SWING WESPELAAR (DAG 3) – REVIEW & PICS.

Swing Wespelaar
Zondag 18 augustus 2019
Tekst en Fotoalbum : Frank Jacobs

Dag 3 van één van de beste bluesfestivals in België, en bovendien gratis toegankelijk, begint onheilspellend. In de voormiddag pakken wolkenmassa’s zich samen, en dreigt de regen een grote spelbreker te worden. Gelukkig keert het weer, en krijgen we al bij al een heel mooie festivalnamiddag. Dat geldt ook voor de affiche van vandaag. Gewoontegetrouw is de programmatie van prima kwaliteit, en spelen de bands ook op hoog niveau. Het gezellige dorpsplein van Wespelaar geraakt gaandeweg goed gevuld, en het publiek smaakt de muziek, soms meewiegend op de achtergrond, soms in uitbundige extase. Grootste gemene deler van vandaag : wie van de blues in de brede zin wil proeven, voelt zich voldaan.

Stef Paglia Trio

” Elke Belgische bluesliefhebber kent Stef Paglia als de gitarist van The Bluesbones. Na 6 jaar met deze succesvolle band on the road te zijn, vond hij begin 2017 tijd om ook zijn eigen ding te kunnen doen. Een rol als frontman en zanger was nieuw voor hem, maar die heeft hij zich vlot eigen gemaakt. Het bluesrocktrio bestaat verder uit Canadees Joe Purkess (ex-drummer van Sean Webster en Mason Rack band) en bassist Geert Schurmans. Eind maart presenteerde Stef zijn debuutalbum ‘Never Forget’ voor een full house in de Muziekodroom te Hasselt. De beste manier om de kater van zaterdagavond door te spoelen is het optreden van Stef Paglia Trio meemaken: verwacht je maar aan een stevig potje groovy bluesrock ! “

Met vrij stevige bluesrock slaagt Stef Paglia er in om de meeste donderwolken te verjagen. ‘Freedom’ van Jimi Hendrix maakt ons direct attent op zijn gitaarspel. De vriendelijke gitarist werkt zich vlot door zijn repertoire van eigen nummers. Als hij Kaz Hawkins op het podium uitnodigt om een paar nummers mee te zingen, laat hij direct ook zien dat (solo)gitaarwerk echt zijn ding is. Heel veel dynamiek in de muziek, met een solide ritmesectie. Als trio is er soms nogal wat ruimte in de songs. De setlist blijft echter stevig overeind en we zien hier veel potentieel voor een band die een mooie toekomst beschoren is. Ongetwijfeld op te volgen.

Dany Franchi

” Italië heeft met Dany Franchi eindelijk terug een bluestopper die aan een internationale loopbaan timmert. De 29 jarige in Genua geboren gitarist begon na afronding van zijn muzikale studies in 2008 professioneel muziek te maken. In 2011 won hij in Italië de Blues for Youth Award en kort daarna verscheen zijn debuut ‘Free Feeling’. Een eerste keer internationale aandacht kreeg hij in januari 2016 toen hij als vertegenwoordiger van Italië de halve finale haalde op de International Blues Challenge te Memphis. Dany besefte dat als hij als muzikant progressie wilde maken, dat hij vaak in Amerika moest optreden. Hij werkte hard om naam te maken in de VS en alles kwam in een stroomversnelling toen hij Anson Funderbergh ontmoette en Anson zijn 3^de album ‘Problem Child’ produceerde. Dit vorig jaar verschenen album zorgde voor de Europese doorbraak. In maart 2019 deed Dany zijn eerste uitgebreide Europese clubtoer en deze zomer zet hij zijn opmars verder in het festivalcircuit. Daar mag een halte op Swing Wespelaar zeker niet ontbreken. “

Dani Franchi is als gitarist/producer een boeiende figuur op het podium. Met zijn begeleidingsband (drums/bas/keys) zet hij een volwassen sound neer. Dit is een gitaarband in de eerste plaats. Veel solowerk dus, met een mooie opbouw in de songs én solo’s. Soms komt een jonge Bonamassa om de hoek kijken. Inventief gitaarwerk, melodieus en verhalend, dat belooft een grote toekomst voor deze Italiaanse bluesrocker.

