Swing Wespelaar (Dag1)
Vrijdag 17 Augustus 2018
Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege
Na talloze festival weekends door weiden en velden te hebben gezworven werd het tijd om wat stof af te blazen op en rond de kerk van Wespelaar. Traditiegetrouw drie dagen blues en aanverwante muziekstijlen. We zetten het weekend op vrijdag meteen in stijgende lijn in.
Black Cat Biscuit uit het Belgische Limburg mochten de spits afbijten op Swing Wespelaar.
Strak in het pak gegoten introduceerden Bart ‘Yasser’ Arnauts (vocals, gitaar), Mark Sepanski (harmonica), Stanley Patty (gitaar), Patrick ‘Pat Alley’ Indestege (bas) en drummer Jeff ‘junior’ Gijbels ons in hun roots-en blues wereld. Met hun aanstekelijke ritmiek bouwden ze van meet af aan een stevig feestje in Wespelaar. De band opent met een deugddoende en swingende instrumentale shuffle. Lekker binnenkomen heet dat dan! Arnauts heeft een verrassend aangename vintage stem en opzwepende nummers als ‘My Cat Is Dead’, omdat ze geen hond hadden, en de zeldzame blues trage ‘Strange Design’ stonden haaks op het boogie evangelie van ‘Giovanni Winnetou’, met een vette muzikale knipoog naar ‘The Hip Shake’. De song ‘Bad James’ stond dan weer voor een perfecte mix tussen blues en rockabilly. Arnouts wist ook de show te stelen met zijn koekjesdoos gitaar tijdens de rootsrocker ‘He’s A Fool’.
Het werd moeilijk om ons weg te rukken rond het podium want Melodie Angel bleek een meer waardige vervangster te zijn voor Jimmy Johnson. Deze 28-jarige schoonheid leerde we kennen in Chicago tijdens het Blues Fest. 2016. Melody Angel woont al heel haar leven in Chicago’s South Side. Ze werd geboren nabij 86th en Cottage Grove en groeide op in een hip-hop wereld met een grote affiniteit voor blues en rootsmuziek. Melodie komt uit een muzikale familie en leerde als autodidact gitaar spelen en songs schrijven. Rosa’s Lounge bluesclub werd haar thuishaven. Ze is zelfs ver familie van de legendarische Otis Rush (Otis is de vader van haar moeders neef). De langspeler ‘This Is America’ is een volgende stap in een nog prille carrièremove voor Melodie. Met een haast atletisch vermogen raast ze door haar setlist. Ze is een waanzinnig getalenteerde en gepassioneerde zangeres en haar gitaarstijl doet vermoeden dat ze zwaar van is van Jimi Hendrix en Chuck Berry. Haar set zat boordevol energie met nummers als ‘The Trouble Was Money’ en ‘Double Trouble’ ( een cover van Otis Rush).
Melody haalt duidelijk haar inspiratie uit haar omgeving én haar muzikaliteit draagt een krachtige boodschap met zich mee. In de backing staat mama gezellig mee te swingen én draagt bij tot enige backingvocals en speelt wat cymbalen. Als een moederkloek waakt ze over haar dochter en Melody bewierookt dat ook met het nummer ‘Mama Said’. Een song over haar opvoeding die ze thuis meekreeg. ‘Go Baby, go,go,go…go rock & roll…’. Wel, dat noemen wij pas education…!
Angel lijkt wat overruled door het enthousiasme van een volgelopen Wespelaar en een uitgesponnen ‘In The Fire’ werd alweer ingekleurd met heavy gitaarriffs. Met de onvermijdelijk Jimi Hendrix’ uitsmijter ‘Hey Joe’ voldeed ze aan haar muzikale hype….Chicagoan Melody Angel is een getalenteerde dame die keihard werkt om het maken in deze blues business én die hier net een geweldige set heeft genageld.
We hadden een dik half uur om te bekomen van die geweldige Melody Angels als de Brits superband Ten Years After op het podium wordt getoverd. De band die ontstond in 1967 werd twee jaar later haast gecedeerd als supersterren op het Woodstock Festival. Alvin Lee (gitaar en vocals) werden gestaald door uitzonderlijke muzikanten als Leo Lyons (bas), Ric Lee (drums) en keyboardvirtuoos Chick Churchill. Met een powerhouse van grote blues-rocksongs verbaasden ze de massa op de weide van Bethel in Woodstock. Maar na hun vierde langspeler ‘Positive Vibrations’ in 1973, op het label Columbia Records, splitte de band. De bandleden kwamen enkele jaren later opnieuw bij elkaar maar Alvin Lee overleed op 06 maart 2013 aan complicaties na een chirurgische ingreep. Met Joe Gooch vonden de drie originele bandleden in 2003 een sprankelende vervanger. Maar zowel Gooch als bassist Leo Lyons verlieten in 2014 de band TYA en stichtten de succesvolle formatie Hundred Seventy Split op.
Nu vinden we naast de twee originele bandleden Chick Churchill (keyboards), drummer Ric Lee, met bassist Colin Hodgkinson en vocalist/gitarist Marcus Bonfanti twee toppers uit de Britse blues scéne. Vorig jaar vierden Ten Years After met het album ‘A Sting In The Tale’ hun 50-jarig bestaan. Vooral Bonfanti heeft nu een invloed op de sound van TYA. Hij heeft een considerabel stemgeluid en ook muzikaal zit de sound nog steeds gebeiteld. Openen doen ze wel vaker met het opwindende en recente ‘Land Of Vandals’, om haast naadloos hun weg te vervolgen met ‘One Of These Days’ (uit de release ‘A Space In Time’ uit 1971), de psychedelische rocker ‘Hear Me Calling’ en ‘I’m Coming On’ uit het album ‘Stonehenge’ van 1968.
Het stemming wisselende ‘I’d Love To Change The World’ en de rocksong ‘Silverspoon Lady’ stonden dan weer in aangename antithese met het akoestische drieluik ‘Portable People’, ‘Don’t Want You Woman’ en het overweldigende ‘Losing The Dogs’. Het instrumentale ‘The Hobbit’ was dan weer een kunstgreep naar de hand van drummer Ric Lee. Minutenlang magnetiseert en betovert hij ons met zijn drumsticks, tot hij de bandleden voorstelt en het psychedelische ‘’Love Like A man’ uit het album ‘Cricklewood Green’ uit 1970 inzet.‘I Say Yeay’ werd alweer een heuse meezinger. Als uitsmijter mochten en konden we genieten van een fijn geconcipieerde versie van ‘Schoolgirl’ en ‘I’m going Home’. Maar niet zonder het bisnummer ‘Choo Choo Mama’.
Ten Years After…het orgelpunt van dag één op Swing Wespelaar…!
Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 