2017 REVIEW : THE STEVE ROTHERY BAND

Eén van mijn nieuwjaarsresoluties was voor Liveacts Belgium een resem schitterende concerten bij te wonen en deze in een uitgebreide en kwalitatieve review en fotoverslag te vervatten. Ik kon me geen beter concert inbeelden dan The Steve Rothery Band om aan mijn missie te beginnen. De lange rit richting Uden nam ik er dus met plezier bij en daarenboven is De Pul één van mijn favoriete concertvenues. Ik stond er ooit zelf nog op de planken… In de dagen vooraf dreigden hevige winterse buien mijn plannen nog danig te verstoren, maar gelukkig bleven onze contreien al bij al nog gespaard. De rit van +/- 240 kilometer ging trouwens stukken vlotter dan de 75 meter die ik moest overbruggen van de parking tot de ingang van De Pul…

De carrière van Steve Rothery begon ergens in 1979 toen hij reageerde op een advertentie van de band Silmarillion die op zoek was naar een gitarist. Om juridische redenen werd dat later afgekort tot Marillion…een band die pijlsnel uitgroeide tot de één van de meest succesvolle neo-prog bands in de geschiedenis. Hun commercieel hoogtepunt mag dan misschien al voorbij zijn, het blijft een feit dat Marillion – 38 jaar later – nog steeds grensverleggende platen blijf afleveren. Een parcours dat Steve Rothery trouw mee heeft afgelegd en in 2016 nog resulteerde in het knappe album FEAR, vergelijk dat album met het vroege werk en dan besef je pas welke boeiende muzikale transformatie deze band ondergaan heeft. Exploreer hun discografie maar en noem me dan nog eens, voor de vuist weg, een paar andere bands die even vernieuwend en progressief zijn? Good luck ;o)
Rothery ontwikkelde zich, in de schoot van Marillion, verder tot een uitmuntend gitarist die, zonder schroom, in een lijstje met o.a. Steve Hacket, David Gilmour en Steve Howe mag geplaatst worden. De Steve Rothery fans, en ook enkele labels, waren al geruime tijd vragende partij voor een solo album maar moesten uiteindelijk wachten tot 2014. Aan de basis lag een uitnodiging voor het jaarlijkse International Guitar Festival 2013 in het Bulgaarse Plovdiv, waarvan ook een live-registratie te verkijgen is, waarvoor Steve Rothery een uur muziek bij elkaar pende met Dave Foster. In 2014 kwam het langverwachte “The Ghost of Pripyat” in de platenbakken terecht en dat album loste de verwachtingen méér dan in! Met knappe gastbijdragen van onder meer Steve Hackett en Steven Wilson werd de plaat bedolven onder de positieve recensies! Als Steve Rothery deze plaat dan ook nog eens live komt promoten, en er tevens een setje ‘early Marillion’ songs bovenop doet, dan mag je dergelijke kans niet laten schieten.

Maar eerst krijgt The Dave Foster Band de gelegenheid om zijn muziek voor te stellen aan het talrijk opgekomen publiek. Gitarist Dave Foster maakt niet alleen deel uit van The Steve Rothery Band en Panic Room, hij doceert ook aan de British Guitar Acadamy die door Steve Rothery werd opgericht in 2011. En Marillion-fans zagen hem, met zijn band Mr. So & So, vast ook al aan het werk als support act bij diverse Marillion optredens.
Vanavond lag de focus echter op zijn solowerk en meerbepaald het nieuwe album ‘Dreamless’ (2016). En dat mag je gerust indrukwekkend noemen: het opzwepende en bezwerende “Amitrityline” en – het van fraai toetsenwerk voorziene en meer folky – “Lingering” waren perfecte songs voor Dave Foster om uitvoerig te laten zien wat voor een begenadigd gitarist hij is. Ook zangeres Dinet Poortman zette een overtuigende prestatie neer en dat uitte zich o.a. in een schitterende versie van “Ache” waarin ook Steve Rothery en Martin Jakubski al een eerste keer hun opwachting maken. Het afsluitende “Black Sunrise”, dat bij momenten wat Led Zeppelin invloeden heeft, was voor mij echter het beste nummer van de set en Dave Foster bewees hier vanavond dat hij met zijn solomateriaal veel zieltjes kan winnen. Op deze tour met Steve Rothery zal dat probleemloos lukken, maar ook buiten de progwereld zou dit album zeker zijn weg moeten kunnen vinden.

