MEMO GONZALEZ & THE ÖZDEMIRS – SAINT ANDRÉ LEZ LILLE, FR. (REVIEW-PICTURES)

De dertiende editie van ‘Seven Night To Blues’ in Saint André Lez Lille, stond haast in het teken van de blues harp. Met John Nemeth, Benoit Blue Boy, Keith Dunn en Big Pete stonden op diverse avonden heel wat harpvirtuozen op de planken. Op dinsdag 26 februari werd Memo Gonzalez uitgenodigd.

Salle André Wauquier was aardig volgelopen voor het Texaanse zwaargewicht Memo Gonzalez. De muzikale vormgeving van de Dallas blues scéne fungeerde als een magneet voor de carrières van onder meer Hash Brown, Paul Size, Johnny Moeller, Pat Boyack en natuurlijk Memo Gonzalez.

Dag op dag, dertig jaar geleden, maakte hij samen met zijn Bluescasters,  brandhout van de helaas teloorgegane blues club ‘Thunderbird’ in Brussel. De geschiedenis van de band begon aan het eind van de jaren tachtig toen Kai Strauss de Bluescasters vormde. Na een indrukwekkende ‘Texas Harmonica Rumble’ in Utrecht, Nederland, nodigde The Bluescasters Memo Gonzalez uit om de band te vervoegen voor hun Europese tournee. Het succesvolle debuutalbum ‘Let’s All Get Drunk And Get Tattooed’ uit 1996 zette de band definitief op de muzikale wereldkaart.

Vele jaren en optredens laten vindt Memo Gonzalez met ‘long time buddy’ Erkan Özedmir en diens zonen Kenan, Levent de ideale soulmates. The Özdemirs mochten traditioneel de avond inzetten. Naadloos verweeft Kenan met Big Joe Maher’s ‘Big Long Buick’ en de rocker ‘Sentimental Lover’ de eerste leaders. Verrassend zette hij ook ‘One Of These Nights’, origineel van The Eagles, met zijn falset stem in de steigers. Het eerste wat ons vrijwel meteen opvalt is dat Kenan echt gegroeid is in zijn rol als bandleider, vocalist en gitarist!

Tijd om ‘300 pounds of joy’ en Memo Gonzalez op het podium los te laten. En hij heeft het vrijwel meteen over zijn uncle Chuck. Iedere muzikant heeft blijkbaar in America wel ergens een uncle Chuck rondlopen. En dan heeft hij het wel degelijk over the godfather of rock-‘n-roll Chuck Berry. In zijn ‘Johnny B Good’ arrangementen was ‘Memo Be Good’ een eerste rocker. How more you drink, how better we sounds, grolt Memo tussendoor én met de Texas roadhouse blues song ‘It’s A Long Time Ago’ bekruipen ons de eerste goose bumps. De slow blues ‘Evil’ werd alweer ingekleurd met Kenan’s indrukwekkende gitaarriffs en Levent’s strakke drums. Memo doet een rondje in de zaal met zijn blues harp en eens terug op het podium zet hij enkele nieuwe facetten van de Texas blues in de stellages met het in fullspeed geperformde ’21 Days’ en het gekke instrumentale ‘All Aboard For The Love Train’.

Na een korte break mogen The Özdemirs na het funky ‘Slip Away’ en het wondermooi opgebouwde ‘Simply Beautiful’ opnieuw Memo verwelkomen. Het frappante ‘Come Togheter’ , jawel de werledhit van The Beatles, was met een vette knipoog naar Austin streekgenoot Gary Clark Jr. Maar ‘Sweet Little Thing’ snifte dan weer naar enige Chicago blues, net zoals het West Coast begeesterde ‘No Time For Love’. Opwindende Rollin’ & Drivin’ Blues was uiteraard ook ‘Lonely Boy’. Memo port Kenan ‘Dynamite’ Özdemir aan tot een zoveelste solo en vraag diepgaand of we de spirit voelen. Tijdens het New Orleans en Mardi Grass geënthousiasmeerde ‘Hey Little Girl’ kwam special guest en bassist Michael ‘Mudcat’ Ward, uit de  Sugar Ray Norcia’s Bluetones Band, het gezelschap vervoegen. Heerlijk!

Tijdens de bisronde ging Memo zijn fans eens leren swingen op het goddelijke ‘Shake’ en kregen we een heerlijke uitsmijter met de zeldzame ballade ‘Bye Bye Baby’. Memo Gonzalez wenste ons nog een ‘a nice Mardi Grass’ en verdween voorgoed achter de coulissen. Met zijn involverende Texas swing en rock-‘n-roll inducties was dit alweer geweldig live performen.

Met dank aan Seven Nights To Blues Festival…!

Tekst en foto’s: Philip Verhaege