The Stranglers | Buzzcocks | The Bollock Bothers |
Hoeveel legendarische punk bands heb je ooit al samen op een podium gezien. Onder het synoniem ‘Punks Not Dead…They Are In The Hospital’ programmeerde het Cultureel Centrum in Lessen liefst drie kleppers van formaat. Wie herinnert er zich nog de debuutalbum ‘Punk Are Not Dead’ van de Schotse punk rockband The Exploited. Haast niemand tenzij je een diehard punkfanaat bent. De kans dat je spraakmakende en invloedrijke bands als The Sex Pistols ooit nog eens live aan het werk zal zien is quasi onbestaand. Deze avond was dus een uitgelezen kans om nog eens lekker ouderwets uit de bol te gaan. En dat merken we ook aan het in grote getallen opgekomen publiek. Getooid in zwarte en/of gotiek outfits laten de fans het niet meteen aan hun hart komen. Het bier vloeide rijkelijk en het stagediven kon zowaar beginnen. One, Two, Three, Four… Let’s Go!
The Bollocks Brothers mochten als eerste de decibelmeters testen. Deze Britse new-wave/punkband werd geformeerd in 1979 door de Londense promotor en DJ Jock McDonald. Een haast uit de hand gelopen grap. Altijd op zoek naar een publicitaire stunt coverende ze in 1983 het album ‘Never Mind The Bollocks’ van The Sex Pistols in een elektroversie. Nu dertig jaar later is Jock nog steeds de drijvende kracht van The Bollock Brothers. Pat Pattyn, die in een niet zo ver verleden nog bij het ter ziele gegane Nacht Und Nebel drumde, Rick Collins (bas) en gitarist Chris McKelvey vervolledigen de ritmesectie. Jock McDonald is vocaal nog sterk aanwezig en is een meester in het opjutten van zijn fans. The Bollock Brothers werden razend populair met hun coverversies van ‘Harley David’ (Son of a Bitch) van Serge Gainsbourg (de song werd zowaar het uithangbord voor de band en prijkt hier nog steeds op heel wat T-shirts) en Alex Harvey’s ‘Faith Healer’. Beide nummers prijkten hier vanavond uiteraard dan ook op de playlist. Maar het openingsnummer ‘The Bunker’ stak vrijwel meteen het vuur aan de lont. Na een frappante ‘Jesus Lived Six Years Longer Than Curt Cobain’, het prikkelende ‘King Rat’ en een hilarische scene met ‘Jack The Ripper’, mocht drummer Pat met zijn versie van ‘Beats Of Love’ (Nacht Und Nebel) een lofzang toedichten aan de veel te vroeg overleden Patrick Nebel. Als afsluiter kwamen The Bollock Brothers aandraven met ‘Pretty Vacant’, origineel van The Sexs Pistols. Hoe kon het ook anders!
Heel wat Engelse punk bands werden destijds sterk geïnfluenceerd door Johnny Rotten en zijn Sex Pistols. Zo ook de Britse punkband Buzzcocks. Ze werden opgericht in 1975 door Howard Devoto en Pete Shelley. Een nota op een prikbord op de Universiteit van Bolton was de aanleiding tot het oprichtten van de band. Ze maakten al snel naam in de punk scene in en rond Manchester, tot Howard Devoto na twee jaar de band verliet. De zelf gefinancierde EP ‘Spiral Scratch’ verkocht in 1977 ruim 16.000 exemplaren en ook met het album ‘Love Bites’ scoorde destijds vrij hoog in de Britse charts. Hier hadden ze vrijwel nooit een grote hit, maar meten zich vrijwel meteen een waar cultstatus aan. Drie jaar geleden promootte de band nog het album ‘The Way’. Vocalist/gitarist Pete Shelley speelde hier samen met Steve Diggle (gitaar), Chris Remington (bas) en drummer Danny Farrant een energieke rauwe set. Met een kloksnelheid van amper drie minuten per nummer knalde de Buzzcocks het ene nummer na het andere door de woofer. En ze raken hun fans ook nog steeds met hun meest schunnige teksten. Nummers als ‘Orgasm Addict’, wat trouwens de debuut single was, hoeft hier verder geen betoon. De meeste lyrics in die punk periode handelden over jongeren die het niet konden vinden met de maatschappij en hun regeltjes, onbeantwoorde liefdes, masturbaties en suïcidale neigingen. Maar de Buzzcocks staan anno 2017 nog steeds op scherp en opende met ‘Boredom’. Het stagediven kon beginnen. ‘Fast Cars’ en vooral ‘Love Battery’, origineel uit het smaakmakend album ‘Another Music in A Different Kitchen’ uit 1978 waren beklijvende rocksongs. Net zoals het punk geïnfluenceerde ‘Soul Survivor’, ‘Sick City Sometimes’ en het luid mee gekeilde ‘I Don’t Mind’. Uit het recente album ‘The Way’ werden dan weer nummers als ‘Chasing Rainbows / Modern Times’ en ‘It’s Not You’ met gritty baslijnen overgoten. Als encore offreerden de Buzzcock het heavy geperformde ‘Harmony In My Head’ en hun grootste hit single ‘Ever Fallen in Love’ (With Someone You Shouldn’t’ve). De Buzzcocks lijken als punk survivors net als een goede wijn. Ze worden alleen maar beter met de jaren!
