Swing Wespelaar
Zaterdag 17 augustus 2019
Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege
Swing Wespelaar was alweer aan dag twee aanbelandt. Gevestigde waarden werden hier alweer gelieerd aan een jonge generatie blues wolven. En die hebben honger, grote honger…! Swing Wespelaar is dan ook al jaren een statement in deze blues wereld.
Dave Warmerdam Band, vijf jonge muzikanten die graag experimenteren, maar steeds de blues als hoofdmoot behouden. Dat klinkt veelbelovend, en dat is ook zo. Dave Warmerdam werd geboren in 2000 en amper zeven jaar later ontdekte hij het pianoklavier. Toch werd hij geïnspireerd door Muddy Waters en Otis Spann. In 2016 vormde hij een duo met de gerenommeerde Robbert Fossen, en wonnen de Dutch Blues Challenge in de categorie solo/duo’s. Samen trokken ze naar IBC in Memphis en haalden de halve finales. In 2017 richtte hij zijn eigen Dave Warmerdam Band op. Samen met zangeres Janne Timmer, gitarist Sonny Ray van den Berg, bassist Lars Hoogland en drummer Rick Van de Voort knallen ze van bij de aftrap haast een open deur in.
Covers werden feilloos afgewisseld met enkel originele nummers. ‘Little By Little’ en een uitgesponnen ‘Out Fire Still Burns On’ waren strakke binnenkomers. Janne ontpopt zich als een juveniel podiumbeest en warrelt fulminant over het podium. Met haar sexy moves begeesterd ze haar fanbase. Vooral het duet ‘Tennessee Whiskey’ en Aretha Franklin’s ‘Sweet Bitter Love’ waren culminatiepunten. ‘Proud Mary’ werd dan weer overgoten met heavy arrangementen. De band amuseert zich op een podium, en ook dat is niet onbelangrijk in het muziekjargon.
El bluesman Vitor Bacalhau is misschien wel de meest onbekende factor op de affiche van Swing Wespelaar. Het is blijkbaar niet al fado wat de klok slaat in Portugal.Gitaar bender Vitor scoorde hoog tijdens de 2018 European Blues Challenge in het Noorweegse Hell. Hij enthousiasmeert ons met heel wat opwindende gitaarriffs en definieert zichzelf als een onbetwistbaar rockbeest. Met een hoge intensiteit serveert hij heel wat songs uit het album ‘Comsic Attraction’. Het energieke ‘Happy Man’ en ‘I’ve Been Dreaming’ zijn werkelijk bijzonder indrukwekkend te noemen. Uit zijn nog te verschijnen EP konden we kennis maken met het heavy ‘Leave Me Alone’. De melodielijnen die hij creëert zijn haast even eminent als zijn ruwe stem. Het zijn haast artistieke vervaardiging. Wat een ontdekking, Vitor Bacalhau!
‘Wanted’… Dos Hombres! Met Johnny Burgin and Quique Gomez kregen we onversneden Chicago blues. Zanger/gitarist Rockin ‘Johnny Burgin ‘hangs his fedora in the Frisco Bay’ én harp man en vocalist Quiqué Gomez ‘hails from Madrid’. Samen en/of afzonderlijk hebben ze vele muzikale trajecten afgelegd met enkele van de laatste grote Chicago-blues artiesten. De in Madrid geboren en getogen vocalist/mondharmonica virtuoos Quique Gomez is voor ons allang geen onbekende meer. We leerde Senior Quique Gomez kennen via onze ‘long time buddy’ Luca Giordano. Johnny Burgin komt uit South Carolina en zag het eerste levenslicht in 1969. Hij ging in de eerste plaats niet naar Chicago om te musiceren, maar om er te studeren aan de prestigieuze University of Chicago. Johnny was dj op het college-radiostation WHPK én begon zijn muzikale carrière als begeleider van Tail Dragger in de getto clubs van Chicago’s West Side. Niet veel later toerde hij met Howlin’ Wolf drummer Sam Lay en de betreurde pianolegende Pinetop Perkins.
