(Ge)Varenwinkel Zaterdag 28 augustus 2021
In een pré-corona tijdperk is het (Ge)Varenwinkel Festival het einde van een festivalitise zomerkalender. In Varenwinkel waren ze toe aan hun 23ste editie. De organisatie prevaleert al jaren blues, roots en heel wat rock & soul. Zijn eclectische affiche oogde alweer mooi. En als ook nog eens een goed doel financieel wordt ondersteund, dit jaar was dat ‘Help Brandwonden Kids vzw’, ook daar kunnen wij alleen maar blij van worden.
(Ge)Varenwinkel was geen bubbelfestival, geen anderhalvemetersessie. Maar een –zoals steeds- gezellige muzikale happening…!
Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege
The blues is the roots, the rest is the fruits… Dat moet je Paul Ambach aka Boogie Boy niet meer leren. En ook zijn organisatietalent leidde tot voorname organisaties als Make it Happen, dat uitgroeide tot een succesvol bedrijf binnen de entertainmentbusiness. Later werd dit doorverkocht aan de Amerikaanse concertgigant Clear Channel Entertainment, nu Live Nation.
Maar de brave huisvader die inmiddels 73 is, heeft nog steeds die ‘good vibe’ op een podium. Boogie Boy toert momenteel met het project ‘Way To The Blues’. Samen met bassist Carlo Van Beleghem, drummer Eric Casteel en Eric Melaerts op gitaar grasduinde Boogie Boy door het rijkelijke blues erfgoed. T-Bone Walker’s ‘Stormy Monday’, een jazzy ‘Let The Good Times Roll’ en Muddy Waters’ ‘Got My Mojo Working’ én ‘Hoochie Coochie Man’ waren slechts enkele annotaties. Een andere inspiratiebron voor Ambach is uiteraard ook Ray Charles. Na een ‘Fur Elise’ intro knalde het swingende ‘I Got A Woman’ mateloos door de woofer. Maar ook B.B. King’s ‘The Thrill Is Gone’ en ‘How Blue Can You Get’ mochten en konden niet ontbreken op de setlist. Boogie Boy, ja die heeft nog steeds die ‘good feeling’ on stage..!
Op de ‘Roots’ stage mocht Kirri Willy et Le Magasin Dangereux als eerste hun instrumenten inpluggen. De groepsnaam verwijst naar een spontaan project tussen Kris ‘Kirry’ Valvekens en Wim Huybrechts, juist; den Huibbe van Chilly Willy. Voeg daar ook nog eens Bruno Verhoeven, juist ja; de programmator, bij met zijn wasboard én het feestje kon daar lekker verder gezet worden. Boogie, swing, wat swampy tunes, het hoort er allemaal bij. Kirry opent enigszins extraordinair met Sonny Boy Williamson’s ‘Checkin’ Up On My baby’. En dan kon het feestje losbarsten. ‘Hey Baby Que Paso’ van de Texas Tornados was een voortrekker. Net zoals ‘She’s About A Mover’, origineel van Sir Douglas Quintet uit 1965. Zijn 12-bar blues structuur leidde ons naar een zwoele Mardi Grass sfeertje met songs als ‘Mama Told Papa Boogie’ (Clifton Chenier) en ‘New Orleans’. Van Morrison’s ‘Brown Eyed Girl’ werd een swampy versie om uiteindelijk de aftocht te blazen met ‘All Night Long’. De voorbode van een lange nacht..!
