REVIEW : GENTJAZZ – don. 06 juli

Met Liveacts Belgium voelen wij ons als online muziek- en fotografiemagazine elk jaar opnieuw vereerd om Gentjazz te mogen ‘coveren’ van op de eerste rijen. Graag delen wij dit met onze duizenden (internationale) lezers en volgers. Gentjazz is zonder twijfel één van de beste en gezelligste ‘thema-festivals’ van Europa, en het Gentse festival blijft groeien en zichzelf vernieuwen. Bij deze onze welgemeende dank aan de organisatie voor de mogelijkheden die wij krijgen. De volgende dagen presenteren wij hier op onze site een overzicht van wat we in 2017 konden meemaken. Ben je een ietwat breeddenkend muziekliefhebber, dan is Gentjazz jaarlijks in juli een verplichte afspraak in je agenda. Net zoals bij ons. Met vriendelijke groeten, én liefde voor muziek.

Kadhja Bonet

“Born in 1784 in the backseat of a sea-foam green space pinto”. Zo omschrijft de in LA residerende Kadhja Bonet zichzelf met de nodige luchtigheid. De jonge artieste pakte ons eind vorig jaar met haar debuut LP “The Visitor” helemaal in, met een stem die even zeldzaam als speciaal is en doet denken aan een opperbeste Shirley Bassey en Roberta Flack. Terwijl ze werkte aan haar eerste full album wist ze het al tot showcasing artist op het wereldbefaamde showcase festival SXSW te schoppen en veroverde ze een plaatsje op de affiche van onder andere Best Kept Secret. Een smooth mix van tijdloze jazz & soul, die de perfecte muzikale brug vormt tussen verleden en heden!

Kadhja Bonet heeft de eer om Gentjazz te openen. De bezetting waarmee ze zich vandaag voorstelt is heel bescheiden : ze presenteert zichzelf als zangeres, die zichzelf begeleidt op gitaar, met drums als derde instrument. We weten dat haar muziek minimalistisch is, met heel veel ruimte. Daar houden we van, dus tekenen we present, tesamen met een nogal bescheiden schare van publiek (of fans), maar dit is natuurlijk allemaal nog heel vroeg op de eerste act van de eerste dag van dit festival. Haar repertoire lijkt mij redelijk ‘poppy’ over te komen. Ik heb de indruk dat de minieme instrumentale begeleiding eerder voortspruit uit financiele overwegingen dan uit muzikale keuze. De sound en belichting zijn prima, iets wat we gewend zijn op Gentjazz, dus dat zit wel goed. De muziek is echter wel heel erg gestript, en mist hier en daar toch wat muzikale accentjes. De songs van Kadhja Bonet zijn heel erg ingetogen, en zou ik durven omschrijven als een ietwat brave doordruk van het werk van Leanne La Havas. Haar zangstijl klinkt een beetje als Chet Baker. Soms echter op het randje van juist, met name in de hogere regionen. Nu heb ik wel veel respect voor dit jonge talent, haar studiowerk overtuigt duidelijk, maar vandaag staat haar muziek toch wel heel erg in zijn blootje. Alles klinkt wat hoekig, in een net te kleine bezetting. Ook ‘Yesterday’ van The Beatles kon dit niet rechtzetten, hoewel haar studioversie hiervan (met prachtig baswerk) wel overtuigt. Anyway, jong talent krijgt hier een mooie kans, en dat alleen is al prachtig.

Compro Oro

Wim Segers (vibrafoon & marimba), Bart Vervaeck (gitaar),  Matthias Debusschere (bas), Robbe Kieckens (percussie), Frederik Van den Berghe (drums)

Na de bijzonder aanstekelijke debuutplaat Transatlantic komt de band Compro Oro anderhalf jaar en een paar dozijn concerten later met nieuw wapenfeit ‘Bombarda’. Een vierledig meesterwerk waarin zij nog dieper graven in muzikale tradities uit diverse windstreken, deze vervolgens injecteert met een goeie scheut op de heupen werkende grooves en ze hult in een psychedelisch jasje. Verwacht geen vrolijke salsabende met kortgerokte danseressen,  Compro Oro is een groep muzikale omnivoren met een voorliefde voor donkere smaken, gefermenteerd in de kelders van groezelige achterbuurten van… Gent!

