2017 REVIEW : CHRIS SLADE TIMELINE

Hij neemt nú al een prominente plaats in in de geschiedenisboeken van de meest succesvolle rockdrummers en met een carrière, die reeds meer dan 5 decennia overspant, is Chris Slade méér dan een monument. Ik kon deze uitgelezen kans, om een uitgebreide bloemlezing uit zijn discografie te horen, dus onmogelijk aan me laten voorbijgaan. En al zeker niet als The Chris Slade Timeline ook de Spirit of 66 te Verviers op zijn tourschema had staan.

Geboren op 30 oktober 1946 in Pontypridd (Wales) startte Chris Slade zijn muzikale reis bij de begeleidingsband ‘The Squires’ van dorpsgenoot Tom Jones. In 1965, je leest het goed, had hij met ‘It’s Not Unusual’ als zijn eerste wereldhit mee te pakken en gedurende 7 jaar tourde hij met Tom Jones de ganse wereld rond. Na een kort intermezzo met ‘Toomorrow’, een band waar ook Olivia Newton John deel van uitmaakte, was hij in de ’70’s vooral aan de slag bij de legendarische Manfred Mann’s Earth Band waarmee Chris Slade 8 albums opnam.

In de jaren ’80 kon je hem dan weer aan het werk zien en horen bij o.a. Gary Numan, Uriah Heep en David Gilmour (Pink Floyd). Daarenboven was hij ook lid van supergroep ‘The Firm’ (met Paul Rodgers, Tony Franklin én Jimmy Page) en tourde hij met wijlen Gary Moore. Maar ondanks deze al impressionante lijst maakte Chris Slade écht grote faam toen hij AC/DC, begin jaren ’90, mee naar nieuwe wereldwijde successen mepte met o.a. ‘Thunderstruck’ en ‘Are You Ready’. Een 5-tal zeer intensieve jaren met grootse concerten waarvan de ‘Live at Donington’-registratie zeker het meest tot de verbeelding spreekt.

Vandaag de dag zit Chris opnieuw achter de vellen bij deze hardrockiconen, maar we mogen zeker zijn tussenliggend werk bij prog/sympho legende ‘Asia’, ‘Damage Control’ (met Pete Way/UFO) en Michael Schenker niet vergeten! En net als je denkt dat zijn agenda méér dan vol zat de afgelopen 50 jaar stampte hij ook nog The Chris Slade Timeline uit de grond waarin hij veel van het hoger vermeld moois in 1 setlist verwerkt… Hoog gespannen verwachtingen dus in Verviers en, voor mij, vooral zaak om op tijd een geschikt plekje te vinden om met goede beelden huiswaarts te keren.

Omstreeks 20.30u betraden Welshman Chris Slade en band het podium en trakteerden de AC/DC-fans meteen op een straffe versie van ‘Are you ready’. Het zou voor de fans van deze band een héél leuk avondje worden daar in Verviers en Chris Slade had met Paul Davis een uitstekend vocalist weten te strikken voor dit oeuvre. Voor al het vocale werk in het andere songmateriaal was Steve Glasscock opgetrommeld en ook hij zette een fraaie prestatie neer in het Manfred Man’s Earth Band- tweeluik ‘Davy’s On The Road Again’ en ‘Joybringer’. Een hele mooie start van een broeierig avondje in een nokvol Spirit of 66!

Met ‘Dirty Deeds Done Dirt Cheap’ en ‘High Voltage’ werd naarstig verder geput uit het AC/DC songarsenaal maar het eerste hoogtepunt werd, voor mij althans, bereikt met ‘July Morning’ van Uriah Heep. Een tijdloze song die Steve Glasscock op het lijf geschreven is en waar gitarist James Cornford vele monden deed openvallen van verbazing. De versie van ‘Satisfaction Guaranteed’ (The Firm) vond ik dan weer iets minder geslaagd en kende een wat rommelig einde…maar wedden dat dit slechts een hele kleine minderheid zal opgevallen zijn?

Met ‘You Shook Me All Night Long’ en ‘Hells Bells’ mocht Paul Davis opnieuw alle registers opentrekken, James Conford won het pleit dan weer in nummers als ‘Parisienne Walkways’ (Gary Moore) en ‘Comfortably Numb’ (Pink Floyd) waarin hij bewees een zeer veelzijdig gitarist te zijn. Schrijf die naam maar op, ik ben zeker dat hij ons nog aangenaam gaat verrassen!

Voorafgegaan door ‘Riff Raff’, een song die zelfs AC/DC niet frequent speelt, kregen de Chris Slade fans dan de obligatoire drumsolo voorgeschoteld. En alhoewel Slade ook zonder dit nummertje al meer dan genoeg had gedemonstreerd, was het toch impressionant om te zien hoe hij op zijn 70ste, met gemak, nog steeds menig drummer het nakijken geeft! ‘Blinded By The Light’, geschreven door Bruce Springsteen, en ‘Delilah’ (Tom Jones) bleken dan weer de perfecte meezingers te zijn en, ondanks de inmiddels tropische temperaturen in de venue, participeerde het publiek maar al te graag. Met ‘Back in Black’ en de monsterhit ‘Thunderstruck’ werd de reguliere set op krachtige wijze afgerond en werd ons even wat ademruimte gegund alvorens de ‘encores’ af te vuren.

Gary Moore kreeg nog een schitterend eresaluut met ‘Out in the Fields en ‘Whole Lotta Rosie’ en ‘Highway to Hell’ waren exact wat de AC/DC fanaten nog op het verlanglijstje hadden staan.

Slotsom: The Chris Slade Timeline is een avondje prachtige muzikale nostalgie en refereert naar tijden waarin muziek gemaakt werd die eigenlijk tijdloos is. Het is niet alleen een eerbetoon aan die schitterende bands, het is tevens een méér dan terechte hommage aan Chris Slade…een levende legende die nog vele muziekliefhebbers onvergetelijke avonden zal bezorgen met deze band.

Met dank aan Francis Geron en de Spirit of 66 crew !