Whitney Shay

” Wij nemen het u niet kwalijk als u Whitney Shay nog niet kende. Deze zangeres komt uit San Diego en won de laatste 2 jaar telkens de San Diego Music Award voor Best Blues Artist. Dit jaar is ze genomineerd als ‘Best Soul-Blues Female Artist’ bij de Blues Music Awards, zeg maar de oscarwedstrijd binnen de blueswereld. De roodharige dame brengt heerlijke 50’s r&b met een belangrijke rol voor de blazerssectie. De populaire saxofonist Sax Gordon speelde mee op haar laatste album ‘A Woman Rules The World’ en vergezelt haar als special guest tijdens haar eerste Europese tour. Dit wordt shaken van de eerste tot de laatste noot ! “

‘Woman rules the world’ is het motto van de charismatische Whitney Shay. Een suffragette die weet wat ze wil, zeg maar. De eerste band waarvoor alle koppen direct richting podium gaan. Een uitgebreide begeleidingsband, en wat voor één, trekt de show op gang, om dan de zangeres te introduceren. Je voelt al direct de vibes op het podium, hier wordt instant music gemaakt. Heel veel interactie op het podium werkt aanstekelijk op het publiek, en al vlug zit Wespelaar gevangen in een echte feelgood bluesparty. Whitney geeft ook veel aandacht aan haar muzikanten. Met saxen, piano, keys, gitaar in terugkerende belangrijke rollen is dit een uitermate boeiend concert. Top performance met anderhalf uur show en wervelende Rhythm ‘n’ Blues.

Breezy Rodio

” Ook Breezy Rodio maakt zijn Belgische debuut in Wespelaar. Deze in Rome geboren Italiaan heeft al bijna 20 jaar Chicago als uitvalsbasis. Toen hij in de Windy City arriveerde, ontmoette hij Guy King en Guy introduceerde hem in het bluescircuit. Hij werd opgemerkt door Linsey Alexander en deze nam hem in loondienst als bandleider. Hun samenwerking zou 8 jaar duren. In 2011 maakte Breezy zijn eerste soloalbum. Zijn derde album ‘Sometimes The Blues Got Me’ verscheen vorig jaar bij Delmark Records en bracht hem internationale bekendheid. Ondanks zijn woonplaats in Chicago laat Breezy zich meer inspireren door de sound van B.B. King, T-Bone Walker en Albert Collins. Met zijn prachtig telecastergeluid zal hij zeker de gevoelige snaar weten te raken. “

Chicago blues is wellicht de rode draad tijdens dit concert, maar het gitaarwerk van Breezy Rodio is zo uiteenlopend dat we niet echt van 1 stijl mogen spreken. De man is in zowat alle bluesstijlen thuis en etaleert dat ook op zijn eigen fysieke speelmanier. Zoals we vandaag al enkele keren merkten is blues niet altijd aan een supermooie of krachtige stem gelinkt in deze tijd. Gitaarwerk daarentegen is volop in. Ook nu horen we prachtige songs die er op zich allemaal staan, maar een groeiende flow in een optreden voelen we niet echt. Met Dani Franchi en Jamiah Rogers als gastgitaristen op het podium kan de show even niet stuk, maar toch missen we soms charisma en begeestering op het podium. Alsof we heel goede sessiemuzikanten aan het werk zien. Wat op zich muzikaaltechnisch helemaal niet hoeft te vervelen natuurlijk.

