KEITH DUNN’s BAND – SAINT ANDRÉ LEZ LILLE, Fr. (REVIEW-PICTURES)

Keith Dunn’s Band – Seven Nights To Blues Festival
Zaterdag 23 Februari 2019
Review en Pictures: Philip Verhaege

In het Noord Franse Saint-André-Les-Lille zijn ze alweer toe aan een dertiende editie van hun Seven Nights To Blues Festival. Liefst zeven differente blues ‘soirees’ staan er jaarlijks geprogrammeerd. Wij trokken op zaterdagavond de grens over voor Keith Dunn’s Band.

Keith Dunn werd geboren in Roxbury, Boston op 17 mei 1955. Als negenjarige knaap raakte hij danig onder de indruk van T-Bone Walker tijdens een gratis openluchtconcert. Drie jaar later kreeg hij een Hohner Marine Bands harmonica en speelde haast op iedere straathoek. Zijn vader was een gospelzanger én met een oom als Jimmy McCracklin is de blues dus nooit ver weg geweest. Junior Wells was de aanleiding tot zijn eerste band, Blue Lightning and The Dynaflows. Ze speelden coversongs van Junior Wells , Jimmy Rogers , Aleck ‘Rice’ Miller (Sonny Boy Williamson II), James Cotton en Muddy Waters. Niet veel later had hij met DeeTone Records een eigen label en riep de groep The Honeydrippers in het leven. Hij speelde met ronkende namen als Hubert Sumlin, James Cotton, Big Walter Horton, Lurrie Bell, Big Mama Thornton, Jimmy Rogers en zat in de band met Ronnie Horvat (Ronnie Earl).Keith Dunn woont en leeft nu al enkele decennia in de Rotterdamse binnenstad.

Keith Dunn is een harpvirtuoos die moeiteloos de aandacht naar zich toe weet te halen. Zijn muziek is diep geworteld in de Chicago blues en met een retestrakke ritmesectie van Bart Mulders en Renaud Lesire (gitaren) en drummer Thomas Pultyn, neefje van drummer Willy ‘Wuff’ Maes, zit de sound meteen gebeiteld van bij de instrumentale opener ‘Off The Wall’. Renaud modificeert diepe baslijnen uit zijn vintage Gibson en maakt een bassist zowaar overbodig. De sfeer zit raak, dat voel je vanaf noot één en ook de stemming wisselende ballade ‘Kissin’ At Midnight’ beroert ons vrijwel meteen. De opwindende song ‘Sugar Sweet’ is ingekleurd met Mulders’ instigerende gitaarriffs en Dunn’s harpvirtuositeit. Bij de Chicago blues shuffle ‘Deep In My Heart For You’ bekruipt ons haast voor het eerst goose bumps.

Renaud wisselt van gitaar en mag ook vocaal ‘Mean Old Frisco’ inleiden. Zijn slidegitaar is nog niet opgeborgen of de geëlektrificeerde New Orleans soulballade ‘Ruler In My Heart’, origineel van Allen Toussaint en Slim Harpo’s ‘Tip On It’ knallen door de woofer. Keith’s emotionele doordrenkte stem, die zijn muziek voortstuwt en het audiopalet van zijn fans prikkelt, blijkt ook hier een ware openbaring te zijn voor velen onder ons.

Na een korte break opende Keith Dunn en zijn soulmates met de swingende instrumentale ‘Crazy Legs’. En als het nog niet ‘hot’ genoeg was in ‘Salle Andre Wauquier’, werd ook een T-Bone Walker begeesterde shuffle zoals in ‘Wild About You’ in het rondgeslingerd.

Bij Willie ‘Lee’ Brown, een van de pioniers van de Delta blues, haalde Dunn ‘Ragged And Dirty’ van onder het stof. De song heeft in de loop der jaren heel wat versies gekend. Naast Brown in 1942 had zelfs Blind Lemon Jefferson in de vroege jaren ‘20 zijn versie van het nummer, maar dan onder de titel ‘Broke & Hungry’. Dunn’s versie is opvrijende fingerpicking blues, dat alweer een kolfje naar de hand van Mulders bleek te zijn. Na deze ‘deep blues en way down south’ tune gaan we terug naar het noorden en The Windy City voor ‘Snatch It Back And Holt It’, uit het album ‘Let Your Hair Down’ en een activerende ‘Boogie Twist’. Dunn is ook een artiest die niet bang is om het controversiële subject aan te snijden. De gospel getinte lyrics….’Je suis un étranger, in a strange land’, uit de song ‘Strange Land’, zijn helaas anno 2019 nog steeds brandend actueel. Het nummer liet ook hier niemand onberoerd en leidde ons naar ‘Sadie’, dat Bart Smulders vocaal naar zich toegeëigende. Met een stomende ‘Streamling’ treinritmiek komt helaas een einde aan het concert.

Als bisnummer was vooral het solo geperformde ‘Rollin’& Tumblin’ een knap staaltje harmonica-eminentie. Just a man alone with his harp and voice… En die was alweer krachtig, lyrisch en soms erg speels. Keith Dunn’s Band rockin’ this house…!