The Stranglers are back in town! De populaire Britse band was hier meermaals te gast in Lessen. In het CC Rene Magritte speelde ze hoofdzakelijk enkele semi akoestische shows. Nu waren ze aan zet met hun heavy punk en rocktunes. De originele drummer Jet Black is al een tijdje niet meer van de partij en wordt vervangen door Jim McCauley. Jean-Jacques Burnel met de baslijnen en vocals, Dave Greenfield op keyboard en Bas Warne (vocals, gitaar) zijn gelukkig wel van de partij. De band scoorde 23 UK top 40-singels en liefst 17 UK top 40 albums in hun meer dan veertig jaar lange carrière. The Stranglers zijn dus een van de langst overblijvende en meest succesvolle bands in de Britse punk scene. Na de intussen traditioneel geworden intro ‘Waltzinblack’ uit het album ‘Friday the Thirteenth’, begonnen The Stranglers zonder poespas met ‘Toiler On The Sea’ uit de release ‘Black & White’. Het werd mij vrijwel meteen duidelijk dat de er iets scheelde tussen de bandleden. Een nukkige Burnel als een norse Warne communiceerden ooit maar een woord met hun fans. Haast naadloos raasden ze doorheen de setlist. Maar blijkbaar niemand die hier om maalde. Wat zat er dan tussen ‘Toiler On The Sea’ en het afsluitende ‘No More Heroes’. Wel, met (Get A) ‘Grip’ (On Yourself), ‘I’ve Been Wild’ en ‘Nice ’N Sleazy’ sloegen ons genadeloos met knappe punkrock gitaarriffs. Na de song ‘Relentless’ continueerden ze verder met het snoeihard ‘Five Minutes’.
De hit ‘Golden Brown’ was een knaller en net na ‘Always The Sun’ vielen zelfs enkele verdwaalde regendruppels. Nog enkele chapiters waren de semi-akoestische songs ‘MSD’ en ‘European Female’ waarin bassist Burnel de vocale honneurs waarnam. Burnels exorbitante en melodieuze baslijnen in ‘Peaches’ doen het ook nog steeds en blijven ook resulteren in ‘Bear Cage’. Enkele dronken nazaten bekruipen het podium, maar The Stranglers speelden onverstoord verder. Na de enige cover ‘Walk On By’, origineel van Dionne Warwick, knalde ook hun grote hit ‘Skin Deep’ mateloos door de woofer. Van de geweldige punkrocker ‘Duchess’ gaat het alweer naadloos over in het aanwakkerende ‘Hanging Around’, uit het debuutalbum ‘Rattus Norvegicus’ en het agressieve ‘Tank’. Met de afsluiter ‘No More Heroes’ werd een laatste salvo afgeschoten. The Stranglers gunden hun dolgedraaide fans nog een allerlaatste blik en verdwenen achter de coulissen. Er werd minutenlang geapplaudisseerd, gejoeld, gekeild, geschreeuwd en getierd. Maar tevergeefs. Een bisnummers kon er helaas niet meer bij. Boegeroep werd uiteindelijk hun deel. Wat zouden wijlen de kloosterzusters van het Hôpital Notre-Dame à la Rose hiervan wel niet denken? That’s what punk is all about…..
Met dank aan het Centre Culturel Rene Magritte
liveactsbelgium.com 