Kirk Fletcher

” De uit Compton, Californië afkomstige gitarist Kirk Fletcher behoort tot de beste hedendaagse bluesgitaristen. Zijn opmars als soloartiest moest even wijken toen Kim Wilson hem inlijfde als leadgitarist bij The Fabulous Thunderbirds. Hij tourde 3 jaar met deze legendarische band. Verder is Kirk een veel gevraagde muzikant, o.a. bij Charlie Musselwhite, Eros Ramazzotti en Joe Bonamassa. Met zijn laatste album ‘Hold On’ ontving Kirk dit jaar een nominatie als ‘Best Contemporay Blues Album’ bij de Blues Music Awards. Op dit album profileert hij zich meer als zanger, ook al blijft het gitaarspel de belangrijkste rol hebben. Zijn adembenemend gitaarwerk is zeer gevarieerd en gaat van vingervlug snarenwerk tot scheurende en verschroeiende riffs. “

Kirk Fletcher en gitaar, dat is één. Al vanaf het begin is duidelijk dat deze man noten ademt. De ziel van zijn songs zitten in zijn soleerwerk, en dat voel je. Ook deze keer geen echte frontfiguur die het publiek bespeelt dus, en de stem speelt in zijn muziek geen grote rol, maar hij weet zijn diepste gevoel van de blues wel te vertalen met zijn gitaar. Met drums en orgel als begeleiding is ook dit een kleine bezetting. Hoezeer mis ik vandaag de hele dag al de belangrijke inbreng van inventief, fragiel, stuwend, funky of harmonisch basgitaarwerk. Muziek moet ruimte hebben, maar mag dan ook alweer niet té leeg klinken. Da’s een noot in de kantlijn, want technisch gezien hebben wij vandaag toch wel al grote soleerklasbakken gehoord.

Mud Morganfield

” Wij sluiten onze 32ste editie af met de klassieke Chicagoblues waarvan iedereen houdt. De meest bekende legende van deze Chicagoblues is ongetwijfeld Muddy Waters. De 65 jarige Mud Morganfield is de oudste zoon van Muddy en heeft als missie de muzikale erfenis van zijn vader verder te zetten. Als zevenjarig jongetje kreeg hij van zijn vader een drumstel en later schakelde hij over naar basgitaar. Het was pas op zijn 54^ste dat Mud zijn job als trucker omruilde voor een bestaan als professioneel muzikant. Deze overstap heeft hem geen windeieren gelegd en bracht hem faam over de ganse wereld. Zijn vierde album ‘They Call Me Mud’ verscheen vorig jaar en laat zijn soulvolle kant zien. Authentieker dan met deze charismatische frontman kan de blues niet geserveerd worden. “

Het was even wachten, maar met Mud Morganfield krijgen wij als afsluiter ‘The Blues’ voorgeschoteld. In al zijn glorie, met swingende band en een frontman die komt tonen hoe men blues beleeft. Het is drummen vooraan het podium, het publiek heeft honger. En die wordt gestild. Mud Morganfield heeft de looks, de waardigheid, de inleving en het charisma van de dag. En ook de muziek. Je wordt er zowaar stil van. Ook wanneer hij zijn instrument (de bas) ter hand neemt en samen met de contrabas de accenten in de muziek legt. Hoe funky kan echte blues soms zijn ! Het zit in de genen en in de stad, Chicago blijft de roots van de muziek bewaren en verspreiden.

Blues Music blijft een niche voor de doorsnee festivalganger in België. Tienduizenden toeschouwers per dag zijn weggelegd voor festivals die dagelijks ‘airplay’ krijgen op grote en nationale zenders. Mainstream pop en rock zullen ons landje wel altijd domineren. Maar het moet gezegd : Blues is verre van dood, dat bewijzen de vele kleinere festivals, die wonderwel overleven. Swing Wespelaar heeft vele troeven : gezellige locatie op een open dorpsplein, kleinschaligheid = gezellig, een trouw publiek tot in de kist, en een steevast keigoede programmatie, die trouw blijft aan zijn motto : Blues For The People. Welbedankt en tot volgende editie, Swing Wespelaar !