Johnny absorbeerde de blues sound en prefereerde een loopbaan als bandleider. The Rockin’ Johnny Band is een van de meeste geliefde blues bands sinds 1995 in Chicago. Vandaag zijn beiden de gevreesde revolverhelden van de internationale blues scène. In de winter van 2018 gingen ze een muzikale coöperatie aan met release ‘Dos Hombres Wanted’. En dat knap dingsigheidje kwamen ze graag voorstellen in Wespelaar. Na een knappe instrumentale Chicago blues shuffle intro mocht Quique vocaal ‘Don’t Blame Shorty’ in de steigers zetten. Rockin’ Johnny presenteerde ‘Your Charm Won’t Help You’ en het Chicago South Side begeesterde ‘Let Me Be Your Teddy Bear’, in de versie van L.V. Banks. Uit zijn pas verschenen release ‘California Blues’ presenteerde Johnny de titeltrack. Als er een duo is die de Chicago blues belichaamt dan is het wel Rockin’ Johnny en Quique Gomez!
Zeventien Blues Awards Nominaties heeft Watermelon Slim and the Workers sinds 2004 achter hun naam. Enkel Robert Cray, Buddy Guy en B.B. King deden hem dit voor. Voor zijn cd ‘No Paid Holidays’ kreeg Slim twee awards voor ‘Best Blues Album’ en als ‘Best Blues Band of The Year’. Een niet te onderschatten prestatie in dit wereldje. Zijn songs haalt hij uit zijn rijke verleden. Slim was Vietnamveteraan, dertig-jaar truckerdriver, houtzager, begrafenisondernemer en zo veel meer…..en is sindsdien anti-oorlog activist. Op een gegeven moment vluchtte hij terug naar Boston. Had er een job in de landbouw en plukte watermeloenen, vandaar zijn alias. Niemand in deze blues wereld heeft zo’n uitgesproken karakterkop als William P ‘Watermelon Slim’ Homans. En hij heeft levenservaringen genoeg voor een hele rist blues songs.
Met ‘Golden Boy’ heeft Slim een nieuwe plaat in de hand. Een houten plank, een staander en wat tape, meer heeft Slim niet nodig om zijn steel gitaar op te bevestigen. Hierop speelt hij left-handed bottleneck slide gitaar. Naast zijn ruwe en wat lispelende stem is hij ook meer dan behendig op blues harp. Met nummers als ‘Saint Peter’s Ledger’, ’61 Highway Blues’, Gypsy Woman’ en de meesterlijk groove uit ‘Post-Modern Blues’ hypnotiseert hij Wespelaar.
I’m not postmodern. I’m old school, dolt Slim. Old-school is Watermelon Slim met grote absolutie. Met een welgemeende ‘Thanks for coming out and support the blues’, uit hij een oprechte waardering voor zijn blues publiek ! Het is nog steeds een voorrecht om Watermelon Slim te zien optreden.
Bobby Radcliff Band prijkte in 1990 op de affiche van Blues Peer. Sindsdien is hij vooral een graag geziene gast in de New York blues scene. Tijd om deze sympathieke gitaarvirtuoos opnieuw naar onze contreien te brengen. Het begon voor Bobby nadat hij Magic Slim aan het werk zag op twaalfjarige leeftijd. Hij debuteerde in 1984 met het album ‘Early In The Morning’. Vorig jaar had hij het album ‘Crime School’ te promootten, de nazaat het al even succesvolle ‘Absolute Hell’. En dat werd het hier in Wespelaar , een funky party hell. Bobby Radcliff deelt zijn muziek op een rauwe en vrije trant. Zijn aangrijpende vocalen en schitterend gitaarwerk werden bewerkstelligd in songs als ‘Dresses Too Short’, het swingende ‘Please, Don’t Leave Me’ (Fats Domino) en ‘One Night’, origineel van Smiley Lewis. Jammer van de druilregen tijdens zijn show.
