De 36ste editie van Jazz Middelheim eindigde zondag in schoonheid met de iconische Van Morrison. Vier dagen lang was Park Den Brandt het middelpunt van alweer een meer dan stevige festivaleditie. Op een zonovergoten laatste dag vond het publiek zijn weg naar Wilrijk. Festivaldirecteur Bertrand Flamang blikt alvast terug op een geslaagde editie met 17.000 bezoekers, die inhoudelijk tot de top behoort. Dat the man zou opdagen, was een zekerheid. In welke bui hij zou zijn, was dat niet. Maar op Jazz Middelheim bewees hij nog maar eens waarom hij zijn sterrenstatus meer dan waard is! ‘Van the Man’ bracht de perfecte afsluiter van het festival bij zonsondergang. Een volle tent kon genieten van een bluesy set gekaderd binnen de traditie van de jazz. Met een memorabele en krachtige versie van ‘Gloria’ stuurde Van Morrison het opgezweepte publiek tevreden naar huis.
Het festival biedt naar jaarlijkse gewoonte de gelegenheid aan enkele jazzstudenten van het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen om te concerteren op de Main Stage. Een unieke kans voor de studenten om met een internationaal gerenommeerde muzikant even te mogen samenwerken. Drummer Mark Guiliana (die ook op het laatste David Bowie album ‘Blackstar’ drumde) ging als coach, mentor en vooral als ‘groover bij uitstek’ aan de slag met studenten Willem Heylen (gitaar), Karel Cuelenaere (piano) en Cyrille Obermüller (bas). Onder de noemer Penny Freeman feat. Mark Guilliana vinden de heren een luisterend oor bij een inmiddels goed volgelopen tent. De complexe concordanties en ritmische creaturen hielden het spannend op en rond de Main Stage. Het kwartet werkte slecht drie dagen samen om deze set tot in de perfectie te herleiden. Dit alles resulteerde in licht verteerbaar en considerabele improvisaties. Vooral de effecten van Heylen’s pedaltrain-3 waren oogstrelende culminatiepunten.
Voor Nicolas Kummert (saxofoon & zang) en Igor Géhénot (piano) trekken we een eerste keer naar de gezellige Club Stage. Nicolas is dan ook een ware muzikale duizendpoot. Veelzijdig als hij is staat hij open voor differente muziekstijlen. Dat zal hier later ook nog wel blijken. Hij speelde en registreerde met Jeff Neve, Drifter, Yves Peeters Group, Viktor Laslo en zoveel meer. Hij is ook actief binnen de Afrikaanse muziekwereld en is zelfs DJ in en rond de hiphop subcultuur. Igor is een jazzpianist met een apparente techniek. Met een duidelijke expressie is hij de ideale invulling voor Nicolas sax arrangementen. Na Igor Géhénot originele en imponerende compositie ‘Lena’ verraste het duo ons met een mooie interpretatie van Leonard Cochen’s ‘Hallelujah’.
New York bassed singer-songwriter Becca Stevens heeft ons misschien nog het meest verbaast op de Main Stage. Als voormalige studente aan de New York prestigieuze en invloedrijk New School For Jazz & Contemporary Music speelde ze onlangs nog een knap concert op het North Sea Jazz Festival. Ze heeft haar wortels in de traditionele volksmuziek van North Carolina. Hier wordt Becca begeleidt door Michelle Willis (keys), Jordan Perlson (drums) en gelegenheid bassist Kris Morrissey. Met ‘Regina’ (Spaans voor Koningin) heeft Becca een nieuw album te promoten. Het album werd de rode draad doorheen de setlist en is de follow-up van de succesvolle release ‘Perfect Animal’ uit 2015. Ze heeft ook die intonatie in haar stem, die ook een jonge Joni Mitchell kenmerkte. Ze opende haast perfect met Shakespare’s ‘Queen Mab’ en vervolgde haar weg met folky nummers ‘Lean On’ en ‘Venus’. Stevie Wonder’s ‘As’ was een inventieve en inspirerende coverversie. Net zoals de ballade ‘The Muse’, dat werd neergepend in co-schrijverschap met David Crosby. Met een kunstzinnige, intellectuele en met een zekere Koninklijke feministische benadering brengt Becca Stevens ons meermaals in verroering. En ze mocht zelfs bissen. En dat deed ze in alle schoonheid met Joni Mitchell’s ‘Big Yellow Taxi’.
Voor Nicolas Kummert (saxofoon & stem), Lorenzo Di Maio (gitaar), Benjamin Sauzereau (gitaar), Daniele Cappuci (bas) zijn we na een pakkende vertoning van Becca Stevens even terug in de Club Stage. De zitjes zijn al snel ingenomen na Nicolas’ eerste performance. In het drum loze kwartet Résonance zorgen de twee gitaristen voor een welgekomen alternantie. Alweer een considerabele exclusiviteit op Jazz Middelheim!
