Patersdreef Bluesfestival Vrijdag 01 en Zaterdag 02 juli 2011

De 20^e editie van het Patersdreef Bluesfestival is alweer een feit. Het festival is een onderdeel van de Europa Feesten in Tielt. Het gebeuren wordt steevast officieel geopend door de Koninklijke Harmonie De Goede Vrienden en de protegés van de stad Tielt. De weergoden tekenden alvast present, net als de vele bands op dit tweedaags gebeuren. Organisator Franky met zijn kompaan Gino en tal van vrijwillige medewerkers, slagen er trouwens jaar na jaar opnieuw in, om ons een zo gevarieerd mogelijk programma voor te stellen en jawel….dit nog steeds gratis !

.

Fotoalbum (Philip Verhaege)

.

Lightnin’ Bug is een Belgisch/Luxemburgse combinatie en had de ondankbare taak om het festival op vrijdag te openen. Greg-les Cordes (gitaar, vocals) richtte de band op in 1994. Pas twee jaar later zou Bidon-la-Basse (bas) het project vervoegen, om in 2006 Axel ‘Drummuller’ Muller (ex- Fred and The Healers) op de drumvellen te verwelkomen. Deze drie jonge beloftevolle artiesten serveren Chicago blues. Met een samenhangend repertoire en knappe grooves is vooral het originele ‘Lightnin’ Bug’, een hoogtepunt in hun set. Naadloos werd het bluestrage ‘Smoke’ overgeheveld naar het instrumentale ‘Okie Dokie Stomp’ van Clarence ‘Gatemouth’ Brown. ‘Eeny Weeny Bit’ oorspronkelijk van Etta James, klonk wat geforceerd maar toch was dit een verdienstelijk, opener.

Les Daniels XL was reeds te gast op het Patersdreef indoor festival in februari. Voor deze gelegenheid werd de band omgevormd tot een 7-mans formatie. Henk Stevens (vocals), Dirk ‘Djimpy’ Vanseveren (gitaar en accordeon), Ariane Bogaert (bas), Tom Van Laere (gitaar), Stefaan Lambert (drums), Mik Phelps uit Texas (saxofoon) en Koenraad Bekaert met zijn trombone, spelen een energieke set boordevol Tom Waits covers. Met een enorme scherpzinnigheid behouden de covers hun eigen identiteit, al verweeft Henk dit met een geheel eigen interpretatie. Hij steekt de songs in een heuse rock-’n-roll sound en flirt met de grenzen van grunge. ‘Chocolate Jezus’ werd warempel door een semafoon gekeild, net als het volhardende ‘Big In Japan’. Het strakke regime van ‘Underground’ deed zelfs wat militaristisch aan en ‘Jockey Full Of Bourbon’ was een kruisbestuiving tussen Arno en Waits. Natuurlijk zouden er bisnummers volgen, ‘Hang Down Your Head’, het swingende ‘Low Down’ en het meegezongen ‘Going On West’ maakten de set meer dan bekoorlijk.

Guy Forsyth Band imponeert ook hier opnieuw in zijn geheel eigen stijl. De Texaan is al jaren een gevestigde waarde in de blueswereld en heeft met Naj Conklin met de baslijnen en Jeff Botta op drums, een wel heel sterke backing achter zich. Guy maakte naam bij The Asylum Street Spranklers en speelde en/of opende ooit voor B.B. King, Ray Charles, Jimmy Vaughan, Dr. John, Robert Cray en natuurlijk vele anderen. Forsyth laat zich alvast niet in een hoekje drummen en verweeft heel makkelijk rock, folk en country invloeden in zijn bluesmuziek. Zeg maar overheerlijke Americana met een zeer diepe roots sound. Naast een uitmuntende harpspeler is Forsyth ook een gitaarvirtuoos en een uitstekende zanger. Zijn stemgeluid is rijper dan pakweg 16 jaar geleden en klinkt heel volwassen. Songs als ’Summertime’, het poprock getinte ’So Hard’ en het akoestische ’Brownsville’ hadden heel wat bijval bij het massaal opgekomen publiek. ‘Leadfoot Larry’ dateert zelfs uit zijn Spranklers periode. Emotioneel werd het zowaar op ’My Grandmother, Told Me’, maar Forsyth kleurt ieder nummer met heel leuke bindteksten.

Na een wel heel korte nachtrust maakten wij meteen kennis met Manolito Legrand (bas), Dirk Defauw (drums), Stefan Gulinck (gitaar) en vocalist en harpspeler Johnny Legrand van Blacktone. De band opende wat onzeker met ‘Mustang Sally’ van Wilson Pickett, om meteen te vervolgen met Little Richard’s ‘Good Golly Miss Molly’. ‘The Sky Is Crying’ gaven zij gelukkig een eigen interpretatie mee, maar met ‘Hoochie Coochie Man’, ‘Before You Accuse Me’ en ZZ Top’s klassieker ‘Tush’ kreeg de band de vroeg gekomen menigte reeds aan het dansen. Een podium beest zal Johnny Legrand wellicht nooit worden, maar als opener op zondagmiddag kan het best.