Stef Paglia Trio is voor ons en heel blues minnend België allang geen onbekende meer. En ver daarbuiten eigenlijk ook allang niet meer. Jaren geleden maakte hij voor het eerst naam en faam in de bluesscene als gitarist bij The BluesBones. Stef maakte kennis met de bluessound door zijn vader en ook van Stevie Ray Vaughan’s dvd’s ‘Live At The El Mocambo’ én ‘Live In Austin City Limits’ (1989) raakte hij danig onder de indruk. Op zijn twaalfde nam hij dan voor het eerst een gitaar in handen, en plots ging gestaag met zijn muzikale carrière. Twee jaar geleden trok hij het kanaal over, richting Superfly Studios in Nottinghamshire. Daar wachtte producer Wayne Proctor (King King, Ben Poole) om tien rijkelijk geïnstrumenteerde tracks in te blikken. Zijn debuutalbum ‘Never Forget’ was meteen ook een voldongen feit. De rode draad doorheen zijn performen hier in Varenwinkel. Samen met zijn soulmates Geert Schurmans (bas) en drummer Sven Bloemen opent Stef met een instrumentale Texas blues shuffle om naadloos zijn weg te vervolgen met knallers als het funky ‘Take Me Away’. Met ‘Head Into The Unknown’ ging het gas er voor even af. Voor heel even dan toch, want ook de single ‘Watch Out’ en het stemming wisselende ‘Dirty Woman’, met flarden ‘Miss You’, konden ons bekoren. De mid-tempo rocker ‘Crush On You’ stond dan weer haaks op bluesrockers als ‘Mystery Heaven’ en ‘Freedom’ dat alweer was ingezaaid met knappe funky gitaarriffs. Het trio was net uit Roemenië, oogde wat vermoeid, maar er zat gelukkig nog net genoeg energie in de setlist om dit alles boeiend te houden.
Everyone Is Guilty is de tweede formatie in de ‘Roots’ tent. Ze zijn een a-typische rootsband en kruiden hun set met alternatieve country, folk en donkere bluestunes. Het is een band die als een staartster door het Belgische roots firmament knalt. Mirco Gasparrini, een Liégeois met Italiaanse roots is het meesterbrein achter de band Everyone Is Guilty. Slim Cessna ontdekte de formatie doorheen zijn passage in ons landje. Ook hij was al even snel onder de indruk. Welgeteld zestig minuten kregen Mirco Gasparrini (vocals, gitaar), Jérôme Mardaga (elektrische gitaar), Jon Crespini (akoestische gitaar), Eric François (bas) en drummer Pierre Mulder van de organisatie. En in die tijdspanne hoorden we heel wat alternatieve countrytunes én Denver-sound beïnvloede songs. Heerlijk waren vooral de single ‘A Wolf & A Lamb’, de knappe country boogie ‘Peter’s Sermon’, het psychedelische en 16 Horspower begeesterde ‘Five Horses’, het prikkelende ‘Mother’ en vooral ‘God’s Or Nothing’ was de perfecte uitsmijter.
De tijd vliegt snel want in de ‘Tent’ heeft de Nederlandse formatie Phil Bee & Band net zijn soundcheck afgewerkt. Wie regelmatig de Bluesfestival in de Benelux en/of Duitsland afschuimt zal hoogstwaarschijnlijk in het verleden al wel eens onder de indruk zijn geëntameerd door bands als King Mo en/of Phil Bee and The Buzztones. Frontman was steeds vocalist Phil Bee, pseudoniem van Philippe Bastiaans. Na het ontbinden van zijn band King Mo nam Phil een break van enkele maanden. Maar al snel volgde een nieuw project. Met zijn band Freedom werd in 2014 een eerste live-cd ‘Caught Live’ geregistreerd. Twee jaar later waren we onder de indruk van het al even imponerende ‘Memphis Moon’ en ‘Live At Moulin Blues’ maakte in 2019 de cirkel voorlopig rond voor Phil. Met ‘Moving Down The Line’ zat de hier sfeer meteen. Heel wat landgenoten van Phil hadden zich vooraan genesteld, en als er iets is wat je een Hollander niet moet leren is hoe ze een feestje moeten bouwen. Van een funky ‘Come Togheter’, jawel het Beatles nummer ging het naar ‘Soulshine’, het mooi geconstrueerde ‘Wheels Of Emotion’ en ‘Whippin’ Post’. Knappe, gevarieerde en aangename set.