Tijd dan voor de grootmeester zelf die het eerste gedeelte van zijn seltist volledig wijdde aan het ‘The Ghosts of Pripyat’ album. Al van bij de eerste subtiele noten en intro van ‘Morpheus’ nam Rothery ons meteen mee op een onwaarschijnlijk mooie tocht, waarin het zalig wegdromen was bij die hemelse gitaarklanken en het atmosferisch toetsenwerk van Riccardo Romano. ‘Kendris’ werd dan weer gekenmerkt door de diverse Oosterse stijlementen in zowel gitaarlijnen als de ritmepartijen van drummer Leon Parr en bassist Yatim Halimi.
‘Old Man of the Sea’ moesten Steve Rothery en Dave Foster dan weer zien te klaren zonder de schitterende bijdragen van Steve Hackett en Steven Wilson. Ze slaagden met vlag en wimpel en onderstreepten met dit – méér dan 11 minuten durende – epos dat hun samenwerking zeker een vervolg dient te krijgen. Fenomenaal nummer dat hier vanavond in De Pul naar een ongekende climax werd gestuwd door The Steve Rothery Band ! In ‘White Pass’ nam Steve Rothery ons dan weer mee op pad over een bergpas, ook gekend als ‘Dead Horse Trail’ tijdens de Goldrush, ergens tussen Alaska en British Columbia. Zowel de majestueuze schoonheid als de onverbiddelijkheid van het pad zitten op een muzikaal perfecte manier verweven in de song door de Pink Floyd-achtige intro en het onheilspellend slot met een dominante gitaar riff.
Het eerste gedeelte van de ‘Ghosts’ set werd afgesloten met het fraaie ‘Summer’s End’. Opnieuw een prachtig stukje muziek dat je doet wegmijmeren en waarin Rothery zijn vakmanschap, ook als componist, optimaal tot uiting komt. Het nummer krijgt, naar het einde toe, nog een stevige classic rock wending en dat was het sein voor Rothery en Foster om een grandioos gitaarduel aan te gaan!

Na een korte pauze, die welkom was om die instrumentale pracht even te verwerken, betrad The Steve Rothery Band om 22.30u opnieuw het podium voor de langverwachte Marillion set. Dit was ook het moment dat zanger Martin Jakubski, zanger bij StillMarillion, zijn opwachting mocht maken. Eerlijk toegegeven: ik had nooit gedacht dat iemand het stemgeluid, timbre en unieke zangstijl van Fish in die mate kon evenaren, maar ‘Cinderella Search’ en een sublieme versie van ‘Chelsea Monday’ waren gewoonweg ‘af’.

Voor de Marillion fans was dit avondje dus echt dubbel en dik genieten want in Uden werd niks dan vroeg werk gespeeld. Wat dacht je van ‘Incubus’, waarin Steve Rothery en Dave Foster uitpakten met een mooie twin solo en met misschien wel de beste vocale prestatie van Martin Jakubski deze avond? Of ‘Fugazi’…zeker één van de beste Marillion songs ooit en een tekstueel pareltje ! Er werd even gas teruggenomen met ‘Sugar Mice’, een song die volgens mij nog altijd één van de beste Rothery gitaarsolo’s bevat en uiteraard een meezinger van formaat, om dan vervolgens uit te pakken met ‘Three boats Down From The Candy’ en ‘White Russian’. Een kolkende ‘De Pul’ vroeg om méér en kreeg dat uiteraard ook met -één van mijn persoonlijke favorieten-, ‘Garden Party’ en ‘Market Square Heroes’.
Voor het afsluitende ‘Hollywood Nights’, cover van Bob Seger & The Silver Bullet Band, werden nog enkele dames opgetrommeld om vocale ondersteuning te bieden en voor een schitterend slot te zorgen in Uden!

Ik had al aangegeven, in de weken vooraf, dat ik me geen beter concert kon inbeelden om het jaar mee in te zetten en dat is méér dan waarheid geworden.
Mijn oprechte dank aan Gijs de Louw (De Pul) om Liveacts Belgium verslag te laten uitbrengen van dit uitstekende concert!