Hoogtijd voor de sensatie van het festival. The Blues Vision. ‘Lazy Arne Demets (gitaar, vocals), Hanne Vandekerckhove (bas) en drummer ‘Bluesy’ Burnd Coene zijn afkomstig uit het naburige Sint-Eloois-Winkel. Samen is het trio amper 35-jaar jong, maar zo’n talenten hebben wij in Vlaanderen zelden gezien. Hanne heeft de baslijnen alvast geërfd van vader Eric, die hetzelfde instrument bespeeld bij Hideaway. Burnd Coene reisde inmiddels de halve wereld af met DrumSpirit, om deel te nemen aan het WK indoor percussie, waar ze zelfs een knappe zesde plaats wisten te veroveren. Backstage maakten wij een praatje met Arne ( geboren op 9 juni ’93) en daaruit bleek dat deze tieners zijn beïnvloed door vaders blues collectie, net zoals zo velen onder ons. Arne , die reeds op het grote BRBF stond, betoverde ons met zijn (h)eerlijk gitaarspel dito zang. Natuurlijk speelden Blues Vision uit het recente debuutalbum ‘School Blues’ heel wat songs. Originele nummers als ‘Mushroom’, de titeltrack en Funky Shit werden afgewisseld met enkele rake coverversies, zoals Buddy Guy‘s ‘Mary Had A Little Lamp’, ooit een groot succes voor Stevie Ray Vaughan, net als ‘Cold Shot‘, dat oorspronkelijk tot W.C Clark toebehoorde. ‘Highway 49’ (Howlin’ Wolf) ging naadloos naar Berry’s ‘Johnny B Good’. Met zuiver gitaarwerk, dampende baslijnen en stuwende drums, waren wij alvast sterk onder de indruk van deze jongen talenten. Als encore trakteerde het trio een welgesmaakte Jimi Hendrix medley met ondermeer ‘Little Wing’, ‘Voodoo Chile, Slight Return’ en ‘Hey Joe’ of hoe een drietal tieners je kippenvel kunnen bezorgen !

Ash Grunwald werd geboren in Melbourne op 05 september 1976 en is naast bluesartiest ook radio omroeper en een volleerd surfkampioen. In 2002 trok Ash reeds de aandacht met debuutschijfje ’Introducing’. Grunwald zagen wij vorig jaar al schitteren op het Swing Festival in Wespelaar. Het concert was eigenlijk een exacte kopij van vorig jaar. Met grappige bindteksten, zijn dobro, slidegitaar en stomp box houd Ash moeiteloos de aandacht van een ingepalmde Patersdreef. En blijkbaar heeft deze Aussie ook heel wat fans op het Europese vasteland. ‘Serious’, het a capella gebrachte ‘John The Revelator’ en Tom Wait’s ‘Jesus Gone Be Here’ werden zo luid meegebruld dat enkele jongeren bijna in trance gingen.

De legendarische Korea-veteraan Louisiana Red kreeg backing van Marino Noppe (gitaar, vocals), Rudy Vermeiren (gitaar), Carlo Van Belleghem (bas) en Didier achter het drumstel. Het optreden met deze fabelachtige line-up had heel wat voeten in de aarde. Na heel wat technische probleem was ‘Do The Hipshake’ van Slim Harpo een aardige opwarmer. Red heeft het nog steeds in de vingers ondanks zijn gezegende leeftijd en bracht zelfs een ode aan zijn long time buddy John Lee Hooker met ’Boogie Chillum’. ‘Alabama Train’ en Cryin’ Emotion’ waren uitschieters van formaat, al liet de klank hier vaak te wensen over.

John Lee Hooker overleed op 21 juni 2001 en nu tien jaar later ontmoeten wij backstage zijn zoon, een zeer vriendelijke en aandoenlijke persoon. John Lee Hooker, Jr. werd geboren in Detroit, ‘Motor City’ en heeft dus alleszins Delta blues door zijn aderen stromen. Als zoon van de legendarische J. L.Hooker werd Jr. al vrij snel blootgesteld aan de bluessound. Gedurende zijn tienerjaren toerde Jr. met zijn vader en Jimmy Reed, in gerenommeerde zalen als de Detroit Fox Theater. Op het samen geregistreerde ‘Live At Soledad Prison’, is de 18-jarige Jr. reeds vocaal te horen. Tot drugs, alcohol, een echtscheiding, opsluitingen en een bijna doodservaring een kentering in zijn nog jonge leven teweegbrengen. Maar een sterke wil en hulp van vrienden en familie brachten Jr. terug waar hij toebehoort, aan de Blues Top ! Nu heeft Jr. inmiddels heel wat Awards en nominaties in zijn prijzenkast staan en mag hij terecht de 20^e editie van het Patersdreef Bluesfestival afsluiten. De zoon van…staat dus op het kruispunt van een nieuw tijdperk en dat weerklinkt in zijn performen. Jr. kruid zijn bluesmuziek met vurige funk en verlegd de grenzen van de traditionele bleus. Junior staat wel degelijk voor een sterke vocale party en straalt heel wat zelfzekerheid uit op de bühne. Vier albums heeft Jr. inmiddels en dus keuze wat betreft een playlist. Uit zijn recentste release ‘All Odds Against Me’ vloeide dan ook heel wat nummers zoals ‘Iv’ Got Your Back’, ‘Old School’ en uitaard de titeltrack. ‘Blues Ain’t Nothing But A Pimp’ bracht zelfs een overvolle dreef in beroering en met bisnummers als ‘I’m In tThe Mood’, werd met enige fierheid teruggeblikt op zijn vaders rijkelijk oeuvre.

De 20^e editie van het Patersdreef Bluesfestival in Tielt is er opnieuw één om in te kaderen.