De band Well Well Well mocht zowaar twee set spelen in de ‘Roots’ tent. Het trio R.L.Lesire (gitaar/Vocals), mondharmonicavirtuoos Lord Benardo en drummer Easy G serveren een mixture van kick ass boogie en primitieve blues. Met swampy songs als ‘Long Haire Doney’, ‘Here I Am’ en ‘Wild About My Baby’ stond de tent haast meteen ‘on fire’.
Het Duitse gitaarwonder Kai Strauss is ook allang geen onbekende meer binnen de Europese bluesscene. Kai was meer dan vijftien jaar leadgitarist voor Memo Gonzales’ Bluescasters, toerde twee jaar geleden met Chicagoan Mike Wheeler én heeft nu met ‘In My Prime’ een nieuw album in de winkelrekken. Een getailleerd overhemd, glimmende puntschoenen en gel in het haar. Zo hoort het, want Kai straalt steeds die zelfverzekerdheid uit op een podium. Hij is geen vernieuwer, want de Moezel is nu ook de Mississippi rivier niet. Maar zijn gitaarspel lijkt zo eenvoudig dat het een kunst op zich is. En dat behoren enkel de rasartiesten toe. Strauss speelde in het verleden met een hele waslijst collega artiesten , maar liet zich in Varenwinkel begeleidden door zijn Electric Blues All Stars. Hij benaderd de Chicago blues op een wel heel speciale manier en opent in stijl met de muzikale intro ‘Watermelon Man’. De song ‘B.B. King Slow Blues’ was een knappe ballade en divergeerde met geëlektrificeerde Chicago blues als ‘Guest In The House Of Blues’ en ‘I Ain’t Buying It’. We trokken samen met die opwindende blazerssectie naar de West Side van de Windy City voor soulchapiters als ‘The Blues Is Handmade’ en ‘Feel So Bad’. De titeltrack ‘In My Prime’ had dan weer een swingende big band feeling om als slotsong Buddy Guy te eren met zijn ‘Let Me Love You Baby’. Kai Strauss maakte een statement in Varenwinkel.
Met Robert Jon & The Wreck waren we alweer toe aan de laatste act in de ‘Tent’. De band ontving heel wat wereldwijde lofbetuigingen van rockliefhebbers, muziekorganisaties en media sinds ze in 2011 in Orange County, Californië werden opgericht door de getalenteerde Robert Jon Burrison. Niet veel later was de debuutplaat ‘Fire Started’ een succesverhaal. Sindsdien gaat het crescendo met hun muzikaliteit. Na het briljante 2020-album ‘Last Light On The Highway’ heeft de band met ‘Shine A Light On Me Brother’ alweer een dijk van een plaat te promoten. Geschreven tijdens de pandemische lockdown vormen de ruwe song en Jon in whisky gedrenkte vocalen de basis voor die geëigende sound. Drummer Andrew Espantman, Steve Maggiora (keyboards) , Henry James (leadgitaar) en bassist Warren Murrel vormen van sinds dag en dauw The Wrecks.
De vrolijke, rock-‘n-roll-stomp ‘I Know It’s Wrong’ is meteen een assertie voor de band. Strak openen noemen wij dit. En ook ‘Do You Remember’ en ‘Cold Nigh’ is Southern rock en muzikaal vakmanschap van een wel heel hoog allooi. ‘Work It Out’ was een bluesy soulnummer, net zoals ‘Oh Miss Carolina’ een rocknummer is met die diepe zuidelijke roots. Het funky ‘Everyday’ divergeerde dan weer met het gospel geënthousiasmeerde ‘Shine A Light On Me Brother’. Geweldige samenzang, het harmonisch vernuft, een strakke ritmesectie en heel wat slidegitaar vormen het initia voor heel wat nummer.
(Ge)Varenwinkel anno 2021 is alweer een succesverhaal voor de geschiedenisboeken. Noteer alvast 25-26 en 27 augustus 2022 voor een 24ste editie.
Met dank aan (Ge)Varenwinkel Tekst ‘Tent’ en Fotoalbum: Philip Verhaege
Tekst ‘Roots’: Thirel
liveactsbelgium.com 