De kleine tent op Gentjazz staat met nadruk in het teken van muziek uit Gent. Het is duidelijk dat deze stad zich de laatste jaren heel erg profileert als broedplaats voor fijne muziek op redelijk hoog niveau. In alle stijlen, geuren en kleuren. Een uitstekend voorbeeld hiervan is Compro Oro. Dit collectief presenteert zich dus in de tweede tent, die dit jaar duidelijk groter is dan voorgaande jaren. Dit festival evalueert zichzelf en blijft groeien. Latijnse en Cubaanse ritmes zijn de richtlijn voor de band, en de nadruk ligt dus overwegend op ritmes. Vijf uitstekende muzikanten spelen een set die je dadelijkt vastgrijpt en meeneemt naar exotische oorden. Dan weer heel aanstekelijk, dan weer heel donker, intrigerend, of sensueel. Heel wat publieke belangstelling voor deze band. Een thuismatch weliswaar, maar deze muziek blijft altijd overeind. En die leuke en altijd meeslepende ritmes blijven lang aanwezig in het achterhoofd. Laat deze bende maar los op je zomervakantie. En dat mag zowel op een zonnig strand in Brazilië als een hete hut in Afrika als een psychedelische kroeg in New York. Er passeren heel wat filmbeelden in mijn hoofd. Heel geslaagd.

Miles Mosley

Miles Mosley (contrabas & stem), Cameron Graves (toetsen), Tony Austin (drums), Howard Wiley (sax), Chris Gray (trompet)

‘Beste contrabassist ter wereld’, ‘de Jimi Hendrix van de contrabas’ en ‘meestermuzikant’, dat zijn maar enkele benamingen die Miles Mosley reeds toegedicht kreeg. Niet mis, denken wij! De man is de oprichter van de band West Coast Get Down, een groep muzikanten uit L.A. die wereldwijd erg in trek zijn. Ze zijn onbevangen vernieuwers die zich moeiteloos verplaatsen doorheen verschillende muziekgenres. Mosley heeft ook opgetreden en opgenomen met, en geproducet voor artiesten als Chris Cornell, Mos Def, Lauryn Hill en Cee Lo Green. Daarnaast tekende hij present voor drie nummers op Kendrick Lamars ‘To Pimp A Butterfly’ en is hij te horen als contrabassist op Kamasi Washingtons ‘The Epic’. Miles Mosley is al sinds april van dit jaar op de baan voor zijn wereldwijde tournee, waar hij samen met de andere leden van West Coast Get Down zijn album “Uprising” overal ten gehore brengt. Wij zijn maar al te blij hem ook in Gent te mogen ontvangen.

Een grote naam op het hoofdpodium : Miles Mosley. Deze contrabassist stond hier ook met Kamasi Washington. En dat is maar om hem een beetje te duiden. Wereldwijd erkend als één van de beste contrabassisten, en bijgevolg ook heel erg gevraagd bij heel wat projecten. Vandaag presenteert hij zich met zijn eigen ensemble. De man is een heel sympathieke podiumfiguur met een eeuwige smile. Fotogeniek ook, met zijn typische koperkleurige brede band aan zijn bovenarm, en zijn met opschrift versierde contrabas. Graag zet hij zijn muzikanten in het zonnetje, met vandaag een speciale vermelding voor zijn drummer/arrangeur. Terwijl de set vordert wordt duidelijk dat het woord contrabas in deze context een nogal vernauwend begrip is. Miles Mosley snijdt zowat elk muzikaal genre aan, maar dit repertoire van vandaag zou ik durven omschrijven als ‘met bassolo’s doordrenkte funky contemporary blues’. Een heel goede functionele begeleidingsband begeleidt de uitstekende zanger/entertainer met veel enthousiasme. En die contrabas, die is in de handen van deze man zoveel meer. Hij schuwt ook geen improvisatie met klanken en pedaaltjes, en bij momenten zie of hoor je hier zelfs eerder een sologitarist. Hij brengt met overtuiging zijn nummer ‘Abraham’, dat in zijn geheel misschien wel het best toont wat zijn muziek is. Maar evenzeer brengt hij een heel persoonlijke versie van ‘If six was nine’ van Jimi Hendrix, naar eigen zeggen zijn muzikale god. In zijn geheel is dit een meeslepend concert dat je meeneemt op vele paden, van intieme jazz tot redelijk zware rock. Een supertalent met oneindig veel inzetbare mogelijkheden, maar ook overtuigend met zijn eigen band. Perfect op Gentjazz !