Als er iemand Swing Wespelaar zou verbluffen, dan was het Chicagoan Jamiah Rogers wel. Hij groeide op in het gezellige Calumet City, een zuidelijke buitenwijk van Chicago. Wie nu nog durft beweren dat de blues geen toekomst heeft, is meer dan een zwartkijker, een hypocriet of loopt met ferme muzikale ooglappen rond op deze wereldbol. Jamiah groeide op in een huis dat bol stond van bluesmuziek. Zijn vader Tony, tevens manager en bassist, is zelf een gerespecteerd bluesgitarist in Chicago. Telkens Tony met zijn band repeteerde in de kelder zat kleine Jamiah te luisterde op de trap. Al snel mocht hij enkele nummers mee-jammen op drums. Jamiah was pas zeven jaar toen hij de drumsticks hanteerde op pa’s album ‘In The Pocket’. Hij werd dan ook vrij snel opgemerkt in het blues milieu en genomineerd voor ‘the most talented kid under the age of 12 for the Chicago Music Awards’, een award die hij liefst drie keer op rij in de wacht sleepte.
Op zijn 16de stichtte hij dan het trio Jamiah On Fire and The Red Machine. Jamiah is het trio ontgroeid en is echt een podiumbeest. The little kid is no more. Neen, hier staat een volwassen artiest op het podium. Jamiah is een existent blues superman. Zijn performen was hier eigenlijk een lang uitgerekte jamsessie. Op speelse wijze klonken ‘The Sky Is Crying’, ‘Hey Joe’, ‘Further On Up The Road’, ‘Along The Watchtower’ en andere ‘Miss You’, met flarden baslijntechnieken van ‘Another One Bites The Dust’ door de woofer. Uiteraard was er ook eigen werk met ‘The Boy Next Door’. Als apotheose spijkert Jamaih ‘Mannish Boy’ en ‘Hoochie Cooche Man’ op Hendrixiaanse wijze doorheen het blues dorp.
The ‘Queen Of The Blues’, Shemekia Copeland mocht dag twee afsluiten. Shemekia, wat een prachtige voornaam trouwens, had de zware erfenis van haar vader en Texas blueslegende Johnny ’Clyde’ Copeland te dragen. Kleine Copeland werd geboren in 1979 in Harlem, New York en vader Johnny heeft haar eigenlijk altijd geïnstigeerd om te zingen. Zo stond Shemekia op achtjarige leeftijd op het podium van de beroemde Cotton Harlem’s Club. Toch baande ze zich binnen een heel korte tijdspanne een weg binnen deze blues wereld. Op haar 20ste opende Shemekia reeds voor The Rolling Stones en prijkte op het wereldvermaarde Chicago Blues Festival.
Shemekia heeft een uitmuntende blues en soulstem, net zoals de grote diva’s Ruth Brown, Koko Taylor en Etta James. Shemekia’s muziek komt recht uit haar hart en ziel. In haar karakteristieke stijl, met die dreunende baslijnen en die zweemzoete gitaarlicks waren ‘Ain’t Got Time To Hate’, ‘American’s Child’, het swingende ‘The Wrong Idea’ en ‘Dirty Water’ én John Prine’s ‘Great Rain’ overheerlijke chapiters. Als Copeland de blues vertolkt hoor je veel grit die ook Koko Taylor zo typeerde.
Shemekia werd op 12 juni 2011 gekroond tot ‘Queen Of The Blues’ tijdens een huldiging op het Chicago Blues Festival. Ze kreeg Koko Taylor’s kroon uit handen van Taylor’s dochter Joyce ‘Cookie’ Threatt.
Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege Met dank aan Swing Wespelaar
** Op 9 november organiseert Swing Wespelaar een ‘Live CD’ opname van The Bluesbones.**
liveactsbelgium.com 
Mooie weergave in woord en beeld.
Thanks….