Voor het Belgische collectief Dans Dans gaan we maar al te graag terug naar de Main Stage. Gitarist Bert Dockx (Flying Horseman), bassist Fred Lyenn Jacques (Mark Lanegan, Lyenn) en drummer Steven Cassiers (Dez Mona, DAAU) verenigen al enkele jaren hun muzikale verbondenheid. Volgende maand zijn ze zelfs te gast op het Liverpool Psych Fest. en gaan in november performen op het grote Jazz Festival in Sarajevo. Vooral het succesvolle album ‘3’ werd geroemd in de vakpers. Met een grote muzikale vaardigheid waren songs als ‘Au Hassard’ en ‘TV Dreams’ opwindende projecten. Het muzikale trio laat zich gelukkig niet in een éénzijdig hoekje drummen. Met psychedelische en experimentele geluiden doorspeken ze hun heavy sound. Cassettetapes worden in een oude walk man gedropt en tot tegen Dockx snaren gehouden om een avant-gardistische sound te bekomen. Je denkt muzikale flarden te horen van Spaghetti Westerns, Mississippi Delta of surf arrangementen, maar plots veranderd de muzikale schakering naar een compleet andere universum. Dans Dans is een concept met veel drive en muzikale punch.
Nicolas Kummert is alweer terug in de Club Stage. Maar nu samen met de 38-jarige Senegalees Hervé Samb (gitaar & vocals) en drummer Jasper Van Hulten. Samb heeft met zijn recentste albums ‘Time to Feel’, ‘Kharit’ (2011) en ‘Cross Over’ uit 2009 dan ook enkele vermeldenswaardige platen op zijn actief. Jammer dat heel wat mensen zich reeds van een zitje hadden verzekerd voor het concert van Van Morrison. Maar het trio kwijten zich voortreffelijk van hun taak. Ongecompliceerde muziekstukken met Afrikaanse ritmiek vielen in de smaak bij het weinige publiek. Het nummer ‘Sim’, dat zaterdag werd gecomponeerd op de arrangementen van ‘Somewhere Over The Rainbow’, werd ingekleurd met hypnotiserende gitaarriffs en was net zoals ‘East To West’ een instigerende climax.
Op de slotdag was het voornamelijk uitkijken naar Van ‘The Man’ Morrrison. Hoeft de bijna 72-jarige Noord-Ierse Georges Ivan Morrison hier nog enige introductie. Wel, ik dacht het niet. Zijn biografie is net zoals rijkelijk als zijn discografie. Zo veelzijdig dat het haast onmogelijk is om hier nog enige preambule aan te besteden. Soms houdt Van het amper dertig minuten uit op een podium. Vanavond hield hij zich aan de afspraak en schitterde haast anderhalf uur. Van Morrison presenteert met ‘Roll With The Punches’ meteen ook zijn 37ste studioalbum.
De keuze van zijn setlist hangt werkelijk af van zijn gemoedsstemming. Hij had met Dana Masters en Sumudu Jayatilaka (vocals), Paul Moran (trompet, keyboards), gitarist Dave Keary, Paul Moore (bas) en drummer Mez Clough alweer heel wat mooi volk rond zich verzamelt op de Main Stage. Van Morrison was goed bij stem en liet geen noot verkeerd vallen met zijn altsaxofoon. De band stond op scherp en gelukkig zinderde het hier in Park Den Brandt van bij de aftrap met het nummer ‘Moondance’ uit 1970. Om meteen zijn weg te vervolgen met een vernieuwde versie van ‘Have I Told You Lately That I Love You’ en het honingzoete ‘Magic Time’. Het nummer ‘Baby, Please Don’t Go’ werd voor de gelegenheid in een jazzy jasje gestopt en ging naadloos over in ‘Parchman Farm’ en het stomende ‘Cry, Cry Baby’.
Bij ‘Here Comes The Night’ bekruipt ons voor het eerst ‘goose bumps’ en met ‘Days Like This’ neemt de band bewust wat gas terug. Maar het feestje ging gezellig verder met ‘Precious Time’. De heerlijke pedal steel en jazzy trompetarrangementen creëerde zelfs even een big band feeling. ‘Roll With The Punches’ was een zeldzaam nieuw nummer en met ‘A Sense of Wonder’, ‘God Shines His Light’ en ‘Jackie Wilson Said’ (I’m In Heaven When You Smile) bracht hij de tent in verroering. De bleus harpintro van ‘Bright Side of The Road’ bleef ook aan boord bij ‘Help Me’, origineel van Sonny Boy Williamson. Na de love songs ‘The Way Young Lovers Do’ en ‘The Afternoon’ leest Van zijn band even de levieten voor ‘Shake, Rattle & Roll’ en het afsluitende ‘Brown Eyed Girl’. Bij de traditionele afsluiter ‘Gloria’ ging het dak er haast af, maar bleef Van Morrison zich houden aan de negentig minuten regel. Hij verliet het podium en bedankte zijn publiek. Een succulente band zorgde voor een ware uitgesponnen apotheose.
Het collectief Alexi Tuomarila Quartet maakte twee jaar geleden met de band Drifter hun langverwachte comeback. Ze verwierven naam en faam met de albums ‘Voices of Pohjola’ in 1999 en ‘O2’ op het label Warner France. Het boeiende jazz kwartet Drifter wordt geleidt door de Finse pianist Alexi Tuomarila en de Belgische saxofonist Nicolas Kummert en dit duo vinden hun soulmates in Axel Gilain (contrabas) en drummer Teun Verbruggen. Sindsdien zijn deze ras muzikanten hun horizonten gaan verruimen door vrijwel constant de wereld te verruimen met hun jazzy structuur. In 2015 was er dan het langverwachte album ‘Flow’. Het kwartet mocht op waardige wijze Jazz Middelheim afsluiten vanuit de Club Stage.
Met dank aan Jazz Middelheim
Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 