Gogo Penguin

Rob Turner (drums), Nick Blacka (dubbele bas), Chris Illingworth (piano)

Na hun laatste passage in 2015 op Gent Jazz Festival beleefden deze drie Britten uit Manchester twee verbazingwekkende jaren met een nominatie op de shortlist van de Mercury Prize en een deal op een van de drie grootste jazz labels, Blue Note Records. Verheven tot drie muzikale klasbakken en ambassadeurs van de nieuwe jazzschool, worden ze op een lijn geplaatst met Kamasi Washington en BadBadNotGood. Hun mash-up van minimalistisch pianospel, diepstuwende baslijnen en elektronica-geïnspireerde drums bezorgt hen een eigen uniek muzikaal DNA, dat GoGo Penguin tot een herkenbaar en dwingend geluid verheft. Al de nummers worden eerst digitaal gecreëerd, waarna de bandleden naar manieren zoeken om deze elektronische geluiden naar akoestische te repliceren. Op Gent Jazz Festival brengt het trio hun laatste album “Man Made Object”.

GoGo Pinguin zien wij vandaag opnieuw, na een eerdere passage in 2015. Ondertussen heeft dit drietal uit Manchester een deal met Blue Note Records op zak, en een nieuw te presenteren cd. Dit is een toptrio op een trapje hoger. Vanaf de eerste noten weet je het al : deze muziek zit. Een pluim voor de ‘vierde muzikant’, degene die de PA bedient : een perfecte mix en een beestig goeie sound. Zwevende melodieën, verrassende breaks, drive, en toch veel ruimte. De jonge mannen spelen heel juist en de volledige set (waar ze hun nieuwe cd spelen) blijft boeien. Het wordt niet altijd vermeld, maar het is een feit : op Gentjazz kan je altijd genieten van een prachtige lichtshow, en ook dit tilt het concert naar een hoger niveau. Prachtig. De tent is ondertussen helemaal volgelopen. Voor mij is het duidelijk : hier is Gentjazz definitief begonnen. GoGo Penguin brengt jazz van een nieuwe lichting. Bas, piano en drums krijgen gelijkwaardige rollen, en nooit loopt de ene de andere in de weg. Soms minimalistische ‘soundscapes’, soms ontroerende ‘easy listening songs’, soms techniek op een hoger niveau. Allemaal in een uitgebalanceerde set. Concentratie op het podium. Behalve een paar luidruchtige babbelaars helemaal achterin de tent (omdat het buiten wat druppelde ondertussen) geniet iedereen met volle teugen. This is my cup of tea!

Grace Jones

Ladies & Gentlemen: Miss Grace Jones! Amazing Grace! Straffe zangeres, supermodel, partygirl, rasperformer, actrice, diva, fenomeen: Grace Jones is het allemaal. Ze maakte van haar androgyne en extreme look haar handelsmerk en kon zich kronen tot de muze van Andy Warhol, is gevierd model van Parijs tot New York en actrice in onder meer een Bond film, aan de zijde van Roger Moore. Hét popicoon bij uitstek dat moeiteloos van disco, naar dub reggae over new wave, avant garde en pop schakelde, met hits als “My Jamaican Guy”, “Slave To The Rhythm”, “I’ve Seen That Face Before” die niet misstaan in tijdloze lijstjes. Ze verraste in 2008 na zowat twintig jaar radiostilte, met een nieuw studioalbum “Hurricane”. Ondertussen, alweer tien jaar, een wereldtournee en een memoire “I’ll Never Write My Memoirs” later, maakt ze zich op om de Gentse Bijlokesite voor één nacht om te toveren tot New York City’s befaamde nightclub Studio 54. Pull up to the bumper voor wat extravaganza in uw eigen leven. And now, ladies and gentlemen, here’s Grace!

