even te verplaatsen naar de Grote Markt waar Mechelen zich opmaakte voor de doortocht van Paul Michiels.
Hij genoot zichtbaar van het bijzonder warme welkom dat hem te beurt viel en bedankte hiervoor met het fraaie openingstrio ‘Downtown’, ‘Magic In The House’ en ‘Sweet Dreamer’.
Met 68 levensjaren op de teller zou je menig zanger gemakkelijk kunnen vergeven dat er doorheen de jaren wat nootjes ‘onbereikbaar’ geworden zijn, niet nodig bij Paul Michiels dus. Van achter de piano of zichzelf begeleidend op gitaar, zingt hij met sprekend gemak de sterren van de hemel in ‘Changes’, ‘Tell Me What It Takes, ‘Like A Mountain’ en het ‘Females ‘, het nummer dat onrechtstreeks tot de formatie van Soulsister heeft geleid.
Het pure vakmanschap vertaalde zich ook in de fenomenale begeleidingsgroep waarmee Paul Michiels vandaag de dag op het podium staat: Hervé Martens op keyboards, gitarist Chris Van Nauw en slagwerker Dave Imby zijn stuk voor stuk uitstekende muzikanten.
Maar ik stond vooral versteld van de vocale weelde want met Ibernice MacBean en Nina Babet heeft Paul Michiels 2 backing vocalistes van internationale klasse vast!
Ik begon met al af te vragen hoe je een set, bol van de hoogtepunten, alsnog tot een apotheose kan leiden… Wel, de charismatische Paul Michiels deed dat op Maanrock o.a. met geslaagde versies van ‘Paparazzi’ (Lady Gaga) en ‘Bang Bang’ (Sonny and Cher) en het Soulsister-anthem bij uitstek ‘The Way To Your Heart’. Maar het kippevelmoment, wat mij betreft, moest nog komen met zijn ode aan Toots Thielemans en David Bowie… Flink wat artiesten gingen hem voor, en ik kon hun muzikale eerbetonen meestal niet smaken, maar de manier waarop Paul Michiels Bowie’s ‘Let’s dance’ neerzette…adembenemend mooi én oprecht! Respect voor deze rasartiest en naar alle waarschijnlijkheid het strafste concert van Maanrock 2016 !
Nog redelijk onder de indruk begaf ik me terug richting Botermarkt waar singer-songwriter Jesse Ashfield meteen mijn aandacht trok. En daar ging mijn strategisch gepland pauzemoment… Nu ja, het was méér dan de moeite waard om hem én band aan het werk te zien. ‘Newborn Smile’, ‘Jade’, ‘Addicted to the Change’ zijn, zonder twijfel, hele mooie songs en Jesse’s warme stemgeluid (waar ik soms wat Joost Zwegers/Milow in meen te horen) kan me ook wel bekoren. Het opzwepende ‘9am’ heeft volgens mij alles om Jesse Ashfield bij een breder publiek binnen te loodsen, maar persoonlijk gaat mijn voorkeur naar het schitterend opgebouwde ‘Filastin’ en laat je gestaag meevoeren in de mooie vocalen en het sfeervol gitaarwerk.
Emperors of Decay joegen de decibelmeter dan weer bruusk de hoogte in en toverden een glimlach op de gezichten van iedereen die het hardere werk wel kan smaken. Hun blend van heavy metal en punk, met uitstapjes naar glamrock, blinkt misschien niet meteen uit qua originaliteit op tekstueel vlak…maar speltechnisch viel er absoluut niks op aan te merken. ‘Buzz Right’, ‘Heavy Metal Overdose’ en ‘Mad Demon’ werden met volle overtuiging en ‘kick ass attitude’ gespeeld en gezongen. De Botermarkt in Mechelen moest écht wel even naar adem happen na deze geweldige brok energie, maar is dat niet het perfecte recept om op de affiche van menig metalfestivalaffiche te prijken?
Terug richting Grote Markt dan maar waar School is Cool net aan zijn set begonnen was. Een band die niet meteen binnen mijn muzikaal interesseveld valt, maar ik wou hen toch aan het werk zien. Je kan niet ontkennen dat ze sinds het winnen van Humo’s Rock Rally 2010 aan een steile opmars bezig zijn. Ook muzikaal zit de band in volle evolutie, wat zich ook vertaalde in de setlist. Er werd nieuw werk gespeeld, afgewisseld met songs als ‘Warpaint’, ‘The World Is Gonna End Tonight ’ en ‘New Kids In Town’. De globale barokke kenmerken, vintage synths, vioolpartijen en complexe ritmepatronen blijven evenwel een constante.
De Grote Markt liet het zich duidelijk welgevallen en School is Cool heeft zijn zaakjes wel goed voor elkaar op het podium. De sfeervolle belichting gaf nog een extra visuele dimensie en het zal niet simpel worden om de eigen versie van Belle Perez’ ‘Honeybee’ in de toekomst ‘niet’ meer te spelen. Mezelf fan noemen na hun concert ga ik niet doen, maar ik kan wel oprecht stellen dat ze mijn volle respect verdienen en een zeer goed concert neerzetten.
Afsluiter van dienst was de ‘80’s hitmachine van Level 42! Op enkele maanden tijd waren ze in België 3 keer te gast en het schitterende optreden in Oudenaarde staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Level 42 zit trouwens al meer dan 30 jaar in mijn lijstje van favoriete groepen en zal daar waarschijnlijk nooit uit verdwijnen.
Met enige vertraging, door technische issues, startte Level 42 aan zijn best-of set en die probleempjes waren blijkbaar nog niet helemaal van de baan. Maar ik had de indruk dat ook Mark King vocaal in iets mindere doen was…wat een beetje in contrast stond met het immer uitmuntende werk op de basgitaar in bv. ‘Heaven In My Hands’.
Vanaf ‘Children Say’, met een hoofdrol voor Mike Lindup, en ‘Running The Family’ klonk het gelukkig allemaal een stuk beter en het publiek was de mindere start snel vergeten. ‘The Sun Goes Down’ en ‘Starchild’ zijn misschien niet meteen bekend bij het bredere publiek, maar werden even enthousiast onthaald als ‘Something About you’ en ‘Lessons In Love’.
Waar ik een einde verwachtte met ‘It’s Over’ en/of ‘Love Games’ werd geopteerd voor ‘Build Myself A Rocket’ en een uitstekende versie van ‘Hot Water’. Het strakke schema, en de reeds opgelopen vertraging aan het begin van het concert, lieten blijkbaar geen bisnummer meer toe. Ergens jammer, want het eerder genoemde ‘Love Games’ had zeker nog voor het nodige vuurwerk gezorgd denk ik…
En daarmee zat deze 20e editie van Maanrock erop. Het moest een feesteditie worden en dat werd het vast en zeker! Namens Liveacts Belgium, mijn oprechte dank om ons een dag mee te laten genieten van dit schitterend evenement, prima georganiseerd en in een kader waar vele steden stilletjes jaloers op mogen zijn.
Tekst en fotografie : Jo De Boeck
(uitgebreid fotoalbum volgt asap)
liveactsbelgium.com 
Bedankt Jo,dat jij Maanrock wat dichterbij gebracht hebt.