Grace Jones. Haar carriere, haar looks, haar verslavingen, haar muzikale cv, alles staat vol bombast. Dit is de hoofdact van vandaag om te horen, te zien, mee te maken. Natuurlijk staat de tent op de Bijloke ruimschoots vooraf afgeladen vol. Het podium is afgesloten door een reuzegordijn, dit belooft spektakel. Gentjazz respecteert stipte aanvangstijden, maar haar reputatie eer aandoende, moeten we hier toch een dik kwartier wachten. De eerste tonen vallen, gordijnen openen, en een waar circus begint. Op de tonen van ‘Nightclubbing’ verschijnt de diva hoog op een stelling, in haar typische ‘outfit’ : haar halfnaakte lichaam beschilderd met de patronen van Andy Warhol, en de rest van de kledij komende uit de Muppet Show. Eind in de zestig is de vrouw, maar dat kan je niet geloven. Gedreven, en uiterst in haar nopjes, presenteert ze zichzelf ‘à la française’. Zowat tijdens elk nummer verandert ze van kledij, de show is een rollercoaster.
Het is onbegonnen werk om kort en bondig neer te pennen wat we meemaken, daarom probeer ik dit te vertalen in een soort korte opsomming :
– de vrouw is niet de beste zangeres van de wereld, maar daar zijn natuurlijk de jaren.
– de begeleidingsband is een goede functionele groep muzikanten.
– Al dan niet gecoverd, haar ‘Jamaican Music’ is heerlijk om mee te maken, soms wat lang uitgesponnen. Alle hits passeren wel de revue.
– Circusspektakel krijgen we, visueel heel leuk en overweldigend.
– Pluspunt : Grace Jones vermaakt zich, ze is eigenlijk een parodie van zichzelf, maar da’s ok. En ook het fijne aan de show.
Conclusie : Een bijtijds wat rommelige show, waar de muziek niet de meest hoogstaande technische beleving is. Maar wel een heel fijne zichzelf relativerende Grace Jones, die een heel, heel leuke visuele show brengt. Parijs is nooit ver weg.
Als je kan, ga dit optreden dan meemaken. Leuke muziek, een wervelende eenakter van een legende die zichzelf kan relativeren. Hoed Af !

United Vibrations

Yussef Dayes (drums & percussie), Kareem Dayes (bas), Ahmad Dayes (trombone), Wayne Francis II (saxofoon)

Muziek met een bericht én voor de gemeenschap, dat is de inbreng van United Vibrations naar de wereld. Diverse schrijvers en recensenten hebben hun best gedaan om hun geluid te categoriseren met termen als Afrobeat of jazz, maar deze unieke groep kan echter het best worden beschreven door de gevoelens die ze naar boven brengen dan door een genreclassificatie. We kunnen het spiritueel noemen, maar zij zien het liever als vibraties. Het live aspect van de band is hun sterke punt, ze leerden de stiel al doende op de straten van Londen. Zo voelden ze al snel aan dat de energie tussen performer en toeschouwer kan worden gebundeld en hoe ze die energie kunnen terugvoeren naar hun eigen prestatie op het podium. Er zijn stilistisch veel soortgelijke artiesten in de annalen van de muziekindustrie, maar United Vibrations schiet zo door je ziel met originaliteit en overtuiging.

Door het ietwat uitlopen van de show van Grace Jones begint de laatste act van vandag in de kleine tent net iets te laat voor ons. Morgen zijn we echter terug. Vandaag een mooie dag gehad op Gentjazz 2017. Bedankt !